Προτού υιοθετήσει ένας πολιτισμός τη χρήση της γραφής όταν η γνώση μεταδίδεται αποκλειστικά και μόνο με προφορικό τρόπο, μπορεί πανεύκολα να αναθεωρήσει την ιστορία του. Δεν γίνεται επί τούτου, είναι όμως αναπόφευκτο. Παντού στον κόσμο βάρδοι προσαρμόζουν το υλικό τους στο κοινό τους, φέρνοντας το παρελθόν στα μέτρα και στις ανάγκες του παρόντος. Η ιδέα πως οι αφηγήσεις για το παρελθόν δεν θα πρέπει να αλλάζουν είναι προϊόν της ευλάβειας των εγγράματων πολιτισμών απέναντι στον γραπτό λόγο. Οι ανθρωπολόγοι μας λένε ότι οι προφορικοί πολιτισμοί αντιλαμβάνονται αλλιώς το παρελθόν. Για κείνους οι ιστορίες τους δεν είναι απαραίτητο να είναι ακριβείς όσο να είναι χρήσιμες για την αυτογνωσία της κοινότητας. Δεν θα ήταν σωστή λοιπόν η άποψη ότι οι ιστορίες τους είναι αναξιόπιστες. Οι ιστορίες τους κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν.
Αυτή τη στιγμή ο καθένας από μας είναι ένας ατομικός προφορικός πολιτισμός. Γράφουμε και ξαναγράφουμε το παρελθόν μας, ώστε να ταιριάζει στις ανάγκες μας και να υποστηρίζει την ιστορία που λέμε στον εαυτό μας. Με τις αναμνήσεις μας όλοι προβαίνουμε σε μια τελεολογικού τύπου ερμηνεία της προσωπικής μας ιστορίας, βλέποντας τους παλαιότερους εαυτούς μας ως βήματα που οδηγούν στον ένδοξο τρέχοντα εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου