Η απέναντι μεριά, με τα χαλάσματα του τούρκικου μαχαλά και του παλιού πύργου, ήταν πυκνά δασωμένη και, όταν ο αγέρας περνούσε μέσα από τις πευκοβελόνες, άκουγες ένα γλυκό βουητό, έναν μακρόσυρτο στεναγμό, σαν και να ανάσαινε βαθειά ολόκληρη η πλαγιά. Ανάλογα με τις πνοές του, μια σταματούσε και μιά ξανάρχιζε, κι έμοιαζε αυτός ο βαθύς αχός του σαν ένα απόμακρο και σχεδόν απόκοσμο κάλεσμα. Ακόμα και μέσα στον ύπνο μου, όταν τον άκουγα, το ένιωθα ότι είχα γυρίσει στο νησί, ότι ήμουν πάλι πίσω στο πατρικό.
Η καρδιά μπορεί κι αναγνωρίζει αλάνθαστα τα μέρη που κάποτε αγάπησε, τους τόπους της ψυχής, τη μόνη πραγματική της πατρίδα. Εκεί βρίσκεται το σκοτεινό δάσος της μνήμης και, από καιρό σε καιρό, μυστικές πνοές ανασηκώνουν για λίγο από κατάχαμα τους τρυφερούς άλλοτε βλαστούς, τα θαλερά κάποτε φύλλα, που χωνεύονται αργά για να γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους χώμα
Εκεί είναι και το άπατο πηγάδι της μνήμης και, όποτε σε πιάνει να καταπιαστείς "με κάτι υπόθεσες ψυχικές" και ρίχνεις κάτω το μακρύ σκοινί, ανασύρεται απ΄το βάθος του ολάκερη αρμαθιά, που δεν ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτήν και την αφήνεις να πέσει και πάλι στα σκοτεινά νερά του
Γιάννης Ατζακάς
Η καρδιά μπορεί κι αναγνωρίζει αλάνθαστα τα μέρη που κάποτε αγάπησε, τους τόπους της ψυχής, τη μόνη πραγματική της πατρίδα. Εκεί βρίσκεται το σκοτεινό δάσος της μνήμης και, από καιρό σε καιρό, μυστικές πνοές ανασηκώνουν για λίγο από κατάχαμα τους τρυφερούς άλλοτε βλαστούς, τα θαλερά κάποτε φύλλα, που χωνεύονται αργά για να γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους χώμα
Εκεί είναι και το άπατο πηγάδι της μνήμης και, όποτε σε πιάνει να καταπιαστείς "με κάτι υπόθεσες ψυχικές" και ρίχνεις κάτω το μακρύ σκοινί, ανασύρεται απ΄το βάθος του ολάκερη αρμαθιά, που δεν ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτήν και την αφήνεις να πέσει και πάλι στα σκοτεινά νερά του
Γιάννης Ατζακάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου