Τρούμαν Καπότε,1949

Τον απασχολούσε το πρόβλημα της αγάπης ,
κυρίως γιατί δεν το θεωρούσε πρόβλημα.
Μολοταύτα, καταλάβαινε ότι δεν τον αγαπούσαν.
Αυτή η γνώση ήταν σαν δεύτερη καρδιά που χτυπούσε μέσα του.
Δεν υπήρχε κανένας. Ίσως μόνο η Άννα. Τον αγαπούσε η Άννα;
 "Α",του είπε," πότε ήταν οτιδήποτε, ότι έμοιαζε να είναι;
Τώρα είναι γυρίνος, τώρα είναι βάτραχος.
Μοιάζει χρυσαφένιο, αλλά το βάζεις στο δάχτυλό σου κι αφήνει πρασινίλα.
Πάρε για παράδειγμα το δεύτερο άντρα μου, φαινόταν συμπαθητικός κι αποδείχτηκε ότι ήταν άλλο ένα καθίκι.
Να, δες τριγύρω σε τούτο εδώ το δωμάτιο, ούτε λιβάνι δεν θα μπορούσες να κάψεις σ´εκείνο το τζάκι, κι αυτοί οι καθρέφτες , αυξάνουν το χώρο, λένε ψέμματα.
Τίποτε, Γουόλτερ, δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται.
Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα είναι απο σελοφάν και το χιόνι δεν είναι παρά τρίμματα σαπουνιού. Μέσα μας πετά κάτι που αποκαλείται Ψυχή κι όταν πεθαίνεις δεν είσαι νεκρός, ναί, κι όταν ζούμε δεν είμαστε πάντα ζωντανοί.
Θες να μάθεις λοιπόν αν σε αγαπώ;
Μην είσαι ανόητος, Γουόλτερ, δεν είμαστε κάν φίλοι..."
Κλείσε μια τελευταία πόρτα