...πως μπορούσα ν' αγαπάω έτσι κάποιαν που ποτέ δε θα μπορούσα να δω ή να γνωρίσω, εκείνο ακριβώς το πρόσωπο που πάνω απ΄όλα ήταν για μένα το πιο μακρινό, το περισσότερο μοιραία διαχωρισμένο; Ποιοι φοβεροί καημοί, που ακόμα δεν είχα νιώσει, δε μου είχαν ακόμα αποκαλυφτεί, μου επιφυλάσσονταν με όλα τούτα; Ήταν μήπως αυτή η τιμωρία, η εξιλέωση, το τέρμα, η μαύρη τρύπα μέσα στην οποία θα εξαφανιζόμουν; Ακόμα και τότε όμως, ήξερα ότι από τον εαυτό μου δε θα εξαφανιζόμουν. Θα συνέχιζα την άφθαρτη πορεία μου, μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, χρόνο με το χρόνο, και δε θα κατέρρεα και κανείς ποτέ δε θ΄άκουγε τα ουρλιαχτά μου. Αυτό ήταν το χειρότερο απ΄όλα. Και μ' αυτή τη χειρότερη κατάσταση ήταν συνυφασμένο το γεγονός και το θαύμα του έρωτα, με όλη του την τρυφεράδα και τα οράματα του και την αγνή χαρά...
Άϊρις Μέρντοχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου