Η αντιμετώπιση της δυσθυρεοειδικής οφθαλμοπάθειας είναι σημαντική πρόκληση. Ένα σημαντικό εμπόδιο είναι η απουσία ιατρικών θεραπειών που να έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές και ασφαλείς. Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι τα γλυκοκορτικοειδή είτε από του στόματος, είτε ενδοφλέβια είναι αποτελεσματικά και κυρίως αν συνδυαστούν με ακτινοθεραπεία του οφθαλμικού κόγχου. Τα στοιχεία όμως για την συνέχιση τους ως θεραπεία πρώτης γραμμής, δεν είναι επαρκή. Μέχρι στιγμής όμως είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη θεραπεία σε ήπια ή μέτρια οφθαλμοπάθεια. Η χορήγηση τους συχνά αποτελείται από 12 εγχύσεις εβδομαδιαίας μεθυλπρεδνιζολόνης όπου χορηγούνται 500 mg για τις αρχικές 6 δόσεις και 250 mg για τη θεραπεία τους (4,5 g συνολικά). Από μελέτες φάνηκε ότι οι υψηλότερες δόσεις είναι πιο αποτελεσματικές, αλλά το όφελος είναι παροδικό και υπάρχει το μειονέκτημα της πιθανής ηπατοτοξικότητας οπότε χρειάζεται έλεγχος. Οι ασθενείς βιώνουν, τουλάχιστον προσωρινά ανακούφιση.
Εκτός από τα στεροειδή, βιολογικοί παράγοντες που στοχεύουν κυτοκίνες και Β κύτταρα έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στον χώρο των αυτοάνοσων νοσημάτων. Το Rituximab, ένα μονοκλωνικό αντίσωμα Β, έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε ρευματοειδή αρθρίτιδα και συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Εμφανίστηκαν αρκετές μελέτες με το φάρμακο σε δυσθυρεοειδική οφθαλμοπάθεια αλλά καμία δεν ήταν ιδιαίτερα πειστική λόγω μικρών, ανεπαρκών αριθμών ασθενών και έλλειψης κατάλληλων μαρτύρων. Σε μελέτη σύγκρισης με τα γλυκοκορτικοειδή φάνηκε πιο δραστικό. Ωστόσο σε καμία από τις μελέτες δεν υπήρχε ουσιαστική βελτίωση στην πρόπτωση σε οποιοδήποτε από τα σκέλη θεραπείας
Μια πρόσφατα αναφερθείσα μελέτη συνέκρινε τον συνδυασμό μεθυλπρεδνιζολόνης και μυκοφαινολάτης με τη θεραπεία με μεθυλπρεδινολόνη ως έναν μόνο παράγοντα σε 164 ασθενείς με μέτρια υπερβολική δόση, ενεργό οφθαλμοπάθεια και απέτυχε να αποδείξει πειστικό όφελος από την προσθήκη μυκοφαινολάτης στο σχήμα στεροειδούς . Φαίνεται ότι ο συνδυασμός βελτίωσε την απόκριση στις 24 εβδομάδες
Ο υποδοχέας IL-6 έχει στοχευθεί επιτυχώς σε αυτοάνοσες ασθένειες, πιο πρόσφατα στη διαταραχή του φάσματος της νευρομυελίτιδας, με το μονοκλωνικό αντίσωμα satralizumab και παρόμοιας δράσης το tocilizumab σε ασθενείς ανθεκτικούς στα στεροειδή, και φάνηκε υπεροχή σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο. Ίσως το tocilizimab να αντιπροσωπεύει τον πιο ενθαρρυντικό παράγοντα μεταξύ των προαναφερθέντων υποψήφιων εναλλακτικών λύσεων για τη θεραπεία της ενεργής οφθλμοπάθειας.
Αλλά με βάση τα αποτελέσματα που έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής, κανένας από αυτούς τους υποψήφιους παράγοντες δεν φαίνεται να μειώνει αποτελεσματικά τη σοβαρότητα της νόσου ή να προσφέρει σημαντική βελτίωση έναντι των στεροειδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου