Shehan Karunatilaka

 Μη φοβάστε τους δαίμονες, τους ζωντανούς θα πρέπει να φοβόμαστε. Οι ανθρώπινες φρικαλεότητες ξεπερνούν οτιδήποτε μπορεί να σκαρφιστεί το Χόλιγουντ ή η μεταθανάτια ζωή. Πάντα να το θυμάστε αυτό όταν συναντάτε ένα άγριο ζώο ή ένα αδέσποτο πνεύμα. Δεν είναι τόσο επικίνδυνα όσο εσείς. Τα φαντάσματα φοβούνται άλλα φαντάσματα. Κι εσάς. Και το απέραντο τίποτα. Γι' αυτό κάνουν άστοχα πράγματα. Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Κάνουν πράγματα επειδή δεν μπορούν πια να γευτούν      ή να μιλήσουν ή να πηδήξουν. Είναι έξαλλα εναντίον εκείνων που τους έκλεψαν τη ζωή, εκείνων που τους αντικατέστησαν και εκείνων που δεν λένε πια το όνομα τους. Επειδή ξέρουν αυτό που ξέρεις και αυτό που ξέρει κάθε-εσύ-που-δεν-είσαι-εσύ. Στο τέλος δεν θα μείνει κανένας να πει την ιστορία σου. Κανένας να απαντήσει στις ερωτήσεις σου. Κανένας να ακούσει τις προσευχές σου.

Υπέρταση / ΠΑ

 Η υπέρταση είναι η μόνη μεγαλύτερη αιτία καρδιαγγειακής νοσηρότητας και θνησιμότητας, που επηρεάζει περισσότερο από 1 δισεκατομμύριο ενήλικες παγκοσμίως. Ενώ η πρωτοπαθής υπέρταση (όπου δεν έχει εντοπιστεί σαφής αιτία) είναι το 70-85% των περιπτώσεων, περίπου το 15-30% έχουν αναγνωρίσιμη νεφρική ή ενδοκρινική αιτία. Ο πρωτοπαθής αλδοστερονισμός (ΠΑ) αντιπροσωπεύει τη συχνότερη δευτερογενή αιτία υπέρτασης, με εκτιμώμενο επιπολασμό μεταξύ 3,2% και 14% μεταξύ πληθυσμών πρωτοβάθμιας περίθαλψης , και αυξάνεται σε 10%-20% σε περιβάλλον εξωτερικών ασθενών. Όμως τα ποσοστά προσυμπτωματικού ελέγχου παραμένουν χαμηλά.

Ο ΠΑ προκύπτει από την υπερβολική, μη ρυθμισμένη έκκριση της αλδοστερόνης. Αυτό αποδίδεται πιο συχνά σε αδένωμα που παράγει αλδοστερόνη (APA) ή νεοπλασία/υπερπλασία των κυττάρων που παράγουν αλδοστερόνη στη σπειραματική ζώνη (ZG) του φλοιού των επινεφριδίων. Κλινικά, η ΠA οδηγεί σε υπέρταση σταδίου/βαθμού Ι-ΙΙΙ σε  >97% των ασθενών και αυθόρμητες ή προκαλούμενες από φάρμακα υποκαλιαιμίες σε περίπου 50% των περιπτώσεων με εμφανή APA. Σχετίζεται με μεγαλύτερη καρδιαγγειακή νοσηρότητα και θνητότητα, με μεγαλύτερο κίνδυνο κολπικής μαρμαρυγής, εγκεφαλικού επεισοδίου, στεφανιαίας νόσου, διαβήτη, μεταβολικού συνδρόμου και υπερτροφίας της αρ. κοιλίας.

Ο ΠΑ υποδιαγιγνώσκεται και υποθεραπεύεται. Η κύρια πρόκληση είναι ο προσυμπτωματικός έλεγχος. Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της Ενδοκρινολογικής κοινότητας πρέπει να χρησιμοποιείται η αναλογία αλδοστερόνης-ρενίνης (ARR) με ιδιαίτερη προσοχή στα άτομα με σοβαρή υπέρταση, με υπέρταση που συνοδεύεται από υποκαλιαιμία (αυτόματη ή μετά από φάρμακα), με μάζα στα επινεφρίδια, με άπνοια ύπνου, με πρώιμη έναρξη υπέρτασης, με εγκεφαλικό σε νεαρή ηλικία, ή με πρώτου βαθμού συγγενή με ΠΑ και με υπέρταση ανθεκτική στη φαρμακευτική αγωγή (5%των ασθενών). Ως αποτέλεσμα του χαμηλού προσυμπτωματικού ελέγχου οι ασθενείς συχνά είναι υπερτασικοί για πολλά χρόνια. Ενώ ο ΠΑ είναι μια ιάσιμη και θεραπεύσιμη μορφή υπέρτασης, η αποτελεσματικότητα της στοχευμένης παρέμβασης εξασθενεί από καθυστερημένη διάγνωση. Επομένως πρέπει να δοθούν οδηγίες πρώιμης διάγνωσης. Να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη αλλά και μετάξύ καρδιολόγων και γενικών γιατρών.

Καλσιτονίνη

  Η καλσιτονίνη είναι ένας από τους τρεις πιο σημαντικούς παράγοντες που εμπλέκονται στη ρύθμιση της συστηματικής ομοιόστασης του ασβεστίου. Από την ανακάλυψή της το 1961, η δομή της καλσιτονίνης από διαφορετικά είδη συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου καθιερώθηκε, συντέθηκε και αναπτύχθηκε για χρήση στην ανθρώπινη κλινική. Μέχρι σήμερα η καλσιτονίνη χρησιμοποιείται στη θεραπεία της υπερασβεστιαιμίας, της νόσου Paget, της αλγοδυστροφίας, της πρωτοπαθούς και δευτεροπαθούς οστεοπόρωσης και της αναλγησίας.

Μαζί με την αμυλίνη η καλσιτονίνη αλληλεπιδρά με υποδοχείς της ίδιας οικογένειας για να ασκήσουν τα αποτελέσματά τους στον ανθρώπινο οργανισμό. Η καλσιτονίνη, που προέρχεται από κύτταρα C του θυρεοειδούς, είναι γνωστή για την ανασταλτική της δράση στους οστεοκλάστες. Η καλσιτονίνη θηλαστικής προέλευσης προάγει την ευαισθησία στην ινσουλίνη, ενώ η πιο ισχυρή καλσιτονίνη που εκχυλίζεται από τον σολομό αναστέλλει επιπλέον τη γαστρική κένωση, προάγει τη χαλάρωση της χοληδόχου κύστης, αυξάνει την κατανάλωση ενέργειας και προκαλεί κορεσμό καθώς και απώλεια βάρους. Η αμυλίνη, που προέρχεται από παγκρεατικά βήτα κύτταρα, ρυθμίζει τη γλυκόζη του πλάσματος καθυστερώντας την γαστρική κένωση μετά την κατάποση του γεύματος και ρυθμίζει την έκκριση γλυκαγόνης και τα κεντρικά σήματα κορεσμού στον εγκέφαλο. Έτσι, και οι δύο ορμόνες φαίνεται να έχουν μεταβολικές επιδράσεις σχετικές στο πλαίσιο της μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος (NAFLD) και άλλων μεταβολικών ασθενειών. Σε αρουραίους, μελέτες με διπλούς αγωνιστές υποδοχέα αμυλίνης και καλσιτονίνης έχουν δείξει ισχυρή απώλεια σωματικού βάρους, βελτιωμένη ανοχή στη γλυκόζη και μειωμένη εναπόθεση λίπους στον ηπατικό ιστό πέρα από αυτό που παρατηρείται μετά από απώλεια σωματικού βάρους. Οι μεταφραστικές πτυχές αυτών των προκλινικών δεδομένων παραμένουν επί του παρόντος άγνωστες.

Μαζί με την παραθυρεοειδική ορμόνη (PTH) η καλσιτονίνη εμπλέκεται στη ρύθμιση του μεταβολισμού των οστών και στη διατήρηση της ομοιόστασης του ασβεστίου και των φωσφορικών αλάτων στο σώμα. Έγινε προσπάθεια κατανόησης των περιβαλλοντικών και γενετικών παραγόντων που επηρεάζουν τα επίπεδα PTH και καλσιτονίνης. Οι γενετικοί παράγοντες εκτιμάται ότι ευθύνονται για το 60% των διακυμάνσεων στα επίπεδα της PTH, ενώ το γενετικό υπόβαθρο των παραλλαγών της καλσιτονίνης μεταξύ των ατόμων δεν έχει ακόμη μελετηθεί. Αναλύθηκαν το κάπνισμα, ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ), η διατροφή, το αλκοόλ και η άσκηση. μεταξύ των ρύπων, αναλύθηκαν βαρέα μέταλλα και χημικές ουσίες. Ο παράγοντας του τρόπου ζωής με την πιο ξεκάθαρη σχέση με την καλσιτονίνη ήταν το κάπνισμα (οι καπνιστές είχαν αυξημένα επίπεδα καλσιτονίνης). Δεδομένης της σημασίας της PTH και της καλσιτονίνης στη διατήρηση της ομοιόστασης του ασβεστίου και των φωσφορικών αλάτων και του μεταβολισμού των οστών, πρόσθετες μελέτες για την επίδραση περιβαλλοντικών παραγόντων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα επίπεδα PTH και καλσιτονίνης είναι ζωτικής σημασίας. 

Κόλουμ Μακ Καν

 Οι βόμβες-βροντή, βλαστοί αλειμμένοι με πυρίτιδα, εφευρέθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Σονγκ. Ο θερμός αέρας μέσα στο μπαμπού προκαλούσε έκρηξη κι έναν εκκωφαντικό κρότο. Διακόσια χρόνια αργότερα, οι Κινέζοι άρχισαν να ενισχύουν τις βόμβες τους με θραύσματα πορσελάνης και σιδήρου, καρφιά και τριβόλους, που εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθνση : αυτές τις ονόμαζαν βόμβες κεραυνούς.

Την τεχνική ανακάλυψε ξανά το 1784 ο Χένρι Σράπνελ, ένας αξιωματικός του βρετανικού πυροβολικού, ο οποίος γέμιζε κούφιες οβίδες κανονιού με σφαιρίδια μολύβδου, ώστε να προκαλείται η μέγιστη δυνατή καταστροφή. Η μέθοδος Σράπνελ έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε με θραύσματα γυαλιού, ξυράφια, βόλους, αιχμές από βέλη, καρφιά, βίδες, κρίκους αλυσίδας, καρφίτσες, σύρματα συρραπτικού, πριτσίνια, ρουλεμάν και άλλα οξύληκτα μικροαντικείμενα.

Στη Δεύτερη Ιντιφάντα οι Παλεστίνιοι βομβιστές κατηγορήθηκαν ότι άλειφαν τα σράπνελ τους με ποντικοφάρμακο ή βαρφαρίνη, ώστε να προκαλέσουν ταχύτερη αιμορραγία στα θύματα, αλλά οι ισχυρισμοί καταρρίφθηκαν αργότερα ως αξιογέλαστοι, πρώτον γιατί η ποσότητα δηλητηρίου που απαιτούσε κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστια, δεύτερον , γιατί η επίδραση του δηλητηρίου δεν θα ήταν άμεση και τρίτον, γιατί το μεγάλο θερμικό φορτίο της έκρηξης θα εξουδετέρωνε τη δράση του.

Ποντιακή και Καππαδοκική γλώσσα

 Η διάλεκτος που μιλιόταν στον Πόντο (σε συνολικά 800 πόλεις, χωριά και οικισμούς) ως το 1922 προέρχεται από την Ελληνιστική κοινή. Με ποικίλες επιδράσεις από τοπικές γλώσσες και ιδιαίτερα την τουρκική. Η διάλεκτος έχει αρχαϊκή προφορά, φθόγγους σπάνιους, μορφολογία που ξενίζει, ιδιότυπα συντακτικά φαινόμενα και πολλές ιδιωματικές αλλά και τουρκικές λέξεις και γι' αυτό είναι ακατανόητη για τους μη Ποντίους.

