Ρεπμέτικα

Γυρίζουμε τη μηχανή του χρόνου 180 χρόνια πίσω. Στις φυλακές του Μεντρεσέ στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Πλάκα. Στην βορινή πλευρά των σημερινών <<Αέρηδων>>. Ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο που είχε ιδρυθεί τον 17ο αιώνα. Επί εποχής Όθωνα και Γεωργίου Α' χρησιμοποιούνταν ως φυλακές και τόπος εκτελέσεων. Οι απαγχονισμοί γίνονταν σε έναν πλάτανο στο κέντρο της αυλής του, με αποτέλεσμα να βγει η έκφραση <<χαιρέτα μου τον πλάτανο>>
Οι κατάδικοι και οι φυλακισμένοι εκτός από την παραπάνω ατάκα είναι υπεύθυνοι για μια ακόμη γέννα. Εδώ δημιουργήθηκαν τα πρώτα ρεμπέτικα, τα λεγόμενα <<μουρμούρικα>>. Οι φυλακισμένοι τραγουδούσαν τα σεκλέτια τους και τη μαύρη τους ζωή. Και οι καημοί τους έφταναν λίγο πιο κάτω στους μάγκες και στα κουτσαβάκια του Ψυρρή
Τα μουρμούρικα και τα σεβνταλίδικα αγγίζουν τις χορδές των ανθρώπων των ασθενέστερων τάξεων. Στις αρχές του 1900 τα ρεμπέτικα αποτελούσαν το λαϊκό τραγούδι των φτωχών συνοικιών 
Στον Πειραιά εμφανίζονται τα πρωτορεμπέτικα. Ο χρόνος κυλάει και το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την έλευση των προσφύγων κυρίως στον Πειραιά, τα ρεμπέτικα συναντιούνται με αυτά της Μικράς Ασίας και του Βοσπόρου. Εμφανίζεται το αμανετζίδικο λαϊκό τραγούδι
Από τις φυλακές του Μεντρεσέ, το Γεντί Κουλέ, το Ανάπλι το ρεμπέτικο κατέγραψε την καθημερινότητα ενός ιδιόμορφου λούμπεν προλεταριάτου της Ελλάδας, ενός προλεταριάτου το οποίο δεν υπήρχε με την στενή μαρξιστική έννοια. Οι ρεμπέτες έπαιζαν , τραγουδούσαν, χόρευαν για την πάρτη τους και τους δικούς τους. Ο ρεμπέτης της προπολεμικής περιόδου ζει για το συνάφι του. Κινείται στην πιάτσα και μόνο εκεί αισθάνεται οικείος. Σε αυτήν δίνει λόγο και αυτή λογαριάζει.Τα βιώματα του γίνονται τραγούδια. Το ρεμπέτικο και η ζωή του ρεμπέτη δεν έχει χαρά. Έχει θλίψη και μαυρίλα. Η ανάταση έρχεται με το μπαγλαμά και το μπουζούκι. Με τους ήχους που σε κάνουν να ξεχάσεις και όχι να δράσεις