Το Β-κύτταρο στο διαβήτη

 Οι βιολογικοί δείκτες (βιοδείκτες), χρησιμοποιούνται συχνά για να παρέχουν μια ένδειξη της κατάστασης μιας βιολογικής διαδικασίας, παθολογικής κατάστασης ή απόκρισης σε μια παρέμβαση. Θεωρείται ότι εμπίπτουν σε 3 μεγάλες κατηγορίες—μοριακές, κυτταρικές και απεικονιστικές—και χρησιμοποιούνται στην ιατρική για την πρόβλεψη, τη διάγνωση και την πρόγνωση της νόσου

Ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) είναι μία από τις πιο κοινές ασθένειες στον κόσμο. Οι βιοδείκτες έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν κρίσιμες πληροφορίες για τον εντοπισμό ευπαθών ατόμων πριν από την έναρξη της νόσου, να προβλέψουν εκείνα των οποίων η πορεία της νόσου μπορεί να εξελιχθεί πιο γρήγορα από άλλους και να αναγνωρίσουν ποιοι μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν επιπλοκές.
Στον πυρήνα της ανάγκης για αναγνώριση και πρόβλεψη του διαβήτη και των επιπλοκών του βρίσκεται το β-κύτταρο το οποίο παίζει ζωτικό ρόλο στην ανάπτυξη υπεργλυκαιμίας σε όλες τις μορφές διαβήτη.

Ο διαβήτης είναι μια σύνθετη, πολυπαραγοντική νόσος που ορίζεται από αυξημένες συγκεντρώσεις γλυκόζης στο πλάσμα. Η υπεργλυκαιμία προκαλείται από ανεπαρκή ινσουλίνη, είτε παρουσία είτε απουσία μειωμένης ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων διαβήτη περιλαμβάνει τους δύο κύριους υποτύπους, τον τύπο 1 και τον τύπο 2, με τους τελευταίους να αντιπροσωπεύουν το 90% έως 95% των περιπτώσεων παγκοσμίως . Στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 2, υπάρχει σημαντική ετερογένεια. Επιπλέον, υπάρχει ένας αριθμός άλλων υποτύπων που είναι λιγότερο διαδεδομένοι αλλά σχετίζονται με τη συζήτηση των βιοδεικτών β-κυττάρων και του διαβήτη. 

Ο διαβήτης τύπου 1 προκύπτει από αυτοάνοση επίθεση που οδηγεί σε σημαντική απώλεια και δυσλειτουργία των β κυττάρων. Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 έχουν αντισώματα που κατευθύνονται στις πρωτεΐνες των κυττάρων των νησίδων και χρειάζονται θεραπεία με ινσουλίνη νωρίς στην πορεία της νόσου. Αν και είναι πιο συχνή στη νεολαία, η ασθένεια μπορεί επίσης να εμφανιστεί σε ενήλικες. Η πορεία της νόσου σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας είναι συνήθως πιο ήπια, με παρατεταμένες περιόδους ενδογενούς έκκρισης ινσουλίνης και χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης διαβητικής κετοξέωσης. Αυτή η κατάσταση αναφέρεται συχνά ως λανθάνοντας αυτοάνοσος διαβήτης σε ενήλικες (LADA). Τα άτομα με LADA έχουν ανιχνεύσιμα αυτοαντισώματα, αλλά το αν το LADA αντιπροσωπεύει την ίδια κλινική οντότητα με τον διαβήτη τύπου 1 συζητείται 

Ο διαβήτης τύπου 2 συνήθως επηρεάζει άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που είναι συχνά υπέρβαρα ή παχύσαρκα και υποφέρουν από αντίσταση στην ινσουλίνη. Το ανησυχητικό είναι ότι τώρα αναγνωρίζεται επίσης πιο συχνά σε νεότερες ηλικίες. Σε αυτή τη μορφή διαβήτη, η οποία περιλαμβάνει πολλαπλούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς , η απώλεια της λειτουργίας των β-κυττάρων είναι τυπικά πιο σταδιακή με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, τα άτομα μπορεί να παραμένουν μάλλον ασυμπτωματικά και αδιάγνωστα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ινσουλίνη συνήθως δεν απαιτείται κατά τη διάγνωση, αν και πολλά άτομα προχωρούν σε θεραπεία υποκατάστασης ινσουλίνης κατά τη διάρκεια της νόσου