Ανάμεσα στο να θες και να μη θες, να νοιάζεσαι και να μη νοιάζεσαι

Βέβαια είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Σοκ και αύρα. Όλα πιο έντονα και λαμπερά, κι εγώ αισθάνομαι στο χείλος ενός πράγματος που αδυνατώ να εκφράσω. Ενεργειακή Ασπίδα. Αδιαφιλονίκητη Φροντίδα. Ηλεκτρισμός , Χρώματα, Ακτινοβολία. Το κάθε τι ένας οδοδείκτης που δείχνει προς κάτι άλλο
Η ομορφιά αλλάζει την υφή της πραγματικότητας. Στο μυαλό μου έρχεται επίμονα η πιό συμβατική σοφία: ότι η επιδίωξη της απόλυτης ομορφιάς είναι παγίδα, ο πιό σύντομος δρόμος γιά την πίκρα και τη θλίψη, ότι η ομορφιά πρέπει να συνδέεται με κάτι πιό ουσιώδες
Άλλα ποιό είναι αυτό το πράγμα;. Γιατί είμαι φτιαγμένη έτσι; Γιατί νοιάζομαι για τα λάθος πράγματα και δεν δίνω δεκάρα για τα σωστά; Η για να το πω αλλιώς: Πως γίνεται να βλέπω τόσο καθαρά ότι όλα όσα αγαπώ ή με αγγίζουν είναι μια ψευδαίσθηση, κι ωστόσο- για μένα τουλάχιστον- σ'αυτήν ακριβώς τη σαγήνη κρύβονται όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζω
Δεν επιλέγουμε εμείς την καρδιά μας
Δεν μπορούμε ν' αναγκάσουμε τον εαυτό μας να επιθυμεί αυτό που είναι καλό για εμάς ή ευεργετικό για τους  άλλους
Δεν διαλέγουμε εμείς τι είδους άνθρωποι είμαστε
Γιατί μήπως δεν αγωνίζονται όλοι να μας χώσουν στο κεφάλι , ήδη από την παιδική μας ηλικία, την αδιαμφισβήτητη κοινοτοπία;
Δεν έχει να κάνει με το φαίνεσθαι, με την εξωτερική όψη των πραγμάτων, αλλά με την εσωτερική σημασία. Με ένα μεγαλείο ΕΝΤΟΣ του κόσμου, αλλά όχι ΤΟΥ κόσμου, μια κατάσταση που ο κόσμος δεν κατανοεί
Μιά απόλυτη ετερότητα
Ένας εαυτός που δεν τον θες;;
Μιά καρδιά που δεν μπορείς να την αλλάξεις (και δεν θέλεις)