Το 1945 οι γονείς μας έφυγαν, αναθέτοντας την ευθύνη μας σε δυο άντρες που μάλλον δεν είχαν και τόσο καθαρό μητρώο. Μέναμε σε έναν δρόμο του Λονδίνου που λεγόταν Ρουβίνυ Γκάρντενς κι ένα πρωί κάποιος απ' τους δύο, η μητέρα ή ο πατέρας μας, πρότεινε, μετά το πρόγευμα, να συζητήσουμε για ένα οικογενειακό θέμα, κι εκεί μας ανακοίνωσαν ότι θα μας άφηναν και θα πήγαιναν στη Σιγκαπούρη για ένα χρόνο. Δεν ήταν μεγάλο διάστημα, είπαν, ούτε όμως ένα σύντομο ταξιδάκι. Όσο έλειπαν, βέβαια, θα υπήρχαν κάποιοι που θα μας φρόντιζαν. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μας ξεφούρνισε τα νέα καθισμένος σε μια από εκείνες τις άβολες φερ φορζέ πολυθρόνες του κήπου, ενώ η μητέρα μας, με καλοκαιρινό φόρεμα, παρακολουθούσε τις αντιδράσεις μαςμισοκρυμμένη πίσω από τον ώμο του. Μετά από λίγο πήρε το χέρι της αδελφής μου της Ρέιτσελ και το έφερε στο στήθος της, σαν να ήθελε να το ζεστάνει. Ούτε η Ρέιτσελ ούτε εγώ βγάλαμε λέξη
Μαϊκλ Οντααντζε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου