Θυρεοτοξική κρίση

 Ο χειρισμός της θυρεοτοξικής κρίσης είναι δύσκολος. Αρχικά είναι βασικό να διακοπεί η περαιτέρω σύνθεση και έκκριση θυρεοειδικών ορμονών, αρχικά με αντιθυρεοειδικά φάρμακα και στη συνέχεια με ιώδιο. Μπορεί να δοθεί προπυλθειουρακίλη 150 mgr/6 ώρες, ή μεθιμαζόλη 20 mgr/8 ώρες. Λίγες ώρες μετά την έναρξη των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων μπορεί να αρχίσει θεραπεία με ιώδιο. Συνήθως διάλυμα ιωδιούχου καλίου, 5 σταγόνες Χ 2 φορές ημερησίως είτε ιοπανοϊκό οξύ 0.5gr Χ 2 την ημέρα από του στόματος ή ενδοφλέβια ή 2 ml Omnipaque Χ2 την ημέρα ενδοφλέβια

Αυτά τα φάρμακα αναστέλλουν την σύνθεση θυρεοειδικών ορμονών αλλά και την μετατροπή του Τ4 σε Τ3, μειώνοντας τα επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα. Επιπλέον χορηγούμε β-blocker: προπρανολόλη 40-80 mg / 6 ώρες ή 0.5-1mgr ενδοφλέβια κάθε 3 ώρες με τακτικό έλεγχο καρδιακού ρυθμού

Σε ασθενείς με άσθμα ή καρδιακή ανεπάρκεια μπορούμε να χορηγήσουμε ανταγωνιστές των διαύλων ασβεστίου ή τιλντιαζέμη. Ο μέσος όρος ζωής των γλυκοκορτικοειδών μειώνεται σημαντικά σε σοβαρή θυρεοτοξίκωση, οπότε μπορεί να χρειάζεται υποστήριξη των επινεφριδίων. Δίνεταο δεξαμεθαζόνη 2 mgr/6 ώρες για τις πρώτες 48 ώρες και στη συνέχεια ρυθμίζεται η δόση

Τέλος, χολεστυραμίνη ή χολεστιπόλη μπορεί να δεσμεύσει την Τ4 στο έντερο στη διάρκεια της εντεροηπατικής κυκλοφορίας και να βοηθήσει να μειωθούν τα επίπεδα Τ4 πιο γρήγορα. Υποστηρικτικά μέτρα είναι η επαρκής ενυδάτωση, οχυγόνο, διγοξίνη για κολπική μαρμαρυγή ή καρδιακή ανεπάρκεια, βιταμίνες και ακεταμινοφαίνη σε υπερπυρεξία. Η ασπιρίνη δεν ενδύκνειται γιατί αντικαθιστά την Τ4 στις θέσεις δέσμευσης της TBG, και προκαλεί αύξηση FT4. Η φαινοβαρβιτάλη μπορεί να είναι χρήσιμη διότι αυξάνει τον μεταβολισμό της Τ4 μέσω του ηπατικού μικροσωμιακού συστήματος. Σε άτομα που δεν απαντούν χρησιμοποιείται πλασμαφαίρεση για μείωση της Τ4 στο αίμα (σπανίως)

Η θεραπεία για την θυρεοτοξική κρίση έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Όμως επειδή συχνά υπάρχουν υποκείμενα νοσήματα, είναι ακόμα μία σοβαρή ιατρική επιπλοκή