Η διάλεκτος που μιλιόταν στον Πόντο (σε συνολικά 800 πόλεις, χωριά και οικισμούς) ως το 1922 προέρχεται από την Ελληνιστική κοινή. Με ποικίλες επιδράσεις από τοπικές γλώσσες και ιδιαίτερα την τουρκική. Η διάλεκτος έχει αρχαϊκή προφορά, φθόγγους σπάνιους, μορφολογία που ξενίζει, ιδιότυπα συντακτικά φαινόμενα και πολλές ιδιωματικές αλλά και τουρκικές λέξεις και γι' αυτό είναι ακατανόητη για τους μη Ποντίους.
Η Ποντιακή αγωνίζεται σήμερα να επιβιώσει. Το μέλλον άδηλο, αλλά οι Πόντιοι είναι ένα ελληνικό φύλο μαχητικό με ισχυρή ιστορική μνήμη.
Τα ποντιακά διαιρούνται σε τρεις μεγάλες διαλεκτικές ομάδες (οινουντιακά, τραπεζουντιακά, χαλδιώτικα) και άλλες μικρότερες όπως τα καρσλίδικα και τα της βόρειας ακτής της Αζοφικής. Επίσης η ποντιακή διατηρείται ανεπηρέαστη στο στόμα μουσουλμάνων Ποντίων στον Όφη και στην Τόνγια.
Στην Καππαδοκική διάλεκτο ανήκουν: το ιδίωμα μιας ομάδας χωριών γύρω από την Καισάρεια. Μοιάζουν πολύ με τα ποντιακά αλλά μετα την μετοικεσία του 1922 σιγά σιγά έσβησαν. Στα καππαδοκικά χάθηκε το γένος των ονομάτων, περιορίστηκε πολύ η χρήση του άρθρου, άλλαξε η σειρά των όρων στην πρόταση και υπάρχουν ιδιότυποι ρηματικοί σχηματισμοί (πηγαινινότζισκα:πήγαινα, γέλανα: γελούσα, μπόρκα: μπορούσα, είδιαμεστε:είδαμε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου