είναι ο τρόπος μας να αναπνέουμε, πάντα αχόρταγοι κι ανικανοποίητοι, ανάμεσα στην έκσταση και στο πένθος. Εκείνο το πάθος για το εξ' ορισμού εφήμερο που όμως διαστέλλεται και πυρακτώνεται στη συνείδηση με όρους αθανασίας. Όπως και η ζωή η ίδια, συνήθως μονόχρωμη και μονοδιάστατη, ανυπόφορη και μετρημένη σαν τάφος, που τώρα αποκτά αιφνίδια εκείνη την μοναδικότητα, την πολυπλοκότητα που διαθέτει μόνο ο αειθαλής θάνατος...
Έπειτα πάλι η ζωή ξαναγίνεται αυτό που ανέκαθεν ήταν. Κάτι που γράφεται ανάμεσα σε μια τελεία και μια άλλη. Κι έπειτα τίποτα πια.
Τέχνη τέλος, είναι ότι περισσεύει από κείνη τη ζωή που δεν ζήσαμε. Που λησμονήσαμε ή δειλιάσαμε να διεκδικήσουμε. Το εσωτερικό τοπίο που αφουγκραζόμαστε σιωπηλοί ρεμβάζοντας τις ωύχτες. Συνδυασμός απόγνωσης και ελπίδας. Η αδυναμία μας, τέλος, όταν υποδύεται έστω για λίγο, τη δύναμη. Ένα τέτοιο ψέμα ικανό να ισοφαρήσει χίλιες αλήθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου