Οι βόμβες-βροντή, βλαστοί αλειμμένοι με πυρίτιδα, εφευρέθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Σονγκ. Ο θερμός αέρας μέσα στο μπαμπού προκαλούσε έκρηξη κι έναν εκκωφαντικό κρότο. Διακόσια χρόνια αργότερα, οι Κινέζοι άρχισαν να ενισχύουν τις βόμβες τους με θραύσματα πορσελάνης και σιδήρου, καρφιά και τριβόλους, που εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθνση : αυτές τις ονόμαζαν βόμβες κεραυνούς.
Την τεχνική ανακάλυψε ξανά το 1784 ο Χένρι Σράπνελ, ένας αξιωματικός του βρετανικού πυροβολικού, ο οποίος γέμιζε κούφιες οβίδες κανονιού με σφαιρίδια μολύβδου, ώστε να προκαλείται η μέγιστη δυνατή καταστροφή. Η μέθοδος Σράπνελ έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε με θραύσματα γυαλιού, ξυράφια, βόλους, αιχμές από βέλη, καρφιά, βίδες, κρίκους αλυσίδας, καρφίτσες, σύρματα συρραπτικού, πριτσίνια, ρουλεμάν και άλλα οξύληκτα μικροαντικείμενα.
Στη Δεύτερη Ιντιφάντα οι Παλεστίνιοι βομβιστές κατηγορήθηκαν ότι άλειφαν τα σράπνελ τους με ποντικοφάρμακο ή βαρφαρίνη, ώστε να προκαλέσουν ταχύτερη αιμορραγία στα θύματα, αλλά οι ισχυρισμοί καταρρίφθηκαν αργότερα ως αξιογέλαστοι, πρώτον γιατί η ποσότητα δηλητηρίου που απαιτούσε κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστια, δεύτερον , γιατί η επίδραση του δηλητηρίου δεν θα ήταν άμεση και τρίτον, γιατί το μεγάλο θερμικό φορτίο της έκρηξης θα εξουδετέρωνε τη δράση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου