Αν σκοτώσεις κάποιον δεν είναι τίποτα φοβερό. Πρέπει να παρακολουθήσεις, να παρατηρήσεις, να σκεφτείς πολύ και την κατάλληλη στιγμή να σκάψεις το λάκκο. Μάλιστα. Να σκάψεις το λάκκο. Να τα καταφέρεις τελικά, ώστε το σύμπαν να συρρικνωθεί , να συρρικνωθεί ώσπου να συμπυκνωθεί στην κάννη του όπλου ή στην αιχμή του μαχαιριού. Αυτό είν' όλο. Να μην αναρωτηθείς για τίποτα, να μην αφήσεις να σε οδηγεί ο θυμός, να διαλέξεις το πρωτόκολλο, να δράσεις μεθοδικά. Ο Μπλέικ ξέρει να το κάνει αυτό, κι έχει περάσει τόσο πολύς καιρός από τότε που το ξέρει, ώστε δεν ξέρει από πότε άρχισε να το ξέρει. Μετά όλα έρχονται μόνα τους
Ο Μπλέικ ζει απ' το θάνατο των άλλων. Σας παρακαλώ, όχι ηθικολογίες. Αν θέλουμε να συζητήσουμε περί ηθικής, εκείνος είναι έτοιμος ν' απαντήσει στις στατιστικές. Επειδή = και ο Μπλέικ λέει να με συμπαθάτε - όταν ένας υπουργός Υγείας κάνει περικοπές στον προϋπολογισμό, αν κόβει από δω έναν τομογράφο, από κει έναν γιατρό, απ' αλλού μια μονάδα εντατικής θεραπείας, δεν μπορεί ν' αμφιβάλλει ότι συντομεύει όχι και λίγο τη ζωή δεκάδων χιλιάδων αγνώστων. Υπεύθυνος, αλλά όχι ένοχος : το ίδιο παραμύθι. Ο Μπλέιν είναι το αντίθετο. Και εν πάσει περιπτώσει δεν έχει να δώσει εξήγηση σε κανέναν, χέστηκε.
Ερβέ Λε Τελιέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου