Σάββατο: Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Ήταν πολύ μακριά και έκανε κρύο. Βρήκα όμως μερικές τίγρεις και κούρνιασα ανάμεσα τους και ήταν πολύ άνετα εκεί κι η αναπνοή τους ήταν γλυκιά κι ευχάριστη γιατί ζούνε τρώγοντας φράουλες. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί τίγρη, αλλά τις κατάλαβα αμέσως από τις ρίγες. Αν μπορούσα να πάρω το δέρμα τους θα έκανα μια θαυμάσια γούνα.
Σήμερα αρχίζω να καταλαβαίνω καλύτερα τις αποστάσεις. Ήθελα τόσο πολύ να πιάσω το κάθε όμορφο πράγμα, που ορμούσα απερίσκεπτα κατά πάνω του, ενώ ήταν πολύ μακριά ή ενώ ήταν λίγους πόντους παραπέρα και φαινόταν ένα μέτρο- και υπήρχανε κι αγκάθια δυστυχώς!!
Έβγαλα ένα δίδαγμα, και διατύπωσα ένα ρητό- έτσι μόνη μου- το πρώτο μου ρητό: Το γρατσουνισμένο πείραμα αποφεύγει τ' αγκάθια. Νομίζω πως είναι ένα πολύ καλό ρητό για μια της ηλικίας μου
Χθες το απόγευμα πήρα από πίσω το άλλο Πείραμα, κρατώντας κάποια απόσταση, για να μπορέσω να καταλάβω τι σόι είναι. Αλλά δεν μπόρεσα. Νομίζω πως είναι άντρας. Δεν είχα ποτέ μου ξαναδεί άντρα, αλλά έμοιαζε με άντρα και είμαι βέβαιη πως αυτό ακριβώς είναι. Συναισθάνομαι πως έχω πολύ μεγαλύτερη περιέργεια γι' αυτό παρά για οποιοδήποτε άλλο ερπετό. Αν βέβαια είναι ερπετό. Υποθέτω πως είναι γιατί έχει κατσαρά μαλλιά και γαλάζια μάτια και μοιάζει μ' ερπετό.
Δεν έχει περιφέρειες και λεπταίνει προς τα κάτω σαν καρότο. Όταν στέκεται όρθιο απλώνει σαν γεράνι. Στην αρχή το φοβόμουνα και το έβαζα στα πόδια κάθε φορά που έστριβε γιατί νόμιζα πως θα μ' έπαιρνε στο κυνήγι. Αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι ήθελε μόνο να το σκάσει κι έτσι δεν φοβόμουνα πια, αλλά το ακολουθούσα μερικά μέτρα πιο πίσω για αρκετές ώρες. Πράγμα που τον εκνεύριζε και τον πείραζε. Στο τέλος αγανάκτησε κι ανέβηκε σε ένα δένδρο. Περίμενα αρκετή ώρα και μετά το παράτησα και γύρισα σπίτι
Σήμερα αρχίζω να καταλαβαίνω καλύτερα τις αποστάσεις. Ήθελα τόσο πολύ να πιάσω το κάθε όμορφο πράγμα, που ορμούσα απερίσκεπτα κατά πάνω του, ενώ ήταν πολύ μακριά ή ενώ ήταν λίγους πόντους παραπέρα και φαινόταν ένα μέτρο- και υπήρχανε κι αγκάθια δυστυχώς!!
Έβγαλα ένα δίδαγμα, και διατύπωσα ένα ρητό- έτσι μόνη μου- το πρώτο μου ρητό: Το γρατσουνισμένο πείραμα αποφεύγει τ' αγκάθια. Νομίζω πως είναι ένα πολύ καλό ρητό για μια της ηλικίας μου
Χθες το απόγευμα πήρα από πίσω το άλλο Πείραμα, κρατώντας κάποια απόσταση, για να μπορέσω να καταλάβω τι σόι είναι. Αλλά δεν μπόρεσα. Νομίζω πως είναι άντρας. Δεν είχα ποτέ μου ξαναδεί άντρα, αλλά έμοιαζε με άντρα και είμαι βέβαιη πως αυτό ακριβώς είναι. Συναισθάνομαι πως έχω πολύ μεγαλύτερη περιέργεια γι' αυτό παρά για οποιοδήποτε άλλο ερπετό. Αν βέβαια είναι ερπετό. Υποθέτω πως είναι γιατί έχει κατσαρά μαλλιά και γαλάζια μάτια και μοιάζει μ' ερπετό.
Δεν έχει περιφέρειες και λεπταίνει προς τα κάτω σαν καρότο. Όταν στέκεται όρθιο απλώνει σαν γεράνι. Στην αρχή το φοβόμουνα και το έβαζα στα πόδια κάθε φορά που έστριβε γιατί νόμιζα πως θα μ' έπαιρνε στο κυνήγι. Αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι ήθελε μόνο να το σκάσει κι έτσι δεν φοβόμουνα πια, αλλά το ακολουθούσα μερικά μέτρα πιο πίσω για αρκετές ώρες. Πράγμα που τον εκνεύριζε και τον πείραζε. Στο τέλος αγανάκτησε κι ανέβηκε σε ένα δένδρο. Περίμενα αρκετή ώρα και μετά το παράτησα και γύρισα σπίτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου