Βυζάντιο και Φράγκοι

 Οι Φράγκοι είχαν εγκατασταθεί κυρίως σε νησιωτικές περιοχές, αλλά και σε ηπειρωτικά διαμερίσματα της χώρας. Τα αποτελέσματα της γλωσσικής επαφής στην περίοδο της φραγκοκρατίας στην Ελλάδα (1204-1566) εμφανίζονται κυρίως στα τοπωνύμια και σε περιορισμένο βαθμό στα ανθρωπωνύμια. Η περιορισμένη φραγκική επίδραση δεν επιβίωσε παρά μόνο περιορισμένα σε ελληνικές διαλέκτους (π.χ. στη σημερινή Κυπριακή διάλεκτο). Λέξεις του Χρονικού του Μορέως δεν χρησιμοποιούνται σήμερα παρά μόνο ως όροι φιλολογικοί. Φραγκικής αρχής βαφτιστικά είναι λ.χ. τα Ανέζα (Agnes), Αμαλία (Amalie), Φλόρα (Flora), Μαργαρίτα (Margeritte), Λοϊζος (Louis), Στίνης (Estienne). Τα Φράγκικα τοπωνύμια του ελληνικού χώρου που συνιστούν την πιο σημαντική γλωσσική επίδραση που άσκησαν οι Φράγκοι, έχουν μελετηθεί αποσπασματικά. Μπελβεντέρε (συχνό) μεταφράζεται συνήθως σε Καλλιθέα. Μαλεβίζι : Malvecino κακός γείτονας, Πλωμάρι : Flumare ποτάμι, Σαντορίνη : Santa Irene, Ναύπακτος : Lepanto, Σίφνος : Sifano, Φολέγανδρος : Polikantro, Lagno : la+Κως. Την ίδια χρονική οερίοδο έντονη είναι η βενετσιάνικη επιρροή στο κοινό λεξιλόγιο : αβανταδόρος, βελούδο, γαλαντόμος, καντάδα, κατσάδα και ιδιαίτερα στη ναυτική ορολογία : άλμπουρο, βαρκάδα. Πολύ έντονη είναι και η παρουσία ελληνικών λέξεων στα βενετσιάνικα, ορισμένες από τις οποίες επέστρεψαν στην Ελληνική ως αντιδάνεια : γαλαρία (galaria), γαρύφαλλο (garafolo) και αρκετά ανθρωπωνύμια : Αλεβίζος, Γιάκουμος, Κοραής, Σολωμός, Φαλιέρος. Πολλά παράλια και νησιωτικά τοπωνύμια είναι επίησης βενετσιάνικης αρχής : Πόρτο Δρέπανο, Λαζαρέτο (συνηθισμένο όνομα μικρών νησιών όπου υπάρχει λοιμοκαθαρτήριο), Σπέτσες-σπέτσα, οι καρύκευμα : spezie