Άγιοι έρωτες

Στέκεται το οχτάχρονο κορίτσι κάτω από τον συννεφιασμένο φθινοπωρινό ουρανό, ελάχιστη κουκκίδα μέσα στο απέραντο τοπίο από άνυδρους, άγονους λόφους, που διαδέχονταν ο ένας τον άλλο σαν μεγάλα πετρωμένα κύματα, και κρατάει στα χέρια της εκείνο το χάρτινο κουρέλι, που δεν γνωρίζει από που ήρθε, ποιοί το έφτιαξαν, ποιοί ήσαν οι δύο οργισμένοι άνδρες και η χαμογελαστή κοπέλα και τι έλεγαν εκείνα τα παράξενα μικρά, πολύ μικρά σημαδάκια κάτω από τη φωτογραφία.
Σίγουρα είχε έλθει από πολύ μακριά, το είχε ταξιδέψει ο άνεμος σε τόπους και άλλους τόπους, το έσκισε, του πήρε τα άλλα που θα είχε πάνω του και έμεινε αυτό το μικρό κουρέλι που το κοιτάζει τώρα σαν να κρατάει ένα μυστήριο.
Έτρεξε η Φωτεινή να ανέβει στην κορυφή του λόφου. Κοίταξε την κυματιστή γη και πέρα τα βουνά που χάνονταν μέσα σ' ένα θολό γκριζογάλανο φως. Ξεχώριζαν μερικά χειμαδιά, κάποιες μάντρες μισογκρεμισμένες και άχρηστες και πέρα από τα βουνά, ο κόσμος όλος.
Από κει είχαν έρθει τα τυπωμένα χαρτάκια. Αναστατωμένη κοιτούσε τον μεγάλο απέραντο κόσμο που ξεκινούσε από το ελάχιστο σώμα της και χανόταν μακριά, πίσω από το φως. Και απορούσες πως μικρά σφαιρικά φρύγανα είχαν ταξιδέψει τόσο πολύ, για να της φέρουν τα καρφωμένα πάνω τους χάρτινα κουρέλια. Σ' εκείνη τα έφεραν, για κείνη ταξίδεψαν τόσες μέρες και τόσες νύχτες. Κάποιος ή κάτι της τα έστελνε σαν μήνυμα. Ίσως εκείνες οι αράδες τα γράμματα να ήξεραν, εκείνα να κρατούσαν το μυστικό. Ω πόσο θα ήθελε να μπορούσε να τα διαβάσει, ή κάποιος άλλος να της τα διάβαζε.
Με τον άνεμο εκεί ψηλά να ορμάει επάνω της, κολλώντας στο κορμάκι της το χιλιομπαλωμένο φουστάνι της, με τα μεγάλα, υπέροχα μάτια της υγρά από τον ψυχρό αέρα, κοιτάζει το άγνωστο με την τεράστια απορία της παιδικής της ψυχής, τη χαρούμενη, τη μεθυσμένη από περιέργεια και τη σφοδρή επιθυμία να της διηγηθούν μια καταπληκτική ιστορία.