Υπάρχουν τρεις τρόποι για να επιτευχθεί ένα καθαρό αρνητικό ενεργειακό ισοζύγιο: μείωση της κατανάλωσης τροφής, μείωση της απορρόφησης θρεπτικών ουσιών και αύξηση της ενεργειακής δαπάνης. Και τα τρία τελικά συγκλίνουν στον κοινό στόχο της μείωσης της περιεκτικότητας σε τριγλυκερίδια του λευκού λιπώδους ιστού (WAT). Η φαρμακοθεραπεία που στοχεύει σε αυτές τις διαφορετικές οδούς έχει επανεξεταστεί εκτενώς. Αρκετές θεραπείες που έχουν εγκριθεί επί του παρόντος από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων για τη θεραπεία της παχυσαρκίας αφορούν άμεσα τους λιπώδεις ιστούς. Για παράδειγμα, οι αγωνιστές του υποδοχέα του glucagon-like peptide 1, όπως η λιραγλουτίδη, προκαλούν απώλεια βάρους μέσω της αναστολής της όρεξης και είναι ακόμη πιο αποτελεσματικοί με την άσκηση ωστόσο τα ευεργετικά τους αποτελέσματα μπορεί επίσης να οφείλονται στη διέγερση της λιπόλυσης στο WAT και της θερμογένεσης ΒΑΤ (φαιός λιπώδης ιστός)
Δυνητική νέα θεραπεία που εστιάζει στον λιπώδη ιστό περιλαμβάνει το bimagrumab, έναν αναστολέα του υποδοχέα της ακτιβίνης τύπου II, ο οποίος μειώνει τη μάζα WAT ενώ αυξάνει την ανάπτυξη των σκελετικών μυών. Πολύ αποτελεσματική προσέγγιση στην απώλεια βάρους που οδηγεί επίσης σε μεταβολικές βελτιώσεις είναι η βαριατρική χειρουργική. Οι επεμβάσεις μειώνουν τις επιπλοκές της παχυσαρκίας μέσω πολλαπλών μηχανισμών, μεγάλο μέρος της αποτελεσματικότητας οφείλεται στη βαθιά απώλεια μάζας WAT. Υπάρχει επίσης η άμεση προσέγγιση της αφαίρεσης του λιπώδους ιστού, αλλά η εκτομή της λανθασμένης αποθήκης λιπώδους ιστού θα μπορούσε να επιδεινώσει το μεταβολικό αποτέλεσμα. Η μη κοσμητική λιποαναρρόφηση του υποδόριου λίπους δεν οδηγεί σε μακροχρόνια απώλεια βάρους ή βελτίωση της υγείας. Επίσης, είναι απαραίτητο να διατηρηθεί τουλάχιστον ένα μικρό ποσοστό λιπώδους ιστού. Τα λιποδυστροφικά σύνδρομα που σχετίζονται με τη μόλυνση από τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας και τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της, καθώς και τα πιο σπάνια γενετικά σύνδρομα, έχουν δείξει ότι πολύ λίγο WAT οδηγεί σε λιποτοξική μεταβολική δυσλειτουργία και αναπαραγωγική δυσλειτουργία με ανεπάρκεια λεπτίνης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι ακόμη ευεργετική η αύξηση της μάζας του λιπώδους ιστού. Οι θειαζολιδινεδιόνες -είναι φάρμακα που θεραπεύουν τον διαβήτη ενεργοποιώντας τον πυρηνικό υποδοχέα PPAR-γ- και αυξάνοντας τον αριθμό των μικρότερων και πιο ανταποκρινόμενων στην ινσουλίνη λιποκυττάρων τα οποία μπορούν να αποθηκεύσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια τα τριγλυκερίδια, οδηγούν σε παράδοξη βελτίωση του μεταβολικού προφίλ του ασθενούς ενώ αυξάνουν τη μάζα των λιποκυττάρων.
Θα μπορούσε η μακροχρόνια ενεργοποίηση ΒΑΤ να βοηθήσει στη θεραπεία της παχυσαρκίας ή σχετικών μεταβολικών ασθενειών; Στα τρωκτικά, η απάντηση είναι αναμφισβήτητα ναι, αλλά στους ανθρώπους, η απάντηση δεν έχει ακόμη καθοριστεί. Όπως έχει ήδη συζητηθεί, οι άνθρωποι έχουν αναλογικά λιγότερο ΒΑΤ από τα μικρότερα θηλαστικά. Η μάζα ΒΑΤ μειώνεται δραματικά με τις αυξημένες θερμοκρασίες περιβάλλοντος, και η γήρανση φαίνεται επίσης να προκαλεί ατροφία των ΒΑΤ, αυξάνοντας την πιθανότητα οι σύγχρονοι άνθρωποι που δημιουργούν ένα θερμο-ουδέτερο περιβάλλον να μειώνουν τεχνητά τη μάζα ΒΑΤ τους και τη συμβολή της στην ενεργειακή ισορροπία και τη μεταβολική υγεία. Ακόμη και το περιορισμένη ΒΑΤ που υπάρχει στους ενήλικες φαίνεται να έχει ουσιαστική κλινική επίδραση, επειδή αναδρομικές και προοπτικές μελέτες δείχνουν αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ της δραστηριότητας των ΒΔΤ και του ΔΜΣ. Επιπλέον, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι τα άτομα με ΒΑΤ είχαν πιο υγιή γλυκόζη αίματος, τριγλυκερίδια και επίπεδα λιποπρωτεϊνών υψηλής πυκνότητας από τα άτομα χωρίς ΒΔΤ.2 Τα άτομα με ΒΔΤ είχαν χαμηλότερο επιπολασμό καρδιομεταβολικών ασθενειών όπως ο διαβήτης τύπου 2, η δυσλιπιδαιμία, η στεφανιαία νόσος, η εγκεφαλοαγγειακή νόσος, η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και η υπέρταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου