Που να τη βρω την ομορφιά μες στο σκοτάδι; κλειδώθηκε απ' έξω κι εγώ νιώθω χαμένος, θα περπατήσω ανάποδα διασχίζοντας έναν έναν τους χειμώνες που μ' έφεραν εδώ. Είπε κανείς ότι είμαστε πολύπλοκοι;
Τότε γιατί νιώθω λες και είμαι μία μόνο διάσταση, μονάχα μια γραμμή;
Από 'δω ως την αρχή, αυτό είν' όλο : μυρίζω τα σχήματα, νιώθω στο δέρμα μου τους ήχους, σαν να ράβει κάποιος στο δέρμα μου αργά-αργά γλυκά και γαργαλιστικά πεντάγωνα κι εξάγωνα ...
πόσος κόπος για να ξαπλώσω στο χορτάρι, να λερώσω το θρανίο, να γλιστρήσω στη βιβλιοθήκη και να διαβάσω δώδεκα γραμμές στην τύχη
Κλείνω τα μάτια μου και φυλακίζω την εικόνα σου : τον κήπο στο ξέφωτο τη λεβάντα την ελιά τις μέλισσες και τον κατήφορο που ανοίγεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου