Τίποτε για τους Έλληνες δεν ήταν αυτονόητο. Για όλα απορούσαν, και αναζητούσαν τις αιτίες της ύπαρξης τους και της συμπεριφοράς τους. Για τον Δημόκριτο είχε μεγαλύτερη αξία η ανακάλυψη μιας μόνης αιτίας παρά η βασιλεία και ο πλούτος των Περσών! Ο έρωτας λοιπόν της καθαρής γνώσης και της θεωρίας ("θεωρίης εϊνεκεν" ταξίδευε ο Σόλων), η αμφιβολία, η παρατήρηση, τα τολμηρά σφαιρικά ερωτήματα (γένεση και σύσταση των πραγμάτων), η ψύχραιμη ορθολογιστική βάσανος, αλλά και η επιθυμία να αξιοποιήσουν μια νέα τεχνική, οδήγησαν τους Έλληνες στη θεμελίωση της δυτικής επιστήμης. Τον δρόμο για την κατάκτηση της έγκυρης γνώσης ονόμασαν "μέθοδον".
Οι βασικές μέθοδοι ήταν η θέαση του όλου, η αναζήτηση της αιτίας, η ανάλυση και η σύνθεση. Η ελληνική επιστήμη φαίνεται ότι ξεκίνησε με μεγάλες φιλοδοξίες για την καθολική ερμηνεία της φύσης ως ενιαίου συστήματος που κυβερνάται από νόμους σταθερούς. Το σημαντικό πάντως σ' αυτή την προσπάθεια δεν είναι φυσικά οι απαντήσεις , αλλά τα ερωτήματα που τέθηκαν. Η επιστήμη επιδιώκει την σαφήνεια και την ακρίβεια. Και τις δύο αυτές ανάγκες η πλουσιότατη ελληνική γλώσσα μπορεί να τις καλύψει. Τη βασική επιστημονική ορολογία της ελληνικής επιστήμης παρέλαβαν οι Ρωμαίοι, αυτούσια είτε υπό τη μορφή μεταφραστικών δανείων και την κληροδότησαν σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Όμως μετά την Αναγέννηση οι λαοί της Ευρώπης άρχισαν σταδιακά να κόβουν τον ομφάλιο λώρο τους από τα λατινικά, και να συγκροτούν δική τους ορολογία στους τομείς της επιστήμης και της τεχνικής. Εκεί διατήρησαν στενότατη σχέση με την γλώσσα των πρώτων ευρετών, τα αρχαία ελληνικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου