Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο, το ίδιο κι εγώ. Χθες δεν πρόλαβα να καθίσω στο τραπέζι κι ένα τηλέφωνο με κατέβασε στο λιμάνι, Στις εφτά που σαλπάραμε δεν μπορούσα να περπατήσω από την κούραση. Η παρηγοριά μου ήταν η ώρα σου. Η λύπη μου ότι δεν κυβέρνησα ούτε στιγμή το καταπληκτικό Θαλασσινό σκαρί, το κορμί σου.
Είδα χθες πολλές φορές την κοπέλα της πλώρης. Τη λυσίκορμη φιγούρα να σκοτεινιάζει, να θέλει να κλάψει. Σα να 'χε πιστέψει για πρώτη φορά ότι πέθανε ο Μεγαλέξανδρος, όμως το καρχηδονιο επίχρισμα του έμενε το ίδιο λαμπρό. Με το αυτοκρατορικό κάλυμα του. Κόκκινο της Πομπηίας Rosso Romano, πορφυρό της Δαμασκός. Βελούδο που σκεπάζει ιερό δισκοπότηρο. Όστρακο ωκεάνιο αλμυρό. Κρασί βαθυκόκκινο που δίνει δόξα στο κρύσταλλο. Πληγή από κοπίδι κινέζικο. Αστραπή. Βυσσινί ηλιοβασίλεμα. Λαμπάδα της πίστης μου. Ανοιχτό σημάδι του έρωτα μου. Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου
Σε αγκαλιάζω
Καββαδίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου