Στη νεολιθική εποχή ζωντανοί και νεκροί συγκατοικούν. Στα λεγόμενα "σπίτια ιστορίας" που ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές του Catlhoyuk στην Τουρκία και χρονολογούνται γύρω στα 6-8.000 χρόνια π.Χ., οι νεκροί θάβονται κάτω από το πάτωμα της κατοικίας των ζωντανών και από πάνω χτίζεται άλλη κατοικία, κάτω από το πάτωμα της οποίας τοποθετούνται επίσης οι νεκροί με τον ίδιο τρόπο. Αυτές οι κατοικίες είναι επιλεκτικοί τόποι ταφής επί πολλές γενιές και εκεί βρέθηκαν συγκεντρωμένα ενθύμια, όπως ανθρώπινα υπολείμματα και αιχμηρά τμήματα άγριων ζώων. Θεωρείται ότι συνδέονταν με τελετουργική γνώση συντήρησης των σωμάτων
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα αγαλματίδιο που βρέθηκε στις ανασκαφές του Catlhoyuk. Πρόκτειται για μια τυπική γυναικεία μορφή και μάλιστα με όλες τις καμπύλες της γονιμότητας, μεγάλα στήθη και κοιλιά. Από την πίσω όψη όμως, διακρίνεται ξεκάθαρα ένας σκελετός με σπονδυλική στήλη, πύελο και ωμοπλάτες που προβάλλουν. Το καταπληκτικό αυτό έργο τέχνης είχε ξεχωριστό αποσπώμενο κεφάλι. Σε μια και μόνη θηλυκή μορφή συνενώνεται Ζωή και Θάνατος
Στις νεολιθικές κοινωνίες, η ζωή και ο θάνατος αποτελούν ενιαίο σύνολο. Οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με το θάνατο, εφ' όσον αποτελεί μέρος της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Έτσι οι επικήδειες πρακτικές διευκολύνουν ένα είδος διαρκούς αναγέννησης της ζωής από γενιά σε γενιά. Η ζωή συνδέεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο ρόλος γηραιότερων μελών της κοινότητας είναι πολύ σημαντικός. Οι νεκροί δεν ανήκουν στο παρελθόν. Μολονότι δεν είναι παρόντες αναπαύονται μεταξύ των ζωντανών σε μια άλλη θέση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου