Ενάμισι δευτερόλεπτο φως

που είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με δαύτους και δαύτες πολλάκις και τους είχε ακούσει να τα εξιστορούν αγανακτισμένοι εντελώς μέσα στο καφενείο κατά καιρούς και να βλαστημούν ηδονικά από τα έγκατα των σπλάχνων τους για να ξεθυμάνει η οργή τους, πέρασαν μέσα από το μυαλό του αγουροξυπνημένου φαροφύλακα το ένα μετά το άλλο σαν χαλασμός, με τη μορφή μικρών και μεγάλων βράχων που ολισθαίνουν ως κάτω στη θάλασσα και σχηματίζουν μια νέα συρτή στην απόκρημνη πλαγιά του βουνού, δικαιολογημένα πιθανόν ένιωσε έτσι ο άνθρωπος αφού δεν ήταν και ότι σύνηθες να βρεθεί ξαφνικά κάποιος έξω από τον φάρο του Κάβο Γέρακα στην ερημιά του κόσμου, εμπρός στο θέαμα του ανθρώπου που ολοφύρεται αγκαλιά με μια γαϊδούρα, οπότε πισωπάτησε κάπως κι ο ίδιος μετά από τον νου του και πήρε συνειδητά εντελώς μιαν αναπνοή από τη μύτη βαθειά, γέμισε τα πνευμόνια του με θαλασσινό οξυγόνο του κάβου, τέντωσε ύστερα διάπλατα τα δάχτυλα των χεριών του και κατόπιν τα έσφιξε σε γροθιές και τα ανοιγόκλεισε έτσι  μία δύο φορές για να συγκεντρωθεί και για να κρατηθεί όσο γίνεται ήρεμος
                                                                                                             Γιάννης Μακριδάκης