EECs και ορμόνες

Τα εντεροενδοκρινικά κύτταρα (EECs) είναι θεωρηθεί εργοστάσια ορμονών με σταθερό ρεπερτόριο. Με την έλευση πιο ευαίσθητων τεχνικών απεικόνισης ή μεταγραφικών μετρήσεων, εντοπίστηκε ένα πιο πολύπλοκο σύνολο συνδυασμών ορμονών.  Έμεινε άγνωστο, ωστόσο, εάν κάθε παρατηρούμενος συνδυασμός ορμονών δημιουργήθηκε από μια ανεξάρτητη κυτταρική γενεαλογία ή εάν ήταν αλλαγή των ορμονικών προφίλ σε μεμονωμένα κύτταρα. Τα πρώτα στοιχεία εμφανίστηκαν στη 10ετία του 1980. Η δυνατότητα επισήμανσης με ραδιενέργεια (π.χ. θυμιδίνη) βοήθησε στην μελέτη των κυττάρων. Το εργαστήριο του Gordon στις αρχές της 10ετίας του ΄90 βοήθησε να μελετηθούν τα κύτταρα και οι πιθανές συγγένειες μεταξύ τους. Από τη μελέτη φάνηκε ότι τα EECs μπορούν να υποστούν αλλαγές στα πεπτίδια που παράγουν. Έγιναν περαιτέρω μελέτες με χρώση ορμονών και εντοπίστηκαν έτσι τα σημεία παραγωγής των ορμονών στο έντερο. Λειτουργικές ενδείξεις ότι μεμονωμένα EECs μπορούν να παράγουν δυναμικά διαφορετικά πεπτίδια ορμονών εμφανίστηκαν 2 δεκαετίες αργότερα.
Το μοντέλο Neurog3Chrono επέτρεψε στους ερευνητές να ακολουθήσουν μεμονωμένα EECς κατά τη διάρκεια της ζωής τους καθώς και την κίνηση τους κατά μήκος του εντερικού επιθηλίου. Φαίνεται ότι τα EECs έχουν την ικανότητα να παραμένουν ακίνητα, παρά την κίνηση των γειτονικών επιθηλιακών κυττάρων (σε πλήρη αντίθεση με τα απορροφητικά κύτταρα του εντέρου). Και φαίνεται επίσης ότι το σημείο που βρίσκονται συνδέεται επίσης με παραγωγή συγκεκριμένων ορμονών.                                  Από την έναρξη της διαφοροποίησης τους (από το αρχέγονο κύτταρο) αποκτούν την ικανότητα να παράγουν και να εκκρίνουν ορμόνες 40-60 ώρες μετά και ο μεγαλύτερος αριθμός μετακινείται από το έδαφος της κρύπτης του εντέρου προς την επιφάνεια της κρύπτης, ενώ ένας μικρός πληθυσμός παραμένει στην κρύπτη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα . Το διαφορετικό περιβάλλον στην κρύπτη μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή των ορμονών . Ένας σημαντικός παράγοντας ρύθμισης των ορμονών είναι η μορφογενετική πρωτεϊνη του οστού (ΒΜP) και είναι ενδιαφέρον ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά . Η προσαρμοστικότητα των EECs μπορεί να υπερβεί την παραγωγή των ορμονών. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι τα κύτταρα αυτά έχουν την ικανότητα να επανακτήσουν την κατάσταση των εντερικών βλαστικών κυττάρων μετά από βλάβη. Πράγματι, ο μη πολλαπλασιαστικός χαρακτήρας των EECs και η εγγύτητά τους με τη ζώνη βλαστικών κυττάρων, καθιστά τα κύτταρα αυτά ιδανικό πληθυσμό βλαστικών κυττάρων, όταν τα πολύ πολλαπλασιαστικά κύτταρα έχουν εξαλειφθεί με χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία. Επίσης η ανομοιόμορφη κατανομή ορμονών μεταξύ κρύπτης και λαχνών του εντέρου, έχει δείξει ότι η θέση του κυττάρου κατά μήκος της λάχνης επηρεάζει άμεσα την κατάσταση του. Όμως, μόνο πολύ πρόσφατα με τις βελτιωμένες τεχνικές απεικόνισης, και την μελέτη των μεταγραφών, μπορούν οι ερευνητές να δείξουν ότι συγκεκριμένα σήματα όπως η αλλαγή της αφθονίας του ΒΜΡ, καθοδηγούν μεμονωμένα EECs σε ξεχωριστά διαφορετικά ορμονικά προφίλ. Αυτή η ετερογένεια επιδεινώνεται περαιτέρω από τη μεταβλητότητα της σύνθεσης των ιστών από το εγγύς έως το απώτερο έντερο.

Χίλια Φεγγάρια

Είχα άλλωστε σκοπό να βάλω μόνη μου τα πράγματα στη θέση τους. Θυμάμαι ότι πέρασε η σκέψη από το μυαλό μου. Ήταν το θάρρος της απελπισίας μου. Δίνουνε μάχες για σένα η μάννα κι ο πατέρας σου, ναι. Μα έρχεται η ώρα που πρέπει τις μάχες σου να πρέπει να τις δίνεις εσύ η ίδια. Κι αυτή η ώρα για μένα είχε έρθει. Αυτή θυμάμαι ήταν η σκέψη μου

Θα το πω: Ντρεπόμουν πολύ. Ντρεπόμουν που με είχε καθαρίσει η Ρόζαλι. Είχα πνιγεί στη ντροπή. Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα ούτε στον εαυτό μου να το πω αυτό. Κι έτσι, αντί να μιλήσω, σκέφτηκα - σκέφτηκα ότι θα τα βάλω εγώ μόνη μου τα πράγματα στη θέση τους. Σκέψη θαρραλέα, γενναία. Τέτοιες σκέψεις είναι σωστές και καλές για λίγο, για μια στιγμή. Αλλά πως να τις κάνεις πράξη;

                                                                                                          Sebastian Barry

Θυρεοτοξική κρίση

 Ο χειρισμός της θυρεοτοξικής κρίσης είναι δύσκολος. Αρχικά είναι βασικό να διακοπεί η περαιτέρω σύνθεση και έκκριση θυρεοειδικών ορμονών, αρχικά με αντιθυρεοειδικά φάρμακα και στη συνέχεια με ιώδιο. Μπορεί να δοθεί προπυλθειουρακίλη 150 mgr/6 ώρες, ή μεθιμαζόλη 20 mgr/8 ώρες. Λίγες ώρες μετά την έναρξη των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων μπορεί να αρχίσει θεραπεία με ιώδιο. Συνήθως διάλυμα ιωδιούχου καλίου, 5 σταγόνες Χ 2 φορές ημερησίως είτε ιοπανοϊκό οξύ 0.5gr Χ 2 την ημέρα από του στόματος ή ενδοφλέβια ή 2 ml Omnipaque Χ2 την ημέρα ενδοφλέβια

Αυτά τα φάρμακα αναστέλλουν την σύνθεση θυρεοειδικών ορμονών αλλά και την μετατροπή του Τ4 σε Τ3, μειώνοντας τα επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα. Επιπλέον χορηγούμε β-blocker: προπρανολόλη 40-80 mg / 6 ώρες ή 0.5-1mgr ενδοφλέβια κάθε 3 ώρες με τακτικό έλεγχο καρδιακού ρυθμού

Σε ασθενείς με άσθμα ή καρδιακή ανεπάρκεια μπορούμε να χορηγήσουμε ανταγωνιστές των διαύλων ασβεστίου ή τιλντιαζέμη. Ο μέσος όρος ζωής των γλυκοκορτικοειδών μειώνεται σημαντικά σε σοβαρή θυρεοτοξίκωση, οπότε μπορεί να χρειάζεται υποστήριξη των επινεφριδίων. Δίνεταο δεξαμεθαζόνη 2 mgr/6 ώρες για τις πρώτες 48 ώρες και στη συνέχεια ρυθμίζεται η δόση

Τέλος, χολεστυραμίνη ή χολεστιπόλη μπορεί να δεσμεύσει την Τ4 στο έντερο στη διάρκεια της εντεροηπατικής κυκλοφορίας και να βοηθήσει να μειωθούν τα επίπεδα Τ4 πιο γρήγορα. Υποστηρικτικά μέτρα είναι η επαρκής ενυδάτωση, οχυγόνο, διγοξίνη για κολπική μαρμαρυγή ή καρδιακή ανεπάρκεια, βιταμίνες και ακεταμινοφαίνη σε υπερπυρεξία. Η ασπιρίνη δεν ενδύκνειται γιατί αντικαθιστά την Τ4 στις θέσεις δέσμευσης της TBG, και προκαλεί αύξηση FT4. Η φαινοβαρβιτάλη μπορεί να είναι χρήσιμη διότι αυξάνει τον μεταβολισμό της Τ4 μέσω του ηπατικού μικροσωμιακού συστήματος. Σε άτομα που δεν απαντούν χρησιμοποιείται πλασμαφαίρεση για μείωση της Τ4 στο αίμα (σπανίως)

Η θεραπεία για την θυρεοτοξική κρίση έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Όμως επειδή συχνά υπάρχουν υποκείμενα νοσήματα, είναι ακόμα μία σοβαρή ιατρική επιπλοκή

Εντεροενδοκρινικά κύτταρα και ορμόνες

Τα εντεροενδοκρινικά κύτταρα (ΕΕCs) είχαν χαρακτηριστεί αρχικά ως εργοστάσια ορμονών με σταθερή παραγωγή πεπτιδίων. Με τις ευαίσθητες τεχνικές απεικόνισης και την παρατήρηση των μεταγραφών εντοπίστηκε ένα πολύπλοκο σύνολο συνδυασμών ορμονών. Τα πρώτα στοιχεία εμφανίστηκαν στη 10ετία του 1980. Η επισήμανση με ραδιενεργά στοιχεία έδειξε τα κύτταρα που παράγουν ορμόνες. Στη 10ετία του 1990 έγινε ευρύτερα γνωστή η ετερογένεια των κυττάρων του εντέρου και μελετήθηκαν οι πιθανές σχέσεις μεταξύ των κυττάρων και αργότερα έγιναν μελέτες με χρώσεις ορμονών και επιβεβαίωσαν την πορεία των κυττάρων. Λειτουργικές ενδείξεις ότι μεμονωμένα EECs μπορούν δυναμικά να παράγουν διαφορετικά πεπτίδια ορμονών εμφανίστηκαν 2 δεκαετίες αργότερα.

Τα εντερικά βλαστικά κύτταρα παράγουν απορροφητικά κύτταρα και όλους τους τύπους των εκκριτικών κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων των EECs, και των κυττάρων Paneth και Goblet . Όλα τα EECs μοιράζονται έναν κοινό πρόγονο με θετικό Neurog3. Κατά την μετακίνηση τους κατά μήκος του άξονα της κρύπτης του εντέρου τα κύτταρα αλλάζουν το ρεπερτόριο των ορμονών που παράγουν βάσει των σημάτων που λαμβάνουν.Υπάρχουν συγκεκριμένα σήματα που καθοδηγούν μεμονωμένα κύτταρα σε συγκεκριμένα ορμονικά profil. Ένας από τους κύριους ρυθμιστές είναι η σηματοδότηση BMB (bone morphogenetic protein). Τα σήματα αυτά είναι πολύ υψηλά στο τμήμα των λαχνών του εντέρου και επηρεάζουν την έκφραση των ορμονών. Αυτό καθιστά το μονοπάτι σηματοδότησης BMP έναν ενδιαφέροντα παράγοντα στοχευμένου χειρισμού της σύνθεσης ορμονών.Για παράδειγμα, η εντερική αναστολή BMP σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 θα μπορούσε να αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των κυττάρων που παράγουν Glp-1 και επομένως τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι τα EECs παρόμοια με τα πρώιμα προγονικά κύτταρα που προορίζονται για εντεροκύτταρα έχουν την ικανότητα να επανακτήσουν την κατάσταση των εντερικών βλαστικών κυττάρων μετά από βλάβη. Πράγματι, η μη πολλαπλαστιαστική φύση των ΕΕCs
και η εγγύτητά τους με τη ζώνη βλαστοκυττάρων, καθιστά τα κύτταρα αυτά ιδανικό πληθυσμό βλαστικών κυττάρων, όταν τα πολλαπλασιαστικά κύτταρα έχουν εξαλειφθεί με χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία.

'Ερως ο γλυκόπικρος

O έρωτας είναι ένα παράδοξο. Κρύβει μια υπόσχεση απόλυτης ηδονής. Όμως βιώνεται σαν πόνος. Τον πόνο τον προκαλεί η απουσία. "Υπάρχει κανένας που να επιθύμησε ποτέ αυτό που δεν απουσιάζει; Κανένας. Σ' αυτό οι Έλληνες ήταν ξεκάθαροι. Κι επινόησαν τον έρωτα για να το εκφράσουν"

Ο έρωτας είναι αγώνας. Μα ο αγώνας αυτός είναι μάταιος. Γιατί ο έρωτας είναι αναγκαστικά στραμμένος σε κάτι που απουσιάζει, με το που κατακτηθεί το ποθούμενο, η επιθυμία σβήνει. Την επιθυμία την κρατά ζωντανή η απουσία. Γι' αυτό ο πόνος είναι αναγκαίο συστατικό του έρωτα.

Τι επιθυμεί ο ερωτευμένος; Τον άλλο. Ή έτσι νομίζει. Στην πραγματικότητα ο άλλος είναι απλά ένα τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο έρωτας για να φανερώσει στον ερωτευμένο έναν προηγουμένως άγνωστο εαυτό του. Ο έρωτας είναι μια εμπειρία αυτογνωσίας

                                                                                                        Αν Κάρσον

Μηχανισμός διαφοροποίησης εντεροενδοκρινικών κυττάρων

Το εντερικό επιθήλιο έχει πολύ γρήγορο turnover σε σχέση με άλλα ενδοκρινή όργανα (4-5 ημέρες). Τα εντερικά βλαστικά κύτταρα διαιρούνται συνεχώς στο κάτω μέρος των εντερικών κρυπτών και τα διαφοροποιημένα κύτταρα που προκύπτουν κινούνται, σε μια κίνηση που μοιάζει με ιμάντα προς τις άκρες των λαχνών, όπου ρίχνονται στον αυλό. Υπάρχουν τα απορροφητικά κύτταρα και τα εκκριτικά: κύτταρα που εκκρίνουν βλέννα, αντιμικροβιακά, εξειδικευμένα βλαστικά και μια σειρά από εξειδικευμένα εντεροενδοκρινικά (εντεροκύτταρα (Notch), Paneth κύτταρα (Wnt) και Goblet κύτταρα. Υπάρχει μια σταθερή ισορροπία μεταξύ απορροφητικών και εκκριτικών κυττάρων, ανάλογα με τη σηματοδότηση που λαμβάνουν. Η διαφοροποίηση σε ενδοκρινικά κύτταρα εξαρτάται από τη δραστηριότητα Neurog3

Άλλος παράγοντας που εμπλέκεται στη διαφοροποίηση είναι η μηχανική δύναμη. Οι δυνάμεις που τεντώνουν το εντερικό επιθήλιο προκαλούν αύξηση επιπέδων κυτοσολικού Ca2 + γεγονός που διαγείρει τη διαφοροποίηση των κυττάρων

Υπάρχει ο άτλαντας εντερικών κυττάρων από το Haber και συνεργάτες που περιέγραψε την ποικιλομορφία των εντερικών ενδοκρινών κυττάρων στην κρύπτη και όρισε προηγουμένως άγνωστους πληθυσμούς ενδοκρινών κυττάρων . Φαίνεται ότι η θέση κατά μήκος των βαθμίδων σηματοδότησης εντός της κρύπτης παίζει σημαντικό ρόλο στον προσδιορισμό της τελικής γενεαλογίας του κυττάρου.Μελετώντας το Neurog3 σύστημα φάνηκε ότι ίσως υπάρχουν μόνο πέντε διαφορετικές σειρές εντεροενδοκρινικών κυττάρων. Όμως αυτές οι πέντε σειρές μπορούν να δημιουργήσουν κύτταρα με πολύ αποκλίνουσες ορμονικές εκφράσεις

Επομένως ένα εντεροενδοκρινικό κύτταρα είναι διαφοροποίηση ενός αρχικού βλαστικού κυττάρου σε κύτταρο που εκκρίνει ορμόνες. Η εκκριτική μοίρα προκύπτει εντός της ζώνης των βλαστικών κυττάρων στο κάτω μέρος της κρύπτης. Στη συνέχεια υπάρχει εξειδίκευση όταν η Neurog3 δραστηριότητα πυροδοτεί κάποιο από τα προγράμματα διαφοροπόιησης των κυττάρων . Αυτή η διαφοροποίηση καθορίζει και το ορμονικό ρεπερτόριο του κυττάρου. Στο τελικό στάδιο της πλαστικότητας των ορμονών, οι βαθμίδες σηματοδότησης κατά μήκος του άξονα crypt-villus ελέγχουν δυναμικά ποια ορμόνη μέσα στο ρεπερτόριο παράγεται ενεργά. Αυτό επιτρέπει σε ένα μόνο κύτταρο να παράγει διαφορετικές ορμόνες σε διάφορα χρονικά σημεία καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Εντεροενδοκρινικά κύτταρα - Διαφοροποίηση

 Μέχρι τη 10ετία του 1960 η ομοιότητα των εντεροενδοκρινικών κυττάρων (EECs) με τους νευρώνες π.χ. η παραγωγή νευροδιαβιβαστών και οι προβολές που μοιάζουν με συνάψεις, οδήγησε στην πεποίθηση ότι τα κύτταρα αυτά προέρχονται από κύτταρα νευρικά που μεταναστεύουν στο επιθήλιο του εντέρου. Τα κύτταρα χρωμαφίνης του μυελού των νεφρών, που πήραν το όνομά τους από τη χαρακτηριστική τους χρώση με άλατα χρωμίου που μοιάζουν με εντερικά EΕCs, είναι επίσης γνωστό ότι προέρχονται από νευρικά κύτταρα. Τελικά αποδείχθηκε ότι είναι κύτταρα ενδοδερμικής προέλευσης. Έγινε προσπάθεια να βρεθεί ένας κοινός πρόδρομος. Όλα τα κύτταρα του εντερικού επιθηλίου, συμπεριλαμβανομένων και των EECs, προέρχονται από τη ζώνη των βλαστικών κυττάρων, με συνεχή πολλαπλασιασμό των εντερικών βλαστικών κυττάρων crypt-base columnar (CBC). Παράγονται συνεχώς στο κάτω μέρος της κρύπτης και ρίχνονται στον εντερικό αυλό στο τέλος της ζωής τους (ημέρες έως εβδομάδες).  Όταν βγουν από τη ζώνη των βλαστικών κυττάρων τα θυγατρικά κύτταρα αρχίζουν να διαφοροποιούνται σε ένα από τα πολλά εντερικά κύτταρα και μεταναστεύουν κατά μήκος του εντέρου. Τα EECs ξεκινούν την διαφοροποίηση τους και αυξάνουν τον προ-ενδοκρινικό παράγοντα μεταγραφής νευρογενίνη - 3 (Neurog3). Η έναρξη της έκφρασης του παράγοντα συμβαίνει σε ένα ευρύ φάσμα του επιθηλίου στις κρύπτες του εντέρου. Η διαφορά στα σήματα που λαμβάνουν τα κύτταρα από το περιβάλλον έχει άμεση επίδραση στην γέννηση συγκεκριμένων EECs. Aν και τα EECs αποτελούν λιγότερο από 1% του επιθηλίου του εντέρου, εκκρίνουν 20 διαφορετικές ορμόνες. Οι υπότυποι καθορίζονται από τις ορμόνες τις οποίες παράγουν. Η αισθητηριακή είσοδος από τον εντερικό αυλό ελέγχει την έκκριση αυτών των ορμονών που ρυθμίζουν το μεταβολισμό, την ανοσία του βλεννογόνου και την εντερική κινητικότητα

Ενδοκρινολογία και έντερο

Το επιθήλιο του εντέρου συνδέεται γενικά με την πρόσληψη θρεπτικών ουσιών και επιπλέον λειτουργεί ως φραγμός. Είναι το μεγαλύτερο ενδοκρινικό όργανο στο σώμα μας. Σε έναν μέσο άνθρωπο, περίπου 100 εκατομμύρια εντερικά ενδοκρινικά κύτταρα, τα εντεροενδοκρινικά κύτταρα (EECs), αποπίπτουν και αναγεννώνται από νέα διαφοροποιημένα κύτταρα. Τα κύτταρα αυτά αποτελούν το 1% του εντερικού επιθηλίου και παράγουν > από 20 εντερικές ορμόνες. Υπάρχουν κύτταρα εντεροχρωμίνης (σεροτονίνη, 5-ΗΤ), κύτταρα Ι (χολοκυστοκινίνη-CCK), κύτταρα Κ (γαστρικό ανασταλτικό πεπτίδιο GIP), κύτταρα L (glucagon-like  peptide  1,  GLP-1), κύτταρα Χ (γκρελίνη, GHRL), κύτταρα S (εκκρινίνη, SCT), κύτταρα D (σωματοστατίνη, SST), κύτταρα Ν (νευροτενσίνη, NTS)

