Σεφέρης, ξανά και πάντα

Το σπίτι γέμισε τριζόνια χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια λαχανιασμένα.
Και τα χρόνια που ζούμε σαν αυτά χτυπούν 
καθώς οι δίκαιοι σιωπούν σα να μην είχαν τι να πουν.

Κάποτε τ’ άκουσα στο Πήλιο να σκάβουνε γοργά ένα σπήλαιο μέσα στη νύχτα.
Αλλά το φύλλο της μοίρας τώρα το γυρίσαμε και μας γνωρίσατε και σας γνωρίσαμε
από τους υπερβόρειους ίσαμε τους νέγρους του ισημερινού που έχουνε σώμα χωρίς νου
και που φωνάζουν σαν πονούν.
Κι εγώ πονώ κι εσείς πονείτε μα δε φωνάζουμε και μήτε καν ψιθυρίζουμε,
γιατί η μηχανή είναι βιαστική
στη φρίκη και στην καταφρόνια
στο θάνατο και στη ζωή,
το σπίτι γέμισε τριζόνια.