Εποχή για γλυκό σταφύλι

Όταν η μάννα έφτιαχνε μαρμελάδα σταφύλι, έβαζε μέσα και λίγη από την πίκρα του αμπελιού της, κείνου του ισχνού κι αποκομμένου απ' τα υπόλοιπα φυτά της, που το είχε με χωμένες τις ρίζες του στην άκρη του γκρεμού, σαν να 'ταν αποπαίδι, να μην το βλέπει κανείς, έτσι ισχνό κι αδύναμο που ήταν, μ' έναν κορμό ροζιασμένο, καχεκτικό και κληματσίδες λεπτές, κατάξερες έλεγες, χαμέ να σέρνεται, κι όλο του έβαζε βέργες για στηρίγματα κι όλο αυτές έπεφταν, και κλυδωνιζόταν όταν το χτύπαγε η θάλασσα και η μπουκαδούρα. Και τότε φώναζε τη μάννα με μια κραυγή δική του που μόνο αυτή την άκουγε, να το ξαναστηρίξει, γιατί ήταν ο ένας για τον άλλο παρηγοριά κι απάγκιο
Κι ήταν μετά ο χρόνος της γέννας, που παράδινε δύο τσαμπιά όλα κι όλα, με κάτι ρώγες μεγάλες και χοντρόφλουδες, γεμάτες σπόρους, στυφές, μ΄έναν απόηχο γλύκας στον λάρυγγα, κι η μάννα τα 'κοβε, τα έπλενε, τα άλεθε, ώρα πολλή όλα μαζί, σκληρά τα κουκούτσια, σκληρές και οι φλούδες, πρόσθετε λίγη ζάχαρη, λίγο λεμόνι και τα σέρβιρε κι ήταν κι οι δυο ευχαριστημένοι
Η πικρή μαρμελάδα συνόδευε τα κόλλυβα την ώρα των ψυχών
Όταν το αμπέλι το έμαθε, δεν ξανακάρπισε

Πλην

Τι αρέσει σε μια γκαμήλα; Απολύτως τίποτα, φαντάζομαι. Δεν της αρέσει η άμμος που τη δέρνει, ούτε ο ήλιος που την ψήνει, ή το νερό που πίνει σαν αλκοολικός που απείχε για καιρό από το οινόπνευμα. Δεν της αρέσει να κάθεται κάτω, παίζοντας τα ματόκλαδα σαν στάρλετ. Ούτε να στέκεται όρθια, βαρυγκωμώντας με οργή και αγανάκτηση, προσπαθώντας να κουναντάρει τα εφηβικά της μέλη. Ούτε οι συντρόφισσες της, οι άλλες γκαμήλες, προς τις οποίες δείχνει την περιφρόνηση μιας πλούσιας κληρονόμου που αναγκάζεται να ταξιδέψει σε οικονομική θέση
Ούτε οι άνθρωποι που την έχουν σκλαβώσει. Ούτε η ωκεάνια μονοτονία των αμμόλοφων. Ούτε το άγευστο χορτάρι που μασουλίζει, και μασουλίζει και ξαναμασουλίζει βαρύθυμα, παλεύοντας να το χωνέψει. Ούτε η κολασμένη μέρα. Ούτε η παραδεισένια νύχτα. Ούτε το ηλιοβασίλεμα. Ούτε η ανατολή. Ούτε ο ήλιος, το φεγγάρι , τ' αστέρια. Και σίγουρα δεν της αρέσει ο ασήκωτος Αμερικάνος που, παρά τα λιγοστά παραπανίσια κιλά του, κρατιέται μια χαρά για την ηλικία του, ένα φορτίο απ' τα πιο ψηλά...
                                                                                                   Σων Γκρίερ

Φαιοχρωμοκύττωμα - Θεραπεία

Η θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση. Στη συνέχεια γίνεται τεκμηρίωση βιοχημική αλλά και ανατομική (C/T - MRI)
Προ χειρουργείου στα φαιοχρωμοκυττώματα γίνεται συνδυασμός α και β αδρενεργικού αποκλεισμού για τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και την αποφυγή υπερτασικών κρίσεων στη διάρκεια του χειρουργείου. Ο α αδρενεργικός αποκλεισμός επιτυγχάνεται με έναν μη επιλεκτικό α-αδρενεργικό αναστολέα π.χ. φαινοξυβενζαμίνη 10 mgr p.o Χ 2 ημερησίως και αύξηση μέχρι 30 mgr X 3 ημερησίως με οδηγό την χαμηλή-φυσιολογική πίεση. Ή και επιλεκτικό α1-αδρενεργικό αναστολέα π.χ. δοξαζοσίνη 1 mgr p.o. ημερησίως και αύξηση μέχρι και αύξηση μέχρι 10 mgr X 2 ημερησίως μέχρι να επιτευχθούν τα επίπεδα-στόχος της πίεσης
Η θεραπεία ξεκινάει τουλάχιστον 7 ημέρες πριν την επέμβαση και πρέπει να συνοδεύεται από δίαιτα υψηλή σε νάτριο (π.χ. 5000 mgr ημερησίως) και γενναία λήψη υγρών (π.χ. 2.5 λίτρα ημερησίως)
Ο β αδρενεργικός αποκλεισμός χορηγείται για τον έλεγχο της ταχυκαρδίας π.χ. μετοπρολόλη βραδείας αποδέσμευσης από 25 mgr X 1 ημερησίως, μέχρι 100 mgr X 2 ημερησίως μέχρι να επιτύχουμε καρδιακό ρυθμό περίπου στους 80 χτύπους/λεπτό
Επιπλοκή του προεγχειρητικού αδρενεργικού αποκλεισμού είναι μετεγχειρητικά παρατεταμένη υπόταση
Αρχικά η χειρουργική προσέγγιση ήταν ανοιχτή λαπαροτομία. Από το 1996 και μετά γίνεται ενδοσκοπικά λόγω του μικρότερου χρόνου επέμβασης και των λιγότερων μετεγχειρητικών επιπλοκών. Αν και έχει αποδειχθεί ότι αφαίρεση φαιοχρωμοκυττώματος > 5 εκ ενδοσκοπικά είναι ασφαλής ωστόσο θα πρέπει να εξετάζεται σε ατομική βάση σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του όγκου και την εμπειρία του χειρουργού
Σε αμφοτερόπλευρο φαιοχρωμοκύττωμα μπορεί να γίνει ογκεκτομή. Περίπου το 1/3 ενός επινεφριδίου είναι αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες του οργανισμού σε γλυκο/αλατοκορτικοειδή
Σε ασθενείς με παραγαγγλιώματα η εύρεση της βέλτιστης θεραπευτικής επιλογής είναι συχνά πρόκληση. Οι επιλογές είναι χειρουργική επέμβαση, στερεοτακτική ακτινοχειρουργική, εξωτερική ακτινοβολία. Ο προσδιορισμός της ακριβούς θέσης και της έκτασης του όγκου πριν από οποιαδήποτε απόφαση για θεραπεία είναι ουσιώδης

Σεροτονίνη

....πόσο μάλλον μιας Γιαπωνέζας νέας, σέξι, από εξέχουσα γιαπωνέζικη οικογένεια, και δη μ' επαφές με τους πιο προχωρημένους καλλιτεχνικούς κύκλους των δύο ημισφαιρίων, η θεωρία ήταν αμάχητη, με το ζόρι ήμουν άξιος να λύνω τα σανδάλια της εννοείται, το πρόβλημα ήταν ότι έδειχνα μια ολοένα πιο χοντροκομμένη αδιαφορία για τη θέση της και τη θέση μου, ένα βράδυ που πήγαινα στο ψυγείο κάτω να πάρω μπίρες έπεσα πάνω της στη κουζίνα και άφησα να μου ξεφύγει ένα "κουνήσου χοντροκαριόλα" πριν αρπάξω μια εξάδα San Miguel κι ένα αρχινισμένο τσορίθο, με δυο λόγια πρέπει να ένιωθε λιγάκι παραπεταμένη όλη εκείνη την εβδομάδα, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση να υπενθυμίζεις την εξοχότητα σου όταν ο άλλος απειλεί να σου ρευτεί ή να σε κλάσει κατάμουτρα γι απάντηση, σίγουρα υπήρχαν πολλοί στους οποίους μπορούσε να μιλήσει για το τι περνούσε, όχι στην οικογένεια της, που αμέσως θα γύριζε την κατάσταση προς το δικό της συμφέρον συμπεραίνοντας πως ήταν καιρός η κόρη τους να επιστρέψει στην Ιαπωνία, αλλά σίγουρα σε φίλες, φίλες ή γνωστές...
                                                                                                             Μισέλ Ουελμπέκ

Μεταστατικό Φαιοχρωμοκύττωμα

Η διάγνωση κακοήθους φαιοχρωμοκυττώματος είναι προβληματική. Υπάρχουν ιστολογικά χαρακτηριστικά όπως τα μοτίβα ανάπτυξης, οι μιτώσεις, η ατυπία κυττάρων και πυρήνων και κακοήθη βιολογικά χαρακτηριστικά που αποτελούν τη βάση του συστήματος βαθμολόγησης και ταξινόμησης. Ωστόσο η συμπεριφορά των όγκων είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Μόνο οι μεταστάσεις είναι απόδειξη κακοήθους συμπεριφοράς
Όταν ο αρχικός όγκος είναι φαιοχρωμοκύττωμα οι μεταστατικές θέσεις είναι οστά και λεμφαδένες, ενώ τα παραγαγγλιώματα δίνουν μεταστάσεις ηπατικές. Προσοχή κατά την χειρουργική αφαίρεση του όγκου, διάσπαση της κάψας του, εάν είναι κακοήθης, μπορεί να σημαίνει υποτροπή ή και μετάσταση
Στις μεταστάσεις οι θεραπευτικές επιλογές είναι αφαίρεση, ραδιοσεσημασμένα ιχνοστοιχεία, θερμική αφαίρεση, χημειοθεραπεία και εξωτερική ακτινοβολία. Βασική είναι η χειρουργική εκτομή όσο το μεγαλύτερο δυνατόν όγκου ιστού. Οι ασθενείς με μεταστάσεις έχουν κυρίως σποραδικούς όγκους. Η συνολική επιβίωση είναι εξαιρετικά ευνοϊκή
Είναι βασική η έγκαιρη διάγνωση. Είναι βασική η καλύτερη χειρουργική επιλογή και η μετεγχειρητική φροντίδα. Μόλις γίνει η διάγνωση είναι βασικός ο γενετικός έλεγχος. Απαραίτητη η πλήρης εκτομή του όγκου, καμία μόνιμη επιπλοκή, περιορισμένος πόνος μετεγχειρητικά, καλό αισθητικό αποτέλεσμα και μικρή παραμονή στο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, και ανάλογα με το profil των μεταλλάξεων, οι ασθενείς παρακολουθούνται με σκοπό την έγκαιρη διάγνωση άλλων όγκων
Όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού ενός φορέα μετάλλαξης θα πρέπει να ελέγχονται. Η εξέταση οδηγεί σε 50% ταυτοποίηση φορέων της μετάλλαξης. Αυτοί οι ασυμπτωματικοί φορείς θα πρέπει να παρακολουθούνται. Η ασθένεια δεν αναπτύσσεται σε όλους τους φορείς της γονιδιακής μετάλλαξης
Μετεγχειρητικά οι ασθενείς θα πρέπει να παρακολουθούνται ανά έτος με βιοχημικές εξετάσεις και ψηφιακή απεικόνιση τουλάχιστον για 3 χρόνια, και στη συνέχεια ανα 2-3 χρόνια
Κύηση
Το φαιοχρωμοκύττωμα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι εξαιρετική πρόκληση. Οι όγκοι μπορεί να γίνουν συμπτωματικοί σε οποιοδήποτε στάδιο της κύησης. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται βιοχημικά και απεικονιστικά με υπερηχογράφημα και μαγνητική τομογραφία χωρίς σκιαγραφικό. Ο α-αδρενεργικός αποκλεισμός είναι πρόκληση δεδομένου ότι πρέπει να διατηρηθεί επαρκώς η κυκλοφορία μεταξύ μητέρας και εμβρύου. Η θεραπεία εκλογής είναι η ενδοσκοπική απομάκρυνση του όγκου, συνήθως στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Εναλλακτικά, μπορεί να αντιμετωπιστεί φαρμακευτικά στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και να αφαιρεθεί αρκετές εβδομάδες μετά τον τοκετό. Ιδανικά θα πρέπει να ανιχνευθεί και να αντιμετωπιστεί πριν την εγκυμοσύνη. Στο πλαίσιο αυτό η μοριακή γενετική είναι πολύ σημαντική

Η ιστορία ενός γάμου

-Θα μου πεις για μας;
-Για μας;
-Να μου μιλήσεις σαν να μην ήξερα τίποτα
-Ήμασταν ζευγάρι
-Ήμασταν γυναίκα και άντρας. Ήμασταν παντρεμένοι
-Και ύστερα;
-Ήμασταν μητέρα και πατέρας. Είχαμε παιδιά μαζί
-Δεν λέω αυτό. Πες για μας. Τι έγινε μ' εμάς;
-Ζούσαμε μαζί
-Προσέχαμε ο ένας τον άλλο;
-Τι εννοείς; Φυσικά
-Όμως μια μέρα
-Όμως μια μέρα τι; Να πω γι'αυτό;
-Πρέπει να μου πεις τι έγινε μ΄εμάς. Δεν το καταλαβαίνω
-Ούτε εγώ μπορώ να πω ότι το πολυκαταλαβαίνω
-Δε θα μου πεις δηλαδή;
-Δε νομίζω ότι μπορώ. Όχι δεν θέλω, δεν μπορώ
-Να το πω εγώ τότε; Θα το πω εγώ
                                                                Geir Gulliksen

Φαιοχρωμοκύττωμα - Γονίδια

Το RET- πρωτοογκογονίδιο αναγνωρίστηκε το 1993 ως παράγοντας κινδύνου για το φαιοχρωμοκύττωμα. Έκτοτε έχουν αναγνωριστεί άλλα τουλάχιστον 18 γονίδια
ΜΕΝ 2Α: μεταλλάξεις βλαστικής γραμμής πρωτοογκογονιδίου RET
H von Hippel–Lindau νόσος: μεταλλάξεις στο γονίδιο καταστολής όγκου VHL
Η νευροινωμάτωση τύπου 1: μεταλλάξεις NF1 γονίδιο καταστολής όγκου
Το σύνδρομο παραγαγγλιωμάτων: μεταλλάξεις των γονιδίων αφυδρογονάσης SDHD
Το κληρονομικό φαιοχρωμοκύττωμα: μεταλλάξεις στα γονίδια της διαμεμβρανικής πρωτείνης 127 (TMEM127) και του MYC-associated factor X (MAX).
Σύνδρομα που σχετίζονται με το φαιοχρωμοκύττωμα
Τα σύνδρομα : ΜΕΝ 2Α,  von Hippel–Lindau και νευροινομάτωση είναι γνωστά για τουλάχιστον 100 χρόνια. Στα σύνδρομα αυτά φαιοχρωμοκύττωμα υπάρχει σε ποσοστό τουλάχιστον 50%
Μόλις εντοπιστεί η μετάλλαξη RET , όλοι οι κλινικοί γιατροί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όλοι σχεδόν οι φορείς θα αναπτύξουν μυελοειδή καρκίνο θυρεοειδούς και στο 20% του ΜΕΝ 2Α θα αναπτυχθεί υπερπαραθυρεοειδισμός
Στο ΜΕΝ 2Β (μετάλλαξη RET p.M918T) εμφανίζεται νωρίς, σε παιδική ηλικία μυελοειδές Ca θυρεοειδούς, γαγγλιονευρώματα κυρίως σε γλώσσα, χείλη, βλέφαρα, σκελετικές παραμορφώσεις (π.χ. κυφοσκολίωση και μαφρανοειδή χαρακτηριστικά), χαλάρωση των αρθρώσεων, εντερική γαγγλιονευρωμάτωση, ενώ το φαιοχρωμοκύττωμα εμφανίζεται αργότερα
Στο von Hippel–Lindau σύνδρομο, κυρίως τύπου 2,  είναι συνήθη τα φαιοχρωμοκυττώματα και τα παραγαγγλιώματα, νωρίς στην παιδική ηλικία, ενώ συχνά συνυπάρχει καρκίνος νεφρού. Επίσης αιμαγγειοβλαστώματα αμφιβληστροειδούς και ΚΝΣ και νευροενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος
Στν νευροινομάτωση εμφανίζονται café au lait κηλίδες, φλύκταινες στις μασχάλες, οζίδια Lisch στην ίριδα, οστικές ανωμαλίες, γλοιώματα ΚΝΣ, μακροκεφαλία και γνωστικά ελλείμματα, αλλά τα φαιοχρωμοκυττώματα και παραγαγγλιώματα βρίσκονται σε ποσοστό 1-3 %, Μια μειοψηφία φορέων αυτών των μεταλλάξεων έχουν γαστρεντερικούς όγκους καρκινώματα νεφρικών κυττάρων ή αδενώματα υπόφυσης
Η κληρονομικότητα για τις μεταλλάξεις που προκαλούν φαιοχρωμοκύττωμα είναι αυτοσωματική επικρατούσα. Αυτό σημαίνει ότι οι απόγονοι ενός φορέα έχουν πιθανότητα 50% να κληρονομήσουν τη μετάλλαξη του γονέα. Ωστόσο τα γονίδια SDHD και SDHAF2 δεν εκφράζονται από το μητρικό αλληλόμορφο. Αυτό σημαίνει ότι η κληρονομική μετάλλαξη από την μητέρα σπάνια οδηγεί σε ανάπτυξη όγκων

Φαιοχρωμοκύττωμα

Ο Max Schottelius (1849–1919), παθολογοανατόμος στο Freiburg της Γερμανίας, πρώτος περιέγραψε τα ιστοπαθολογικά χαρακτηριστικά του φαιοχρωμοκυττώματος. Έδωσε ιστολογική περιγραφή όγκων επινεφριδίων σε γυναίκα 18 ετών που πέθανε το 1886 μετά από επεισόδια πανικού ταχυκαρδίας και εφίδρωσης. Αυτή ήταν η πρώτη ασθενής που περιγράφηκε με πολλαπλή ενδοκρινική νεοπλασία τύπου 2 (MEN 2), οι απόγονοι του αδελφού της ήταν φορείς μετάλλαξης του RET ογκογονιδίου. Αυτοί οι όγκοι περιγράφηκαν από τον Schottelius ως όγκοι χρωματίνης. Ο όρος φαιοχρωμοκύττωμα χρονολογείται από το 1912, χρησιμοποιήθηκε από τον Γερμανό παθολόγο Ludwig Pick
Στην ταξινόμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 2017, το φαιοχρωμοκύττωμα είναι όγκος των επινεφριδίων (το παραγαγγλίωμα είναι εξω-επινεφριδιακός όγκος) καθώς οι δύο τύποι όγκων δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν ιστολογικά. Η διαφοροποίηση είναι ανατομική. Η ανοσοιστοχημεία δείχνει κοκκία χρωμογρανίνης
Η συχνότητα εμφάνισης φαιοχρωμοκυττώματος-παραγαγγλιώματος είναι 0.6/100.000/έτος. Η κλασσική τριάδα είναι πονοκέφαλος, εφίδρωση και αίσθημα παλμών. Επίσης άγχος και συμπτώματα πανικού. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια βοηθάει η ευρεία χρήση της απεικόνισης. Επιπλέον γίνεται έλεγχος γενετικών μεταλλάξεων
Η διάγνωση απαιτεί απόδειξη αυξημένων κατεχολαμινών και ανατομική τεκμηρίωση.
Η αύξηση στις μετανεφρίνες (μετανεφρίνη-νορμετανεφρίνη)  έχει ευαισθησία 97% και ειδικότητα 93%. Η μέτρηση κατεχολαμινών (επινεφρίνη-νορεπινεφρίνη και ντοπαμίνη) είναι λιγότερο ευαίσθητη (>2 φορές το ανώτερο όριο της φυσιολογικής κλίμακας). Μία ήπια αύξηση κατεχολαμινών στα ούρα μπορεί να βρεθεί σε άτομα που παίρνουν τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωσικά, αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή νοραδρεναλίνης και λεβοντόπα, τα οποία θα πρέπει να διακόπτονται τουλάχιστον δυο εβδομάδες πριν τον έλεγχο. Επίσης οξεία ασθένεια μπορεί να δώσει ψευδώς θετικά αποτελέσματα
Η εντόπιση γίνεται με αξονική η μαγνητική τομογραφία ολόκληρου του οπισθοπεριτοναίου, καθώς το σύνολο των εξω-επιναφριδιακών όγκων που παράγουν κατεχολαμίνες εντοπίζονται εκεί και όχι στην πύελο ή στον θώρακα
Λειτουργική απεικόνιση MIBG η PET είναι πολύ αποτελεσματική στην εντόπιση φαιοχρωμοκυττωμάτων και παραγαγγλιωμάτων. Η κύρια ένδειξη λειτουργικής απεικόνισης είναι η αναζήτηση μεταστατικής νόσου και η ταυτοποίηση πολλαπλών όγκων χρωμαφίνης
Τα παραγαγγλιώματα κεφαλής και αυχένα εκδηλώνονται ως ανώμαλες, αργά αναπτυσσόμενες μάζες κυρίως του καρωτιδικού σώματος και του παρασυμπαθητικού ή με απώλεια ακοής ή παλμικές εμβοές
Ελλείματα κάτω κρανιακών νεύρων παρατηρούνται συχνά σε ασθενείς με προχωρημένα παραγαγγλιώμτα. Η υπερέκκριση κατεχολαμινών σε αυτούς είναι σπάνια

Σακχαρώδης Διαβήτης 1

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 1(ΣΔ 1), είναι χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα που συνήθως αρχίζει στην παιδική ηλικία. Ο επιπολασμός τους παγκοσμίως αυξάνεται συνεχώς. Αν και η ινσουλίνη ανακαλύφθηκε πριν από περίπου έναν αιώνα, και οι τεχνολογίες για την χορήγηση και την παρακολούθηση της θεραπείας με ινσουλίνη έχουν βελτιώσει την ποιότητα ζωής, και ενώ οι επιπλοκές είναι μειωμένες, η ασθένεια παραμένει ανίατη
Οι ερευνητικές προσπάθειες έχουν επικεντρωθεί στην πρόληψη. Στόχος είναι η καθυστέρηση της νόσου. Ωστόσο αυτό απαιτεί μελέτη και γνώση των παθοφυσιολογικών μηχανισμών που οδηγούν στην καταστροφή των β-κυττάρων (θεωρείται η βασική αιτία της νόσου)
Οι πρώτες εργασίες επικεντρώθηκαν στην αναγνώριση των τοξικών αιτίων της καταστροφής
Στη συνέχεια, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν από 40 χρόνια, οι Eisenbarth και συνεργάτες πρότειναν μια λειτουργική αλληλεπίδραση των HLAs με αυτοαντισώματα έναντι της ινσουλίνης σε άτομα με αυτοάνοσα νοσήματα πολλών οργάνων (polyglandular autoimmune failure) και ΣΔ 1
Η θεωρία οδήγησε σε αναθεώρηση των απόψεων σχετικά με την παθογέννεση του ΣΔ 1
Επί του παρόντος φαίνεται ότι η παθογέννεση οφείλεται σε περιβαλλοντικό παράγοντα που προκαλεί καταστροφή παγκρεατικών κυττάρων σε άτομα με γενετική προδιάθεση. Στα οποία άτομα τα ενδογενή αντιγόνα εκφράζονται σε κύτταρα στόχους και παρουσιάζονται σε σύμπλεγμα με το HLA I
Οι γονότυποι HLA με τον υψηλότερο κίνδυνο είναι DR3-DQ2, DR4-DQ8 ( DQ8 αντιπροσωπεύει τα DQA1*0301-DQB1*0302 και σχετίζεται με ΣΔ 1. Παιδί 12 ετών που κληρονομεί τον ίδιο γονότυπο DR3-DQ2, DR4-DQ8 ως αδελφός παιδιού με ΣΔ 1, έχει 75% μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης αυτοαντισωμάτων και 50% μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης ΣΔ 1
Καθώς αναπτύσσεται ο ΣΔ 1, λεμφοκύτταρα , και κυρίως τα CD8+ T διεισδύουν και σκοτώνουν τα β-κύτταρα. Στην εμφάνιση της νόσου υπάρχουν τρία στάδια. Το πρώτο είναι ασυμπτωματικό και χαρακτηρίζεται μόνο από την παρουσία αντισωμάτων, το δεύτερο είναι διαταραγμένη μεταβολική απάντηση σε φορτίο γλυκόζης, αλλά οι μεταβολικοί δείκτες και η HBA1c παραμένουν φυσιολογικοί. Το τρίτο στάδιο είναι εμφανής ανεπάρκεια ινσουλίνης, υπεργλυκαιμία και απώλεια της λειτουργίας των β-κυττάρων
Οι Herold και συνεργάτες έκαναν τυχαιοποιημένη, διπλή τυφλή μελέτη με teplizumab, ένα Fc receptor–nonbinding antibody στο CD3 σε συγγενείς ασθενών με ΣΔ 1. Το φάρμακο μειώνει τις δράσεις των CD8+ T λεμφοκυττάρων σε στόχους όπως τα β-κύτταρα. Η πολυεθνική δοκιμή σχεδιάστηκε ως δοκιμή πρόληψης και αφορούσε άτομα υψηλού κινδύνου. Τα ετήσια ποσοστά εμφάνισης διαβήτη στην ομάδα του teplizumab ήταν 14.9%, ενώ στην ομάδα placebo 35.9%. Ο μέσος χρόνος εμφάνισης διαβήτη στην ομάδα του teplizuma ήταν 48.4 μήνες, ενώ στην ομάδα placebo 24.4 μήνες. Το μεγαλύτερο όφελος προέκυψε τον πρώτο χρόνο της δοκιμής με μία καταστολή των λεμφοκυττάρων στην αρχή, τα οποία όμως ανέκαμψαν σε βάθος χρόνου. Η παρουσία HLA-DR4 και η απουσία HLA-DR3 σχετίστηκαν με καλύτερη ανταπόκριση στο teplizumab, όπως και η παρουσία anti–zinc transporter 8 αντισωμάτων
Η δοκιμή, έδειξε σημαντική καθυστέρηση στην εμφάνιση του ΣΔ 1, ωστόσο τα στοιχεία αυτά δίνουν μια δυνατότητα τροποποίησης της πορείας της νόσου με βιολογικούς παράγοντες. Θα πρέπει να αναπτυχθούν εξειδικευμένα κριτήρια επιλογής για τη θεραπεία των ατόμων σε κίνδυνο. Η διάρκεια, η συχνότητα της θεραπείας, τα άτομα που ανταποκρίνονται και η κλινική τους πορεία μένει να καθοριστούν

Ησίοδος

Ο Ησίοδος (περίπου 700 π.χ.) καταγόταν από την Κύμη της μικρασιατικής Αιολίδας, αλλά έζησε στην Άσκρα της Βοιωτίας. Στάθηκε ποιητής του ουρανού, της γης και των ανθρώπων του μόχθου
Στη Θεογονία του συστηματοποίησε τις αρχαίες παραδόσεις και δοξασίες για τους θεούς. Στα Έργα και Ημέραι πρόβαλε νέες ηθικές αξίες για κοινωνική δικαιοσύνη και έντυσε ποιητικά τα πρακτικά παραγγέλματα της αγροικικής σοφίας:πότε και πως να σπέρνεις, να θερίζεις, να τρυγάς, να παντρεύεσαι
Πολλοί ομηρικοί λογότυποι όπως ροδοδάκτυλος Ηώς, μητίετα Ζεύς, πολυφλοίσβιο θαλάσσης απαντούν και στον Ησίοδο. Ένα εντελώς ιδιόμορφο χαρακτηριστικό του είναι οι λέξεις-αινίγματα π.χ. φερέοικος από το φέρω και οίκος= αυτός που κουβαλάει μαζί την κατοικία του=το σαλιγκάρι
Ανόστεος=αν+οστούν= το χταπόδι ή και πάλι το σαλιγκάρι. Άτριχος= φίδι. Κεραιοί υλοκοίται=τα ελάφια. Τρίπους βροτός= ο άνθρωπος με τα τρία πόδια, δηλ. ο γέρος με την βακτηρία του. Ημερόκοιτος ανήρ (ο κλέφτης που κοιμάται τη μέρα για να γυρίζει τη νύχτα), πέντοζος=που έχει πέντε όζους=κλαδιά, δηλ. η παλάμη με τα πέντε δάκτυλα
Ο μύθος της Πανδώρας, της κατ' εξοχήν μοιραίας γυναίκας (το αντίστοιχο της βιβλικής Εύας) παραδίδεται από τον Ησίοδο σε δύο εκδοχές. Τη φαντασία των καλλιτεχνών από την αρχαιότητα ως σήμερα κεντρίζει ιδιαίτερα ο αινιγματικός μύθος (το κουτί της Πανδώρας), απ' όπου ξεπήδησαν όλες οι συμφορές στη γη
Την παράδοση της διδακτικής ποίησης του Ησίοδου ακολουθούν στη σύνθεση των επών τους ο Άρατος (3ος αι.π.Χ.) στα Φαινόμενα (πραγματεία για τους αστερισμούς και τα καιρικά προγνωστικά), ο Νίκανδρος (2ος αι. π.Χ.) στα Θηριακά και Αλεξιφάρμακα και πολλοί άλλοι
Τα μνημεία αυτά της λογιοσύνης αποτελούν το άκρον άωτον της εκζήτησης, που είναι το σήμα κατατεθέν της λογοτεχνικής παραγωγής των ελληνιστικών χρόνων

Νευροπαθητικός πόνος

Ο νευροπαθητικός πόνος είναι συχνή και σοβαρή επιπλοκή της διαβητικής νευροπάθειας, με σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής, και κυρίως στον ύπνο και στις καθημερινές δραστηριότητες. Περισσότεροι από 50% των διαβητικών υποφέρουν από περιφερική νευροπάθεια, ενώ το 50% των ατόμων με νευροπάθεια είναι διαβητικοί. Η πιο συχνή μορφή είναι συμμετρική νευροπάθεια αισθητικού τύπου. Κλινικά εμφανίζεται με πόνο, κυρίως τις νυχτερινές ώρες, οξύ, βαθύ με αίσθημα καύσου με υπεραλγησία και προοδευτική μείωση της αισθητικότητας
Ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστος. Πρόσφατες ενδείξεις υποθέτουν την συμμετοχή πολλών παραγόντων, εκτός της διάρκειας της νόσου και του γλυκαιμικού ελέγχου, όπως η μείωση της δραστηριότητας των διάυλων Καλίου που μπορεί  να συμμετέχει στην ευερεθιστότητα των νεύρων και στην ευαισθησία στον πόνο
Η αδυναμία πρόληψης της νευροπάθειας, ακόμα και με καλό γλυκαιμικό έλεγχο, μπορεί να σημαίνει διαταραχή στην έκκριση προφλεγμονοδών παραγόντων. Οι παράγοντες αυτοί, ανεξάρτητα από το αρχικό μεταβολικό ερέθισμα, και λόγω των πλειοτρόπων δράσεων τους μπορεί να επιδρούν στην ομοιόσταση των νευρογλοιακών και νευρωνικών κυττάρων στο κεντρικό αλλά και στο περιφερικό νευρικό σύστημα. Εκκρίνονται από μακροφάγα, μαστοκύτταρα και λεμφοκύτταρα. Λόγω της δράσης αυτών των παραγόντων στη δομή και λειτουργία των νευρικών ινών, παρεμβάσεις που τροποποιούν την έκλυση τους ίσως είναι ένας πιθανός θεραπευτικός στόχος ανακούφισης των συμπτωμάτων της διαβητικής πολυνευροπάθειας

Οι υπολήψεις

Η ζωή φτιάχνει την ίδια μας τη γελοιογραφία. Έχετε, όλοι μας έχουμε, την υποχρέωση να φτιάξουμε την καλύτερη γελοιογραφία του εαυτού μας, να καμουφλάρουμε ότι  δε μας αρέσει και ν' αναδείξουμε αυτά που μας αρέσουν περισσότερο. Καταλαβαίνετε ασφαλώς πως δε μιλάω μόνο για τα εξωτερικά γνωρίσματα, αλλά για τα μυστηριώδη χνάρια που αφήνει η ζωή στα χαρακτηριστικά μας, το ηθικό τοπίο, ναι, δεν ξέρω πως αλλιώς να το ονομάσω, το ηθικό τοπίο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μας καθώς η ζωή περνάει, καθώς προχωράμε κάνοντας λάθη ή το σωστό, καθώς πληγώνουμε τους άλλους ή πασχίζουμε να μην το κάνουμε, καθώς λέμε ψέματα η εξαπατούμε ή επιμένουμε, κάποτε με θυσίες μεγάλες, στο πάντα επίμοχθο έργο του να λέμε την αλήθεια.
Σας ευχαριστώ πολύ
                                                                                                       Juan Gabriel Vasquez

Λωτοφάγοι

Ο φαρμακοποιός γύριζε μια-μια τις σελίδες προς τα πίσω. Μυρωδιά ξεραμένης άμμου μοιάζει να έχει. Ζαρωμένο κρανίο. Και γέρικο. Αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου. Οι αλχημιστές. Τα φάρμακα σε γερνούν μετά  τη νοητική διέγερση. Λήθαργος ύστερα. Γιατί; Αντίδραση. Μια ζωή σε μια νύχτα. Σταδιακά αλλάζουν τον χαρακτήρα σου. Ζώντας όλη μέρα μέσα σε βότανα, αλοιφές, απολυμαντικά
Όλα αυτά τα αλαβάστρινα κρινοδοχεία του. Γουδί και γουδοχέρι
Η μυρουδιά τους σχεδόν σε κάνει καλά, όπως το κουδούνι του οδοντογιατρού. Δόκτωρ κόπανος
Θα ΄πρεπε να γιατροπορεύει και τον εαυτό του κομμάτι. Μαντζούνι ή γαλάκτωμα. Ο πρώτος που πήρε κάποιο βότανο για θεραπεία πρέπει να είχε πολύ κουράγιο. Φαρμακοβότανα. Ανάγκη να είσαι προσεκτικός. Αρκετό υλικό εδώ για να σε χλωροφορμίσει. Εξέταση: κάνει το μπλε χαρτί του ηλιοτροπίου κόκκινο. Χλωροφόρμιο. Υπερβολική δόση λάβδανου. Φάρμακα ύπνου. Ερωτικά φίλτρα. Παρηγορικό σιρόπι οπίου κάνει κακό στον βήχα. Φράζει τους πόρους ή εμποδίζει το φλέμα
Δηλητήρια οι μόνες θεραπείες. Γιατρικό εκεί που δεν το περιμένεις. Πονηριά της φύσης
                                                                                                   Οδυσσέας