Το παντοπωλείο όπου δίκαζε ο ειρηνοδίκης μύριζε τυρί. Το παιδί, κουλουριασμένο πάνω σ΄ένα βαρέλι στο βάθος της κατάμεστης αίθουσας, ήταν σίγουρο ότι οσμιζόταν τυρί, κι ακόμα παρατηρούσε από τη γωνιά του τις παράλληλες σειρές των ραφιών, κατάφορτες με τα συμπαγή, κοντόχοντρα και ανισοϋψή σχήματα της μιας και της άλλης κονσέρβας, που τις ετικέτες τους τις μελετούσε το στομάχι του, όχι διαβάζοντας τα γράμματα - το νόημα τους του ήταν απροσπέλαστο - αλλά χαζεύοντας τους πορφυρούς διαβόλους και τις αργυρές καμπύλες των ψαριών. Αυτές οι μυρωδιές, του τυριού που ήξερε ότι το μύριζε και του σφραγισμένου κρέατος που νόμιζε ότι το μύριζε με τα σπλάχνα του, έρχονταν κατά κύματα, αιφνίδια και στιγμιαία, ανάμεσα στην άλλη οσμή, την αδιάκοπη, την οσμή και την αίσθηση ενός αδιόρατου φόβου λόγω της απόγνωσης και της οδύνης, λόγω της άγριας και γνώριμης έλξης του αίματος. Του ήταν αδύνατο να διακρίνει το τραπέζι του δικαστή που μπροστά του έστεκαν ο πατέρας του κι ο εχθρός του πατέρα του ( "ο κοινός μας εχθρός" σκέφτηκε απεγνωσμένα, "κοινός, δικός μου και δικός του, πατέρας μου είναι") αλλά τους άκουγε. Δηλαδή άκουγε τους δυο από τους τρεις, γιατί ο πατέρας του δεν είχε πει λέξη ακόμα.
Ουίλιαμ Φώκνερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου