Οι όροι Άραβες και Αραβία μελετήθηκαν επανειλημμένα ως προς την ετυμολογία τους, χωρίς να έχει προταθεί μια πειστική λύση. Η Αραβία, η κοιτίδα των Αράβων, και κάποιος Μάγος Άραβος στρατηγός του Ξέρξη, που αναφέρονται από τον Αισχύλο, αποτελούν την αρχαιότερη μνεία των όρων στην ελληνική γλώσσα. Ακολουθεί ο Ηρόδοτος , στο έργο του οποίου συχνά μνημονεύονται η Αραβίη, οι Αράβιοι και ο Αράβιος κόλπος. Όταν κατά τον 7ο αι. οι Άραβες, νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι, κατέκτησαν τη Συρία και την Αίγυπτο δέχθηκαν τη βαθειά πολιτιστική επίδραση των πληθυσμών που κατοικούσαν εκεί. Είναι αξιοσημείωτο πως έναν αιώνα μετά την κατάκτηση οι Έλληνες παρέμειναν τα διοικητικά στελέχη των περιοχών αυτών. Ίσως τότε να διείσδυσαν στην Αραβική διάφορες λέξεις ελληνικές, οι οποίες προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της προφοράς και της γραμματικής της. Οι λέξεις αυτές υιοθετήθηκαν αργότερα από τους Τούρκους, κι όταν οι τελευταίοι υποδούλωσαν τον Ελληνισμό, επαναπατρίσθηκαν στον ελληνικό χώρο
Οι Άραβες διετέλεσαν πάνω από τρεις αιώνες οι ισχυροί γείτονες των Βυζαντινών, στους οποίους ήταν γνωστοί ως Σαρακηνοί ή Ισμαηλίτες ή Αγαρηνοί. Το σύνορο του Ταύρου και του Ευφράτη αποτελούσε πεδίο συνάντησης των δύο κόσμων, του χριστιανικού και του Ισλαμικού. Οι πληθυσμοί που κατοικούσαν και στις δύο πλευρές των παραμεθόριων εκείνων περιοχών περιλάμβαναν αιχμαλώτους και δραπέτες, καθώς και γυναίκες, που τις είχαν κλέψει από τον αντίπαλο, με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα αμάλγαμα με ιδιότυπα πολιτισμικά, θρησκευτικά και εθνικά χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή καθρεφτίζεται στα ελληνικά μεσαιωνικά ποιήματα του ακριτικού κύκλου, που έχουν τα παράλληλα τους στην αραβική ποίηση. Οι πολιτισμικές όμως ανταλλαγές δεν πήγαζαν μόνο από την πολεμική αναμέτρηση. Η αραβική φιλοσοφία και επιστήμη, που άνθισε τον 9ο αι. ξεκίνησε από ιδέες και επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού που είχε διαδοθεί στη Μέση Ανατολή από τον καιρό του Μεγαλέξανδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου