Αισχύλου Ορέστεια

Φύλακας:
Τους θεούς ικετεύω να μ' απαλλάξουν από το μόχθο
ετούτης της φρουράς που παρατράβηξε. Κοιμάμαι
στις στέγες απάνω των Ατρειδών, σαν το σκυλί
και γνώρισα των άστρων των νυχτερινών τις συναθροίσεις,
τους φωτεινούς δυνάστες που καταυγάζουν τους ουρανούς
και φέρνουν το χειμώνα και το θέρος στους ανθρώπους,
πότε καθώς λιποθυμούν και πότε σαν προβάλλουν.
Τώρα καραδοκώ της φλόγας το σημάδι,
τη λάμψη της φωτιάς, την είδηση να φέρει
πως πάτησαν την Τροία. 'Ετσι προστάζει, ελπίδες
τρέφοντας ανδρόβουλης γυναίκας η ψυχή
Κι όταν στο μουσκεμένο απ' τη νυχτερινή δροσιά
πλαντάζω στρώμα μου, που τα όνειρα νηστεύει
μια κι ο φόβος τρομάζει τον ύπνο μου
και δεν αφήνει να γλαρώσουν τα ματόφυλλα,
κι όταν πιάνω κάνα τραγούδι ή σιγανό τερέτισμα
για να γιατρέψω μουρμουρίζοντας τη νύστα,
θρηνώ και κλαίω τη συμφορά του παλατιού
που σαν τα χρόνια τα παλιά δεν κυβερνιέται.
Αν είναι τώρα τυχερό τα βάσανα μου να γλυτώσω,
θε να φανεί μέσα στο σκότος η καλοσήμαδη πυρά