Παχυσαρκία και επίδραση στην ινσουλίνη
Η παχυσαρκία, και ιδιαίτερα η κεντρική/σπλαχνική παχυσαρκία, είναι βασικό συστατικό στην παθογένεση της αντίστασης στην ινσουλίνη. Η ινσουλίνη είναι λιγότερο αποτελεσματική στη διέγερση της πρόσληψης γλυκόζης από τους σκελετικούς μύες, στη μείωση της ηπατικής παραγωγής γλυκόζης και στην αναστολή της λιπόλυσης του λιπώδους ιστού. Το β κύτταρο απελευθερώνει περισσότερη ινσουλίνη, οδηγώντας σε κατάσταση υπερινσουλιναιμίας για διατήρηση της φυσιολογικής ανοχής στη γλυκόζη. Ωστόσο, όταν η απόκριση των β-κυττάρων είναι ανεπαρκής, προκύπτει πρόβλημα στην ανοχή στη γλυκόζη και τελικά διαβήτης τύπου 2 .
Ο διαβήτης τύπου 2 χαρακτηρίζεται από μείωση του αριθμού των β κυττάρων καθώς και εκκριτική δυσλειτουργία εκείνων των κυττάρων που παραμένουν. Στην πραγματικότητα, η απώλεια της εκκριτικής λειτουργίας μπορεί να αποδειχθεί πολύ νωρίς στην παθογόνο πορεία της νόσου, με μειωμένη ανταπόκριση στα εκκριταγωγά να είναι εμφανής πολύ πριν τα επίπεδα γλυκόζης φτάσουν στα διαγνωστικά όρια. Καθώς η νόσος εξελίσσεται, απαιτούνται συνήθως αυξανόμενες δόσεις και αριθμός φαρμάκων που μειώνουν τη γλυκόζη, με την ανάγκη για ινσουλίνη να αποτελεί δείκτη του β-κυττάρου που έχει φτάσει σε κατάσταση σχεδόν ολικής «ανεπάρκειας». Η μάζα των β-κυττάρων μειώνεται στα περισσότερα άτομα με διαβήτη τύπου 2, με αυτή την απώλεια να κυμαίνεται από περίπου 40% - 60%. Αυτή η μείωση στα β κύτταρα είναι το αποτέλεσμα του κυτταρικού θανάτου και πιθανώς της αποδιαφοροποίησης που επιδεινώνεται από το γεγονός ότι τα ενήλικα β κύτταρα δεν αναπαράγονται εύκολα.
Η ελαττωματική εκκριτική λειτουργία των β-κυττάρων δεν υπάρχει μόνο σε άτομα με εμφανή διαβήτη τύπου 2, αλλά και σε άτομα με IFG ή μειωμένη ανοχή γλυκόζης (IGT) . Εκτός από το πρόβλημα στην εκκριτική λειτουργία των β-κυττάρων, το κύτταρο είναι επίσης ανίκανο να επεξεργαστεί αποτελεσματικά την προϊνσουλίνη σε ώριμη ινσουλίνη. Το μέγεθος της βλάβης διαφέρει μεταξύ ατόμων. Η ηλικία φαίνεται να είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην ετερογένεια της νόσου, με τη μεγαλύτερη ηλικία να συνδέεται συνήθως με ηπιότερη υπεργλυκαιμία, ενώ τα άτομα που διαγιγνώσκονται σε μικρότερη ηλικία και ιδιαίτερα στην εφηβεία, εκδηλώνουν ταχύτερη μείωση της λειτουργίας των β-κυττάρων. Δεδομένων των διαφορών στη λειτουργία των β-κυττάρων, ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς με από του στόματος παράγοντες, ενώ άλλοι προχωρούν ταχέως και χρειάζονται θεραπεία με ινσουλίνη. Άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στην ετερογένεια του μεταβολισμού της γλυκόζης περιλαμβάνουν τις ορμόνες του φύλου, και ιδιαίτερα την κατάσταση των οιστρογόνων, φάρμακα όπως τα στεροειδή και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Τέλος, η ετερογένεια στη λειτουργία των μεμονωμένων β κυττάρων εντός της νησίδας, οι διαφορές στη μάζα των β κυττάρων μεταξύ ατόμων με και χωρίς διαβήτη τύπου 2 και η επίδραση των γονιδιακών παραλλαγών στη γονιδιακή έκφραση είναι επίσης πιθανό να συμβάλλουν στη διακύμανση της β- κυτταρικής λειτουργίας . Η μελλοντική εξερεύνηση νέων βιοδεικτών β-κυττάρων, με ή χωρίς λειτουργικές δοκιμές, θα πρέπει να αναγνωρίσει καλύτερα αυτή την ετερογένεια και θα μπορούσε ενδεχομένως να αποκαλύψει νέες διαφορές και να βελτιώσει τη χρησιμότητά τους σε πληθυσμούς με διαβήτη τύπου 2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου