Όλγα Δεβετζάκη - Ενδοκρινολόγος
Αναστασίου Ζίννη, 9, Αθήνα, Αττική, 11741
Phone: 210-9239440 URL of Map

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Το ημερολόγιο της Εύας (επεισόδιο πρώτο)

Σάββατο : Είμαι σχεδόν μιας ημέρας. Έφτασα χτες. Έτσι μου φαίνεται. Και έτσι πρέπει να είναι, γιατί αν έχει υπάρξει προχθές, εγω δεν ήμουνα εδώ όταν έγινε, αλλιώς θα το θυμόμουνα. Μπορεί βέβαια νε υπήρξε και να μην το παρατήρησα. Πολύ ωραία λοιπόν, θα είμαι πολύ προσεκτική από τώρα και στο εξής, κι αν υπάρξει κανένα προχτές θα το σημειώσω. Είναι καλύτερα ν' αρχίσω σωστά και να μην αφήσω τα πράγματα να μπερδευτούν, γιατί κάτι μου λέει ότι αυτές οι λεπτομέρειες θα είναι κάποτε σημαντικές για τους ιστορικούς.
Επειδή αισθάνομαι σαν πείραμα, αισθάνομαι ακριβώς σαν πείραμα, είναι αδύνατο να αισθάνεται κανείς περισσότερο πείραμα απ' όσο εγώ
Κι αν είμαι πείραμα, είμαι όλο το πείραμα.; Όχι, νομίζω πως όχι. Νομίζω πως και τα υπόλοιπα πράγματα αποτελούν μέρος αυτού του πειράματος, εγώ όμως αποτελώ το μεγαλύτερο μέρος του
Τα πάντα φαίνονται σήμερα καλύτερα από χθες. Πάνω στη βία να τελειώσουν όλα χθες, τα βουνά έμειναν σε άθλια κατάσταση, κι ορισμένες πεδιάδες ήταν τόσο βρωμισμένες με σκουπίδια κι απομεινάρια που πρόσφεραν ένα θέαμα ελεεινό. Για τα ευγενή και ωραία έργα τέχνης δεν θα' πρεπε να υπάρχει βία, κι αυτός ο θαυμάσιος καινούριος κόσμος βρίσκεται πολύ κοντά στην τελειότητα, παρά την στενότητα του χρόνου
Το φεγγάρι ξεκόλλησε χθες το βράδυ, γλίστρησε κι έπεσε έξω από το σχέδιο. Πολύ μεγάλη απώλεια. Θα ΄πρεπε να το είχαν κολλήσει καλύτερα. Δεν μπορούμε να μάθουμε που πήγε. Άλλωστε όποιος το βρει θα το κρύψει. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Μπορεί να είμαι τίμια σ΄άλλα πράγματα αλλά αν έβρισκα ένα φεγγάρι δεν θα έλεγα τίποτα γι' αυτό. Γιατί αγαπάω πολύ τα φεγγάρια, τα βρίσκω πολύ όμορφα και ρομαντικά, θα ήθελα να είναμε πέντε-έξι. Δεν θα πήγαινα ποτέ στο κρεβάτι μου, θα ήμουνα συνέχεια ξαπλωμένη στο γρασίδι και θα τα κοίταζα.
Και τ' αστέρια είναι καλά. Θα ήθελα να πιάσω μερικά να τα βάλω στα μαλλιά μου. Αλλά βρίσκονται μακριά. Χθες το βράδυ προσπάθησα να κατεβάσω μερικά μ' ένα κοντάρι, αλλά δεν τα έφτασα, προσπάθησα και με τις πέτρες, αλλά δεν έριξα κανένα.. Κι αυτό συνέβη επειδή είμαι αριστερόχειρας και δεν μπορώ να πετάξω καλά. Έκλαψα λίγο κι αφού ξεκουράστηκα πήρα ένα καλάθι και ξεκίνησα να πάω στην άκρη του κύκλου, εκεί που τ' αστέρια είναι κοντά στο έδαφος και μπορεί να τα μαζέψει κανείς με τα χέρια του, πράγμα που θα ήταν καλύτερο γιατί θα τα έπιανα απαλά και δεν θα τα έσπαζα.
Αλλά ήταν πιο μακριά απ'όσο νόμιζα και στο τέλος αναγκάστηκα να τα παρατήσω. Ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν μπορούσα να κάνω βήμα και τα πόδια μου είχαν πληγιάσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου