Λιπίδια

 Η παχυσαρκία, το μεταβολικό σύνδρομο και ο διαβήτης τύπου 2 (T2D) συχνά συνδέονται με προβλήματα λιπιδίων και λιποπρωτεϊνών που συμβάλλουν στην αυξημένη αθηροσκληρωτική καρδιαγγειακή νόσο (CVD). Το λεγόμενο σύμπλεγμα αθηρογόνου δυσλιπιδαιμίας αποτελείται από υπερτριγλυκεριδαιμία, χαμηλή HDL, αυξημένη LDL, αυξημένες υπολειπόμενες λιποπρωτεΐνες και μεταγευματική υπερλιπιδαιμία. Η υπερτριγλυκεριδαιμία προκύπτει, στις περισσότερες περιπτώσεις, από ένα συνδυασμό υπερέκκρισης σωματιδίων λιποπρωτεϊνών από το ήπαρ και το έντερο και από τη διαταραχή της κάθαρσής τους από την κυκλοφορία. Τα κυκλοφορούντα σωματίδια λιποπρωτεΐνης απολιπιδώνονται διαδοχικά από λιπάσες (κυρίως λιποπρωτεϊνική λιπάση (LPL) και ηπατική λιπάση), αποδίδοντας αθηρογόνα υπολειπόμενα σωματίδια λιποπρωτεΐνης . Φαρμακολογικές ή διατροφικές παρεμβάσεις που βελτιώνουν τη δυσλιπιδαιμία και τις χαμηλότερες κυκλοφορούσες λιποπρωτεΐνες έχει αποδειχθεί ότι μειώνουν την αθηροσκληρωτική καρδιαγγειακή νόσο σε πληθυσμούς σε κίνδυνο 

Η έκκριση σωματιδίων λιποπρωτεΐνης πολύ χαμηλής πυκνότητας (VLDL) από το ήπαρ και χυλομικρών (CMs) από το έντερο καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τη διαθεσιμότητα του υποστρώματος (δηλαδή, των λιπιδίων). Τα CM εκκρίνονται σταθερά κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά επεκτείνονται σε τεράστιο βαθμό σε μέγεθος και αυξάνονται σε αριθμό κατά τη μεταγευματική περίοδο για να εξυπηρετήσουν τη μεγάλη εισροή διατροφικού λίπους . Η ηπατική έκκριση VLDL αυξάνεται επίσης κατά τη μεταγευματική περίοδο, αλλά διατηρείται κατά τη διάρκεια της νηστείας στην οποία η ροή στο ήπαρ των ελεύθερων λιπαρών οξέων (FFA) που προκύπτουν από τη λιπόλυση των λιποκυττάρων παρέχει υποστρώματα για σύνθεση τριγλυκεριδίων (TG) και συσκευασία σε VLDL για παράδοση σε εξωηπατικούς ιστούς .

Εκτός από τη διαθεσιμότητα του υποστρώματος, η έκκριση λιποπρωτεϊνών στο ήπαρ και το έντερο υπόκειται επίσης σε ρύθμιση από πολλούς παράγοντες. Η συνδεδεμένη ρύθμιση της ηπατικής και εντερικής έκκρισης λιποπρωτεϊνών, που ανταποκρίνεται στη διατροφική κατάσταση του οργανισμού και δρα μέσω των κυκλοφορούντων ρυθμιστικών παραγόντων και των νευρωνικών δικτύων, εκτιμάται όλο και περισσότερο. Είναι ένα ταχέως αναδυόμενο πεδίο, με ορισμένους ρυθμιστικούς παράγοντες να έχουν μελετηθεί εκτενώς και να έχουν αποδειχθεί σχετικοί με τον άνθρωπο, ενώ άλλοι υποστηρίζονται από λιγότερο πειστικά στοιχεία, με ελάχιστα γνωστό πώς τελικά ρυθμίζουν την κινητοποίηση λιπιδίων και την έκκριση λιποπρωτεϊνών.