Ανεμώλια

Ήρθε τελικά η αμβροσία νύχτα
Η σελήνη εδώ κι εκατομμύρια χρόνια γεμίζει και αδειάζει φως σε κάθε ερχομό του σκοταδιού
Την κοιτούσα εκείνο το βράδυ από τον έρημο όρμο και σκεφτόμουν πως ο σκοτεινός ουρανός είναι ίσως μια μεγάλη κόλλα από σκούρο χαρτί, τέτοιο που τυλίγαμε παλιά τα βιβλία στο σχολείο, μια τεράστια κόλλα τεντωμένη.
Πίσω της υπάρχει άπλετο φως- ο Θεός όπως λέω πια καθώς γερνάω
Η σελήνη είναι μια τρύπα στη μεγάλη κόλλα αυτού του χαρτιού, μια τρύπα που αφήνει το ανέσπερο φως να περάσει
Ένα ψαλιδάκι, με λαβές από φίλντισι κόβει κάθε νύχτα λίγο απ' το μεγάλο χαρτί, και  η σελήνη μεγαλώνει, ώσπου έρχεται μια νύχτα που το μάτι του Θεού ολοστρόγγυλο, τηράει τον κόσμο
Ένα μάτι ασημένιο φως, ένα ματόχαντρο- η πανσέληνος
Ύστερα το μάτι αποτραβιέται
Διαστημικοί τερμίτες βγάζουν σάλιο, το ανακατεύουν με πολτό των άστρων και σιγά-σιγά κλείνουν την τρύπα
Κι έρχεται μια νύχτα που η τρύπα φράζει και το πέρα φως για μας δεν υπάρχει μέχρι να ξαναγεννηθεί η ελπίδα
Είναι τότε που εκείνο το ψαλιδάκι που κόβει τα νύχια του Θεού τρυπάει πάλι το χαρτί και εμφανίζεται ένα κομμένο νύχι από φως
Αυτή την τρύπα στον παράδεισο, που καθώς ανοιγοκλείνει ατενίζει τη Γη, την λέμε φεγγάρι