Είδε ποτέ κανείς έναν άντρα να χαμογελάει σε μια γυναίκα, όπως μια γυναίκα χαμογελάει στον άντρα που αγαπάει, στη στάση του λεωφορείου, σ' ένα βαγόνι, σε κάποιο κατάστημα την ώρα που αγοράζει τρόφιμα, ένα χαμόγελο τυχαίο, τόσο φυσικά χαρούμενο, απροσχεδίαστο και απροειδοποίητο; Αλλά και τον αντίστροφο μπορεί να ισχύει. Ένας άντρας δε χαμογελάει τόσο ψεύτικα όσο τα κορίτσια στο μπορντέλο. Το κορίτσι στο μπορντέλο όμως, σκέφτηκε ο Κερύ, μιμείται κάτι αληθινό. Ο άντρας δεν έχει τίποτα να μιμηθεί.
Σε λίγο δεν είχε κανένα λόγο να ζηλεύει εκείνον τον φοιτητή. Ακόμα και τότε, ήξερε πως ν΄ αλλάξει την κατεύθυνση της ανάγκης μιας γυναίκας για αγάπη. Γυναίκα; Εκείνη δεν ήταν καν στην ηλικία του φοιτητή της αρχιτεκτονικής, το όνομα του οποίου δεν μπορούσε να θυμηθεί, κάποιο άσχημο όνομα, Χόχε, ή κάτι τέτοιο. Αντίθετα από την Μαρί Μορέλ, ο πρώην φοιτητής πιθανότατα να ζούσε ακόμα, χτίζοντας σε κάποιο προάστιο βίλες για τους αστούς. Ο Κερύ του απευθύνθηκε απ' το κρεβάτι: "Συγγνώμη. Πραγματικά πίστευα πως δεν ήθελα να σε βλάψω. Εκείνες τις μέρες πραγματικά πίστευα πως ότι έκανα ήταν για αγάπη". Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όπου κάποιος με ελάχιστο ταλέντο ηθοποιίας μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό του.
Γκράχαμ Γκρην
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου