1804-1813 και 1815-1817. Η εξέγαρση στη Σουμάδια το 1804 ξεκίνησε σαν απόρροια κονωνικών και οικονομικών προβλημάτων στην περιοχή, την οποία είχε προκαλέσει το καθεστώς των "νταήδων". Στην αρχή της εξέγερσης οι μουσουλμάνοι , κάτοικοι του σαντακίου του Σμεντέροβο οι οποίοι υπέφεραν και οι ίδιοι από την οικονομική δυσπραγία και την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, συνέδραμαν τους εξεγερμένους Σέρβους. Η εξέγερση πήρε διατάσεις επανάστασης. Οι Σέρβοι απώλεσαν το καθεστώς των "ζιμμήδων", δηλ. των "προστατευομένων" και χαρακτηρίστηκαν "χαρμπήδες" άτομα δηλ. που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την ισλαμική κοινότητα. Ο Καραγιώργης της Σερβίας ήταν ο "επικεφαλής των ληστών".
Το 1806 ο Μεχμέτ Έσαντ Εφέντης εξέδωσε φετβά και παρακινούσε τους μουσουλμάνους να πάρουν τα όπλα και να καταστείλουν την εξέγερση. Την ίδια περίοδο ο διοικητής της Βοσνίας ζήτησε από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Ε' να νουθετήσει τους Σέρβους, ώστε να διατηρήσουν δεσμοός αφοσίωσης με το οθωμανικό κράτος. Ακόμα και μετά την έναρξη του ρωσοτουρκικού πολέμου (1806-1812), όταν πλέον οι Σέρβοι διατυπώνουν αιτήματα για ανεξαρτησία, οι Οθωμανοί δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τις διαστάσεις του σερβικού ζητήματος. Το 1812 στις ειρηνευτικές συνομιλίες με τη Ρωσία ο επικεφαλής Οθωμανός Αχμετ Πασάς τόνισε στον Ρώσο αρχιστράτηγο Κουτούζοφ ότι οι Σέρβοι είναι οθωμανοί υπήκοοι και η επανάσταση ήταν περιορισμένη στην περιοχή που ονομαζόταν Σερβία. Οι χαρακτηρισμοί Σέρβος και Σερβική Επανάσταση ήταν γεωγραφικοί. Οι Οθωμανοί δεν τους θεωρούσαν ξεχωριστό έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου