Εποχή για γλυκό σταφύλι

Όταν η μάννα έφτιαχνε μαρμελάδα σταφύλι, έβαζε μέσα και λίγη από την πίκρα του αμπελιού της, κείνου του ισχνού κι αποκομμένου απ' τα υπόλοιπα φυτά της, που το είχε με χωμένες τις ρίζες του στην άκρη του γκρεμού, σαν να 'ταν αποπαίδι, να μην το βλέπει κανείς, έτσι ισχνό κι αδύναμο που ήταν, μ' έναν κορμό ροζιασμένο, καχεκτικό και κληματσίδες λεπτές, κατάξερες έλεγες, χαμέ να σέρνεται, κι όλο του έβαζε βέργες για στηρίγματα κι όλο αυτές έπεφταν, και κλυδωνιζόταν όταν το χτύπαγε η θάλασσα και η μπουκαδούρα. Και τότε φώναζε τη μάννα με μια κραυγή δική του που μόνο αυτή την άκουγε, να το ξαναστηρίξει, γιατί ήταν ο ένας για τον άλλο παρηγοριά κι απάγκιο
Κι ήταν μετά ο χρόνος της γέννας, που παράδινε δύο τσαμπιά όλα κι όλα, με κάτι ρώγες μεγάλες και χοντρόφλουδες, γεμάτες σπόρους, στυφές, μ΄έναν απόηχο γλύκας στον λάρυγγα, κι η μάννα τα 'κοβε, τα έπλενε, τα άλεθε, ώρα πολλή όλα μαζί, σκληρά τα κουκούτσια, σκληρές και οι φλούδες, πρόσθετε λίγη ζάχαρη, λίγο λεμόνι και τα σέρβιρε κι ήταν κι οι δυο ευχαριστημένοι
Η πικρή μαρμελάδα συνόδευε τα κόλλυβα την ώρα των ψυχών
Όταν το αμπέλι το έμαθε, δεν ξανακάρπισε