Η Ποντιακή αγωνίζεται σήμερα να επιβιώσει. Το μέλλον άδηλο, αλλά οι Πόντιοι είναι ένα ελληνικό φύλο μαχητικό με ισχυρή ιστορική μνήμη.

Τα ποντιακά διαιρούνται σε τρεις μεγάλες διαλεκτικές ομάδες (οινουντιακά, τραπεζουντιακά, χαλδιώτικα) και άλλες μικρότερες όπως τα καρσλίδικα και τα της βόρειας ακτής της Αζοφικής. Επίσης η ποντιακή διατηρείται ανεπηρέαστη στο στόμα μουσουλμάνων Ποντίων στον Όφη και στην Τόνγια.

Στην Καππαδοκική διάλεκτο ανήκουν: το ιδίωμα μιας ομάδας χωριών γύρω από την Καισάρεια. Μοιάζουν πολύ με τα ποντιακά αλλά μετα την μετοικεσία του 1922 σιγά σιγά έσβησαν. Στα καππαδοκικά χάθηκε το γένος των ονομάτων, περιορίστηκε πολύ η χρήση του άρθρου, άλλαξε η σειρά των όρων στην πρόταση και υπάρχουν ιδιότυποι ρηματικοί σχηματισμοί (πηγαινινότζισκα:πήγαινα, γέλανα: γελούσα, μπόρκα: μπορούσα, είδιαμεστε:είδαμε)

Πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός

 Ο πρωτοπαθής αλδοστερονισμός (ΠΑ) είναι η πιο κοινή αιτία δευτεροπαθούς υπέρτασης και σχετίζεται με αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα.  Οι τρέχοντες περιορισμοί στη φροντίδα των ασθενών προέρχονται από την καθυστερημένη διάγνωση, περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές διαγνωστικές διαδικασίες και έλλειψη οριστικής θεραπευτικής επιλογής για μη χειρουργικούς υποψηφίους. Από διαγνωστική άποψη, αλγόριθμοι υπόσχονται την πρόβλεψη υποτύπων PA, ενώ η ανάπτυξη μη επεμβατικών εναλλακτικών λύσεων στη δειγματοληψία φλέβας των επινεφριδίων κατέστησε δυνατό τον ακριβή εντοπισμό των λειτουργικών όζων των επινεφριδίων. Παράλληλα, πιο επιλεκτικές προσεγγίσεις έχουν εμφανιστεί όπως η μερική επινεφριδεκτομή ή αφαίρεση ακριβείας. Επιπλέον, η ανάπτυξη νέων φαρμακολογικών παραγόντων μπορεί να βοηθήσει στον μετριασμό των επιπτώσεων της αλδοστερόνης. 

. Παρά το γεγονός ότι είναι μια κοινή αιτία υπέρτασης, παραμένουν πολλές περιπτώσεις πρωτοπαθούς αλδοστερονισμού (ΠΑ) που δεν έχουν διαγνωστεί ή αναγνωρίζονται μόνο σε μεταγενέστερο στάδιο όταν τα οφέλη της θεραπείας μειώνονται.

. Πρόσφατες εξελίξεις  έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τη διάγνωση της ΠΑ με τον εντοπισμό ασθενών που θα πρέπει να ελεγχθούν.

. Επί του παρόντος, μόνο ένα μικρό ποσοστό ασθενών καταλήγει σε χειρουργική επέμβαση επινεφριδίων. Για άλλους συστήνεται φαρμακοθεραπεία με ανταγωνιστές υποδοχέων αλατοκορτικοειδών (MRAs), αλλά δεν είναι πάντα καλά ανεκτή ή αποτελεσματική.

. Πρόσφατες εξελίξεις στις διαγνωστικές τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων δειγματοληψία επινεφριδικής φλέβας και μοριακή (λειτουργική) απεικόνιση (π.χ. με εκπομπή ποζιτρονίων τομογραφία/αξονική τομογραφία) επέτρεψαν τον πιο ακριβή εντοπισμό όγκων.

. Η ικανότητα εντοπισμού του αδενώματος που παράγει αλδοστερόνη τελικά ανοίγει το δρόμο για τη χρήση πιο εστιασμένων επιλογών θεραπείας (συμπεριλαμβανομένης της μερικής επινεφριδεκτομής ή της αφαίρεσης του όζου).

. Πιο επιλεκτικοί φαρμακολογικοί παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων μη στεροειδή MRA, αναστολείς της συνθάσης της αλδοστερόνης, και τα μόρια που στοχεύουν τη σηματοδότηση ασβεστίου ερευνούνται για να επιτρέψουν τη φαρμακοθεραπεία η οποία ανακουφίζει αποτελεσματικότερα την περίσσεια αλδοστερόνης με λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις.

SIAD αντιμετώπιση

 Απαιτείται επείγουσα θεραπεία για ασθενείς με SIAD που έχουν σοβαρά συμπτώματα υπονατριαιμίας (π.χ. υπνηλία, επιληπτικές κρίσεις, καρδιοαναπνευστική δυσχέρεια ή κώμα), μέτρια σοβαρά συμπτώματα (π.χ. έμετος ή σύγχυση) και υψηλό κίνδυνο εξέλιξης με βάση την κλινική εικόνα (π.χ. μετεγχειρητική κατάσταση ή σχετιζόμενη με την άσκηση), ή οποιαδήποτε υπονατριαιμία που συνοδεύει την ενδοκρανιακή νόσο (π.χ. υπαραχνοειδής αιμορραγία ή τραύμα στο κεφάλι), οπότε η επιδείνωση του εγκεφαλικού οιδήματος μπορεί να είναι καταστροφική. Τυπικά, τέτοιοι ασθενείς έχουν συνήθως οξεία υπονατριαιμία.

Παραδοσιακή θεραπεία ήταν η χορήγηση χλωριούχου νατρίου 3% μέσω αργής, συνεχούς έγχυσης για αύξηση του νατρίου του ορού κατά 1-2 mmol/lt/h για λίγες ώρες, με όριο διόρθωσης 8-10 mmol/lt για 24 ώρες, και 18-25 mmol/lt σε διάστημα 48 ωρών. Η τρέχουσα ταχεία προσέγγιση, που υποστηρίζεται από οδηγίες από ομάδα ειδικών ΗΠΑ-Ιρλανδίας και από ευρωπαϊκές οδηγίες, είναι η χορήγηση 100 ml και 150 ml χλωριούχου νατρίου 3%, αντίστοιχα, ως ενδοφλέβιο bolus και επαναλαμβάνεται δύο ή τρεις φορές όπως απαιτείται. Ο στόχος αυτής της θεραπευτικής προσέγγισης είναι να αυξήσει το νάτριο του ορού κατά 4-6 mmol/lt εντός 1-2 ωρών, μια αύξηση επαρκής για την αναστροφή των κλινικών εκδηλώσεων του εγκεφαλικού οιδήματος . Οι κατευθυντήριες γραμμές ορίζουν ένα όριο διόρθωσης 10 mmol/lt τις πρώτες 24 ώρες και 18 mmol/lt τις πρώτες 48 ώρες. Διορθωτικά όρια επιβάλλονται επειδή η υπερβολικά ταχεία διόρθωση της χρόνιας υπονατριαιμίας αυξάνει τον κίνδυνο οσμωτικής απομυελίνωσης, μιας σπάνιας αλλά δυνητικά καταστροφικής επιπλοκής. Εάν η υπονατριαιμία είναι γνωστό ότι είναι οξεία (π.χ. εμφανίζεται κατά τη διάρκεια μιας μετεγχειρητικής κατάστασης), η τήρηση των ορίων διόρθωσης δεν είναι απαραίτητη. Ωστόσο, η διάρκεια της υπονατριαιμίας συνήθως δεν μπορεί να εξακριβωθεί. Ακόμη και στην υπονατριαιμία που σχετίζεται με την άσκηση, δεν μπορεί να αποκλειστεί η προϋπάρχουσα χρόνια υπονατριαιμία. Η επείγουσα θεραπεία απαιτεί στενή παρακολούθηση, κατά προτίμηση στη μονάδα εντατικής θεραπείας, και ομάδα ειδικών (δηλαδή, εντατικολόγο, νεφρολόγο ή ενδοκρινολόγο)

SIAD Διάγνωση

 Η διάγνωση του SIAD απαιτεί κλινική επιβεβαίωση της ευβολαιμικής υποτονικής υπονατριαιμίας Δεδομένης της χαμηλής ευαισθησίας και ειδικότητας μιας φυσικής εξέτασης στην εκτίμηση της κατάστασης του όγκου, οι ευρωπαϊκές κατευθυντήριες γραμμές δίνουν προτεραιότητα στη μέτρηση της ωσμωτικότητας και του νατρίου των ούρων. Μελέτες ούρων που δείχνουν νατριούρηση (νάτριο, >30 mmol ανά λίτρο) και ωσμωτικότητα, >100 mOsm ανά κιλό νερού δείχνουν SIAD. Ωστόσο, η διάγνωση του SIAD απαιτεί τον αποκλεισμό δευτεροπαθούς επινεφριδιακής ανεπάρκειας και σοβαρού υποθυρεοειδισμού. Στην πράξη, οι απαραίτητες εξετάσεις ορού και ούρων για τη διάγνωση συχνά παραλείπονται.

Τα αίτια του SIAD είναι πολυάριθμα .Οι κύριες κατηγορίες αιτίων του SIAD είναι ο καρκίνος (24%), ορισμένα φάρμακα (18%), οι πνευμονικές παθήσεις (11 %) και διαταραχές του ΚΝΣ (9%). Πρόσθετες αιτίες είναι η άσκηση, ο πόνος, το stress, η σοβαρή ναυτία, η μετεγχειρητική κατάσταση και, σπάνια, οι παραλλαγές του γονιδίου που κωδικοποιεί τον υποδοχέα της αγγειοτενσίνης 2 (σε νεφρογόνο SIAD).  Συχνά υπάρχουν περισσότερες από μία αιτίες. Τα αντικαταθλιπτικά είναι τα φάρμακα που εμπλέκονται πιο συχνά, ειδικά σε λιποβαρείς ηλικιωμένες γυναίκες. Ο κίνδυνος σε σχέση με τη χρήση αντικαταθλιπτικών έχει αναφερθεί ότι είναι υψηλότερος με τη χρήση εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης και χαμηλότερος με τη μιρταζαπίνη. Καμία αιτία δεν έχει εντοπιστεί στο 17 έως 60% των ασθενών με SIAD, ανάλογα με την έκταση της αξιολόγησης και την ηλικία του ασθενούς (η εμφάνιση είναι μεγαλύτερη μεταξύ των ηλικιωμένων) .

Η αναστροφή της υπονατριαιμίας μετά τη διακοπή ενός φαρμάκου καθιερώνει την αιτιώδη σχέση. Ελλείψει κλινικών διαγνωστικών ενδείξεων, οι ειδικοί συνιστούν γενικά αξονική τομογραφία (CT) κεφαλής και θώρακα. Εάν τα αποτελέσματα της απεικόνισης είναι αρνητικά, μπορεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο CT κοιλίας και λεκάνης.

Συζητήσεις της εποχής

 Ομολογούμεν ότι εάν επρόκειτο να απονεμηθή βραβείον εις το χαρακτηριστικώτερον ανέκδοτον της σημερινής κοινωνικής ζωής, θα το εδίδαμεν εις το κάτωθι επεισόδιον που αναφέρει Γερμανική συνάδελφος :

Η σκηνή εις κοσμικήν συναναστροφήν

- "Τι ανυπόφορα που έγιναν τα κορίτσια στην εποχή μας" λέει κατηγανακτισμένος ένας γηραλέος κύριος. "Για κυττάξετε αυτήν εκεί κάτω, κουρεμένη σαν αγόρι, το ένα πόδι πάνω στο άλλο, με το τσιγάρο διαρκώς στο στόμα...Φρίκη!

- Μα αυτή είναι η κόρη μου! λέγει κάποιος εκ των παρισταμένων

- "Ω! με συγχωρείτε πάρα πολύ" τραυλίζει καταστεναχωρημένος ο γηραιός κύριος. "Εάν ήξερα πως είσθε ο πατέρας της..."

- Δεν είμαι ο πατέρας. Είμαι η μητέρα της!!