Το RET- πρωτοογκογονίδιο αναγνωρίστηκε το 1993 ως παράγοντας κινδύνου για το φαιοχρωμοκύττωμα. Έκτοτε έχουν αναγνωριστεί άλλα τουλάχιστον 18 γονίδια
ΜΕΝ 2Α: μεταλλάξεις βλαστικής γραμμής πρωτοογκογονιδίου RET
H von Hippel–Lindau νόσος: μεταλλάξεις στο γονίδιο καταστολής όγκου VHL
Η νευροινωμάτωση τύπου 1: μεταλλάξεις NF1 γονίδιο καταστολής όγκου
Το σύνδρομο παραγαγγλιωμάτων: μεταλλάξεις των γονιδίων αφυδρογονάσης SDHD
Το κληρονομικό φαιοχρωμοκύττωμα: μεταλλάξεις στα γονίδια της διαμεμβρανικής πρωτείνης 127 (TMEM127) και του MYC-associated factor X (MAX).
Σύνδρομα που σχετίζονται με το φαιοχρωμοκύττωμα
Τα σύνδρομα : ΜΕΝ 2Α, von Hippel–Lindau και νευροινομάτωση είναι γνωστά για τουλάχιστον 100 χρόνια. Στα σύνδρομα αυτά φαιοχρωμοκύττωμα υπάρχει σε ποσοστό τουλάχιστον 50%
Μόλις εντοπιστεί η μετάλλαξη RET , όλοι οι κλινικοί γιατροί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όλοι σχεδόν οι φορείς θα αναπτύξουν μυελοειδή καρκίνο θυρεοειδούς και στο 20% του ΜΕΝ 2Α θα αναπτυχθεί υπερπαραθυρεοειδισμός
Στο ΜΕΝ 2Β (μετάλλαξη RET p.M918T) εμφανίζεται νωρίς, σε παιδική ηλικία μυελοειδές Ca θυρεοειδούς, γαγγλιονευρώματα κυρίως σε γλώσσα, χείλη, βλέφαρα, σκελετικές παραμορφώσεις (π.χ. κυφοσκολίωση και μαφρανοειδή χαρακτηριστικά), χαλάρωση των αρθρώσεων, εντερική γαγγλιονευρωμάτωση, ενώ το φαιοχρωμοκύττωμα εμφανίζεται αργότερα
Στο von Hippel–Lindau σύνδρομο, κυρίως τύπου 2, είναι συνήθη τα φαιοχρωμοκυττώματα και τα παραγαγγλιώματα, νωρίς στην παιδική ηλικία, ενώ συχνά συνυπάρχει καρκίνος νεφρού. Επίσης αιμαγγειοβλαστώματα αμφιβληστροειδούς και ΚΝΣ και νευροενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος
Στν νευροινομάτωση εμφανίζονται café au lait κηλίδες, φλύκταινες στις μασχάλες, οζίδια Lisch στην ίριδα, οστικές ανωμαλίες, γλοιώματα ΚΝΣ, μακροκεφαλία και γνωστικά ελλείμματα, αλλά τα φαιοχρωμοκυττώματα και παραγαγγλιώματα βρίσκονται σε ποσοστό 1-3 %, Μια μειοψηφία φορέων αυτών των μεταλλάξεων έχουν γαστρεντερικούς όγκους καρκινώματα νεφρικών κυττάρων ή αδενώματα υπόφυσης
Η κληρονομικότητα για τις μεταλλάξεις που προκαλούν φαιοχρωμοκύττωμα είναι αυτοσωματική επικρατούσα. Αυτό σημαίνει ότι οι απόγονοι ενός φορέα έχουν πιθανότητα 50% να κληρονομήσουν τη μετάλλαξη του γονέα. Ωστόσο τα γονίδια SDHD και SDHAF2 δεν εκφράζονται από το μητρικό αλληλόμορφο. Αυτό σημαίνει ότι η κληρονομική μετάλλαξη από την μητέρα σπάνια οδηγεί σε ανάπτυξη όγκων
ΜΕΝ 2Α: μεταλλάξεις βλαστικής γραμμής πρωτοογκογονιδίου RET
H von Hippel–Lindau νόσος: μεταλλάξεις στο γονίδιο καταστολής όγκου VHL
Η νευροινωμάτωση τύπου 1: μεταλλάξεις NF1 γονίδιο καταστολής όγκου
Το σύνδρομο παραγαγγλιωμάτων: μεταλλάξεις των γονιδίων αφυδρογονάσης SDHD
Το κληρονομικό φαιοχρωμοκύττωμα: μεταλλάξεις στα γονίδια της διαμεμβρανικής πρωτείνης 127 (TMEM127) και του MYC-associated factor X (MAX).
Σύνδρομα που σχετίζονται με το φαιοχρωμοκύττωμα
Τα σύνδρομα : ΜΕΝ 2Α, von Hippel–Lindau και νευροινομάτωση είναι γνωστά για τουλάχιστον 100 χρόνια. Στα σύνδρομα αυτά φαιοχρωμοκύττωμα υπάρχει σε ποσοστό τουλάχιστον 50%
Μόλις εντοπιστεί η μετάλλαξη RET , όλοι οι κλινικοί γιατροί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όλοι σχεδόν οι φορείς θα αναπτύξουν μυελοειδή καρκίνο θυρεοειδούς και στο 20% του ΜΕΝ 2Α θα αναπτυχθεί υπερπαραθυρεοειδισμός
Στο ΜΕΝ 2Β (μετάλλαξη RET p.M918T) εμφανίζεται νωρίς, σε παιδική ηλικία μυελοειδές Ca θυρεοειδούς, γαγγλιονευρώματα κυρίως σε γλώσσα, χείλη, βλέφαρα, σκελετικές παραμορφώσεις (π.χ. κυφοσκολίωση και μαφρανοειδή χαρακτηριστικά), χαλάρωση των αρθρώσεων, εντερική γαγγλιονευρωμάτωση, ενώ το φαιοχρωμοκύττωμα εμφανίζεται αργότερα
Στο von Hippel–Lindau σύνδρομο, κυρίως τύπου 2, είναι συνήθη τα φαιοχρωμοκυττώματα και τα παραγαγγλιώματα, νωρίς στην παιδική ηλικία, ενώ συχνά συνυπάρχει καρκίνος νεφρού. Επίσης αιμαγγειοβλαστώματα αμφιβληστροειδούς και ΚΝΣ και νευροενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος
Στν νευροινομάτωση εμφανίζονται café au lait κηλίδες, φλύκταινες στις μασχάλες, οζίδια Lisch στην ίριδα, οστικές ανωμαλίες, γλοιώματα ΚΝΣ, μακροκεφαλία και γνωστικά ελλείμματα, αλλά τα φαιοχρωμοκυττώματα και παραγαγγλιώματα βρίσκονται σε ποσοστό 1-3 %, Μια μειοψηφία φορέων αυτών των μεταλλάξεων έχουν γαστρεντερικούς όγκους καρκινώματα νεφρικών κυττάρων ή αδενώματα υπόφυσης
Η κληρονομικότητα για τις μεταλλάξεις που προκαλούν φαιοχρωμοκύττωμα είναι αυτοσωματική επικρατούσα. Αυτό σημαίνει ότι οι απόγονοι ενός φορέα έχουν πιθανότητα 50% να κληρονομήσουν τη μετάλλαξη του γονέα. Ωστόσο τα γονίδια SDHD και SDHAF2 δεν εκφράζονται από το μητρικό αλληλόμορφο. Αυτό σημαίνει ότι η κληρονομική μετάλλαξη από την μητέρα σπάνια οδηγεί σε ανάπτυξη όγκων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου