Έθιμα ταφής

Μπορεί να' ναι κιόλας καλοκαίρι
Ακούω τους εργάτες,
ακούω τα βήματα τους στο διάδρομο,
ακούω κάποια πόρτα να τρίζει καθώς πηγαινοέρχονται.
Κάποιες φορές ακούω τις παραδουλεύτρες,
ακούω το τσιριχτό τιτίβισμα του γέλιου τους καθώς φλυαρούν απέξω.
Και καταλαβαίνω πως ο καιρός μαλάκωσε,
ο αέρας έχασε τα κοφτερά του δόντια.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την κοιλάδα τις μακριές μέρες του καλοκαιριού,
τον ήλιο να ζεσταίνει τα κόκκαλα της γης,
ώσπου ν' αρχίσουν να φτάνουν σμάρι οι κύκνοι στη λίμνη,
και τα σύννεφα να σηκώνονται,
για να φανεί ψηλός ο ουρανός: ψηλός και καταγάλανος
Τόσο γαλανός που σου 'ρχεται να κλαις