Οι εντερικές ορμόνες εξυπηρετούν ένα ευρύ φάσμα λειτουργιών. Υπάρχουν ορμόνες που απελευθερώνονται μεταγευματικά, ή κατά τη διάρκεια νηστείας με επίδραση στην ομοιόσταση της γλυκόζης, οι ινκρετίνες που ενισχύουν την απελευθέρωση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα, ορμόνες που καθυστερούν την κένωση του στομάχου και άλλες που ελέγχουν την μεταβολική προσαρμογή ρυθμίζοντας την όρεξη. Υπάρχουν ορμόνες που απελευθερώνονται εν αναμονή γεύματος και αυτές που προκαλούν κορεσμό στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Επίσης συνδέονται με ανοσία του βλενογόννου: έχουν υποδοχείς για μικροβιακούς μεταβολίτες, εκκρίνουν κυτοκίνες, παράγουν ορμόνες με άμεση δράση στο ανοσοποιητικό και δρουν σαν φρουροί και συντονιστές της εντερικής ανοσίας. Ωστόσο η έκταση αυτού του ρόλου δεν έχει ακόμα μελετηθεί αρκετά

Αναφέρονται > από 20 διαφορετικά είδη κυττάρων. Μέχρι πρόσφατα δεν ήταν σαφές αν αυτό ήταν αποτέλεσμα μεγάλου αριθμού ανεξάρτητων οδών διαφοροποίησης από έναν κοινό εντεροενδοκρινικό πρόγονο. Οι εξελίξεις στη βιολογία εισήγαγαν την έννοια της ορμονικής πλαστικότητας: την ικανότητα του εντεροενδοκρινικού κυττάρου να περάσει από διαφορετικές λειτουργικές καταστάσεις με διαφορετικό ορμονικό ρεπερτόριο

Πλάτων Πολιτεία

Πως; είπα, δεν έχεις προσέξει ότι οι γνώμες που δεν στηρίζονται σε γνώση είναι όλες λειψές; Οι καλύτερες από αυτές είναι τυφλές ή έχεις την εντύπωση ότι διαφέρουν σε τίποτα από τυφλούς που πάνε σωστά στο δρόμο τους όσοι, χωρίς επίγνωση, έχουν σωστή γνώμη για κάτι;

Διόλου δεν διαφέρουν , είπε

Θα προτιμούσες λοιπόν να δεις πράγματα λειψά, τυφλά και στρεβλά, ενώ είναι στο χέρι σου να ακούς από άλλους πράγματα όλο φως και ομορφιά;

Για το όνομα του θεού , Σωκράτη, είπε ο Γλαύκων, μην σταματήσεις, σαν να ήσουν στο τέλος. Σ' εμάς θα αρκούσε να μιλήσεις για το αγαθό, όπως έκανες για τη δικαιοσύνη, τη σωφροσύνη και τα άλλα. Έτσι να μας μιλήσεις και για το αγαθό

Και για μένα βέβαια αγαπητέ, είπα, θα είναι αρκετό με το παραπάνω μάλιστα. Αλλά φοβάμαι μήπως δεν θα είμαι σε θέση να το κάνω και, αν προθυμοποιηθώ να το κάνω, μήπως ντροπιαστώ και γίνω περίγελως. Όμως, βρε ευλογημένοι, ας αφήσουμε επί του παρόντος το ερώτημα τι τέλος πάντων είναι το αγαθό, γιατί νομίζω ότι το να φτάσουμε τώρα σ' αυτό που εγώ πιστεύω για το αγαθό, ξεπερνάει το πλαίσιο μιας συζήτησης όπως η τωρινή, ωστόσο θέλω να πω ποιος φαίνεται να είναι απότοκος του αγαθού και πανόμοιος με εκείνο, αν βέβαια το θέλετε κι εσείς, διαφορετικά ας το αφήσουμε

Οφθαλμοπάθεια Grave's - Θεραπευτικές επιλογές

 Η αντιμετώπιση της δυσθυρεοειδικής οφθαλμοπάθειας είναι σημαντική πρόκληση. Ένα σημαντικό εμπόδιο είναι η απουσία ιατρικών θεραπειών που να έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές και ασφαλείς. Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι τα γλυκοκορτικοειδή είτε από του στόματος, είτε ενδοφλέβια είναι αποτελεσματικά και κυρίως αν συνδυαστούν με ακτινοθεραπεία του οφθαλμικού κόγχου. Τα στοιχεία όμως για την συνέχιση τους ως θεραπεία πρώτης γραμμής, δεν είναι επαρκή. Μέχρι στιγμής όμως είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη θεραπεία σε ήπια ή μέτρια οφθαλμοπάθεια. Η χορήγηση τους συχνά αποτελείται από 12 εγχύσεις εβδομαδιαίας μεθυλπρεδνιζολόνης όπου χορηγούνται 500 mg για τις αρχικές 6 δόσεις και 250 mg για τη θεραπεία τους (4,5 g συνολικά). Από μελέτες φάνηκε ότι οι υψηλότερες δόσεις είναι πιο αποτελεσματικές, αλλά το όφελος είναι παροδικό και υπάρχει το μειονέκτημα της πιθανής ηπατοτοξικότητας οπότε χρειάζεται έλεγχος. Οι ασθενείς βιώνουν, τουλάχιστον προσωρινά ανακούφιση.

Εκτός από τα στεροειδή, βιολογικοί παράγοντες που στοχεύουν κυτοκίνες και Β κύτταρα έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στον χώρο των αυτοάνοσων νοσημάτων. Το Rituximab, ένα μονοκλωνικό αντίσωμα Β, έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε ρευματοειδή αρθρίτιδα και συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Εμφανίστηκαν αρκετές μελέτες με το φάρμακο σε δυσθυρεοειδική οφθαλμοπάθεια αλλά καμία δεν ήταν ιδιαίτερα πειστική λόγω μικρών, ανεπαρκών αριθμών ασθενών και έλλειψης κατάλληλων μαρτύρων. Σε μελέτη σύγκρισης με τα γλυκοκορτικοειδή φάνηκε πιο δραστικό. Ωστόσο σε καμία από τις μελέτες δεν υπήρχε ουσιαστική βελτίωση στην πρόπτωση σε οποιοδήποτε από τα σκέλη θεραπείας

Μια πρόσφατα αναφερθείσα μελέτη συνέκρινε τον συνδυασμό μεθυλπρεδνιζολόνης και μυκοφαινολάτης με τη θεραπεία με μεθυλπρεδινολόνη ως έναν μόνο παράγοντα σε 164 ασθενείς με μέτρια υπερβολική δόση, ενεργό οφθαλμοπάθεια και απέτυχε να αποδείξει πειστικό όφελος από την προσθήκη μυκοφαινολάτης στο σχήμα στεροειδούς . Φαίνεται ότι ο συνδυασμός βελτίωσε την απόκριση στις 24 εβδομάδες 

Ο υποδοχέας IL-6 έχει στοχευθεί επιτυχώς σε αυτοάνοσες ασθένειες, πιο πρόσφατα στη διαταραχή του φάσματος της νευρομυελίτιδας, με το μονοκλωνικό αντίσωμα satralizumab  και παρόμοιας δράσης το tocilizumab σε ασθενείς ανθεκτικούς στα στεροειδή, και φάνηκε υπεροχή σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο. Ίσως το tocilizimab να αντιπροσωπεύει τον πιο ενθαρρυντικό παράγοντα μεταξύ των προαναφερθέντων υποψήφιων εναλλακτικών λύσεων για τη θεραπεία της ενεργής οφθλμοπάθειας.
Αλλά με βάση τα αποτελέσματα που έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής, κανένας από αυτούς τους υποψήφιους παράγοντες δεν φαίνεται να μειώνει αποτελεσματικά τη σοβαρότητα της νόσου ή να προσφέρει σημαντική βελτίωση έναντι των στεροειδών.