Μαρία Σαμαρτζή

Εκεί ήθελε να ταξιδέψει σήμερα, να πάρει αγέρα η ψυχή της και το σώμα της να χάσει τις γωνίες και τα κυρτώματα του, ν’ αναπαυτεί στο χώρο που είχε διαλέξει.
Σηκώθηκε απ’ την καρυδιά και πήγε κι έβαλε τα πόδια της στο ρυάκι, που έτρεχε ορμητικό δίπλα στο καμαράκι τους.
 Πιάστηκε η ανάσα της απ’ τη δροσιά του και τα πνευμόνια της φούσκωσαν με τη μυρωδιά του αγριόδυοσμου που φύτρωνε εκεί.
 Στ’ αυτιά της έφτασε το ρυθμικό τακ-τακ απ’ τον αργαλειό της μάννας και της θειά της, που ύφαιναν ασταμάτητα για τις κόρες που μεγάλωναν.
Κάτι της φώναζε τώρα η μάννα της κι εκείνη έτρεξε να δει το φαί, που γινόταν πάνω στην ξυλοφωτιά και μετά να μαζέψει τα ρούχα τα πλυμένα, που μύριζαν ήλιο και λουλάκι.
Ανέβηκε, κατέβηκε στο χρόνο, όπου δεν υπήρχαν τραπεχομάχαιρα και φρενοβλάβειες, μέχρι που τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο.
Η ώρα για την επιστροφή χτυπούσε το καμπανάκι της.
Πήρε βαθειά αναπνοή για να κρατήσει μέσα της το άρωμα της ανθισμένης πικροδάφνης, έκλεισε τα μάτια, χτύπησε την πόρτα του παρόντος που άνοιξε χωρίς να ζητήσει συνθηματικό.
Ξανά μέσα στον οντά με τα μεντέρια.
 Όλα τα πλάσματα στην ίδια θέση πάντα.
Αντίκρυ της.
 Σηκώθηκε και το σοφό κομμάτι της να πάει αντάμα τους, στην παρέα που ανήκε, μέχρι το επόμενο προσκλητήριο.
«Ευχαριστώ», είπε κοιτώντας απ’ το ένα στο άλλο.
 «Σας ευχαριστώ, είστε όλα δικά μου και όλα σας χρειάζομαι, μα κάποια άλλη στιγμή», συμπλήρωσε κοιτώντας ίσα μέσα στα μελιτζανιά μάτια του φόβου, που είχαν πάρει να καταλαγιάζουν την ώρα που τον έπαιρνε κι αυτόν μαζί με τ’ άλλα στην αγκαλιά της.