Ο ξένος στο χώμα

Έκανε κρύο εκείνο το πρωί, το πρώτο χειμωνιάτικο ξύλιασμα. Οι θάμνοι παχνιασμένοι κι άκαμπτοι απ'την παγωνιά και το στάσιμο νερό στα αποχετευτικά χαντάκια πλάι στο δρόμο καλυμένα μ' ένα στρώμα πάγου κι ως και οι άκριες του τρεχούμενου νερού στο ρέμα το Εννιαμίλι στραφτάλιζε εύθραυστο και λαμπερό σαν τζάμι γαλαζωπό από νεραϊδόσκονη κι από την πρώτη αυλή μιας φάρμας πέρασαν κι έπειτα πάλι και πάλι και πάλι τους βρήκε η νήνεμη πικρίλα του καμένου ξύλου και βλέπανε στις πίσω αυλές τα μαύρα τα τσουκάλια ήδη ν'αχνίζουν καθώς γυναίκες με ψάθες ακόμα από το θέρος ή με τσόχινα καπέλα ανδρικά ανασκάλευαν τα ξύλα κάτω απ' τα τσουκάλια και οι άνδρες με ποδιές από τσουβάλι δεμένες με σύρμα πάνω από τις φόρμες τους ακόνιζαν μαχαίρια ή τριγυρνούσαν ήδη στα μαντριά όπου γουρούνια μούγκριζαν και σκούζαν, όχι με σαστιμάρα,ούτε με φόβο μόνο σε επαγρύπνηση σαν να 'νιωθαν κιόλας έστω κι αχνά μονάχα το έμμονο, πληθωρικό τους πεπρωμένο. Ως να νυχτώσει ο τόπος όλος θα 'ταν γεμάτος από τα φασματώδη ακέραια ξιγκόχρωμα αδειασμένα τους κουφάρια σ' ακινησία πιασμένα απ' τα ποδάρια θαρρείς σε φρενήρες τρέξιμο ολοταχώς για της γης το κέντρο
                                                                                       Ουίλιαμ Φώκνερ