Αύριο θα μας λένε αλλιώς

Εκείνη ένιωσε ολοζώντανα την εντύπωση του βάρους όλου αυτού που ένιωθε τους τελευταίους μήνες, του συνόλου των αμφιβολιών που στοιβάζονταν κι απασχολούσαν τη σκέψη της όταν βρισκόταν στο σπίτι, όταν σκεφτόταν πως τα πράγματα αναπόφευκτα θα εξακολουθούσαν να είναι όπως ήταν, δεν είχε σημασία που πήγαιναν καλά, αν το έβλεπες αντικειμενικά, πως αυτά που ένιωθε και την παρέλυαν κατά διαστήματα, τις φορές που έπλεναν τα πιάτα μετά το δείπνο ή μιλούσε μ' Εκείνον σ' αυτό το είδος του ιδιωτικού ιδιόλεκτου που είχαν δημιουργήσει μαζί και μέσα στο οποίο δεν ήταν καν απαραίτητο να μιλάνε, γιατί ο τρόπος που ζούσαν και ο τρόπος που κι οι δυο τους είχαν βολευτεί ο ένας με τον άλλον απέκλειε οποιαδήποτε λεκτική αντιπαράθεση, οποιαδήποτε αναλαμπή μιας συζήτησης που να μην ήταν απολύτως πολιτισμένη και κάπως προβλέψιμη - εκτός αν ήταν σχετική με ένα θέμα που Εκείνη δεν μπορούσε ούτε καν να παραδεχθεί πως θυμόταν να έχει κουβεντιάσει μ' Εκείνον κάποιες βδομάδες πιο πριν - πως όλο αυτό είχε όνομα και ήταν η τεράστια επιθυμία να βγει από εκείνο το σπίτι και να μην επιστρέψει ποτέ, όχι εξαιτίας του, γιατί τον αγαπούσε πια μ' έναν τρόπο απλό και κάπως αναπόφευκτο, αλλά εξαιτίας της γιατί δεν μπορούσε να φανταστεί πως τα πράγματα δεν θα γίνονταν πια με άλλο τρόπο, πως ο χρόνος που απέμενε προτού εκείνη γεράσει και πεθάνει, ή πεθάνει Εκείνος, η οποία ήταν μια σκέψη που την τρομοκρατούσε, θα περνούσε μ΄ αυτόν τον τρόπο, μέσα στη ρουτίνα και την μετριότητα, καταβροχθίζοντας τους
                                                                                                      Patricio Pron