Η αυξανόμενη συχνότητα σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ) τύπου 2 και των επιπτώσεων του στην υγεία, που σχετίζονται με επιπλοκές λόγω ανεπαρκούς ρύθμισης, προκαλεί μεγάλη ανησυχία και κυρίως εν μέσω πανδημίας. Παρά την εισαγωγή νέων συμπληρωματικών φαρμάκων, ανασυνδυασμένων ινσουλινών και την ικανότητα παρακολούθησης της γλυκόζης στο αίμα σε πραγματικό χρόνο, η θεραπεία για τον διαβήτη παραμένει λιγότερη από την ιδανική. Το ποσοστό των ασθενών που επιτυγχάνουν στόχο Hba1c <7% είναι απογοητευτικό. Πολλοί παράγοντες είναι πιθανό να συμβάλουν σε αυτά τα στατιστικά στοιχεία, όπως η κοινωνικοοικονομική κατάσταση, η φυλή, η τήρηση της θεραπείας και η επάρκεια της ασφαλιστικής κάλυψης.
Οι τρέχοντες αλγόριθμοι θεραπείας για τον διαβήτη τύπου 2 υπογραμμίζουν τις αλλαγές στον τρόπο ζωής και τις από του στόματος θεραπείες ως θεραπεία πρώτης γραμμής για την ασθένεια. Όσο η ασθένεια εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, απαιτούνται πρόσθετες θεραπείες για τη διατήρηση επαρκούς ελέγχου του σακχάρου στο αίμα. Καθώς η κατανόησή μας για τους παθογόνους μηχανισμούς νόσων έχει αυξηθεί, παράγοντες όπως αγωνιστές υποδοχέα γλυκαγόνης πεπτιδίου 1 (GLP-1) και αναστολείς μεταφορέα τύπου γλυκόζης νατρίου 2 (SGLT2) έχουν ενσωματωθεί νωρίτερα στις στρατηγικές διαχείρισης ασθενειών. Βελτιώνουν τον έλεγχο γλυκόζης στο αίμα, χωρίς αύξηση βάρους και ταυτόχρονα ελάχιστο κίνδυνο υπογλυκαιμίας. Ασθενείς που δεν ρυθμίζονται με τα παλαιότερα σκευάσματα μπορούν να δοκιμάσουν τα νεότερα ή μια θεραπεία με βασική ινσουλίνη μία φορά την ημέρα. Οι βελτιώσεις στην φαρμακοκινητική οδήγησαν στην ανάπτυξη αγωνιστών υποδοχέα GLP-1 που χορηγούνται τώρα μία φορά την εβδομάδα και παρέχουν απώλεια βάρους και μειώσεις στα επίπεδα Hba1c που είναι ισοδύναμα ή καλύτερα από αυτά που παρέχονται από τη βασική θεραπεία με ινσουλίνη.
O Rosenstock και οι συνεργάτες του παρουσίασαν την ινσουλίνη icodec , μια ινσουλίνη εξαιρετικά μακράς διάρκειας σε εβδομαδιαία χορήγηση. Έγινε σύγκριση με ημερήσια ινσουλίνη glargine σε διπλή τυφλή μελέτη διάρκειας 26 εβδομάδων. Το Icodec δεν συσχετίστηκε με σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες και αποδείχθηκε εξίσου αποτελεσματικό με το glargine στη μείωση των επιπέδων της γλυκοζωμένης αιμοσφαιρίνης. Το επίπεδο γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης στην ομάδα icodec μειώθηκε από 8,1% σε 6,7% και αυτό στην ομάδα glargine μειώθηκε από 8,0% σε 6,9%. Το icodec πέτυχε αυτούς τους γλυκαιμικούς στόχους με χαμηλότερη συνολική δόση ινσουλίνης. Η συχνότητα εμφάνισης ήπιας υπογλυκαιμίας ήταν ελαφρώς υψηλότερη στην ομάδα icodec, αλλά η δοκιμή δεν ήταν δυνατή για την ανίχνευση της σημασίας. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η λιγότερο επιθετική προσαρμογή της δόσης μπορεί να μειώσει αυτόν τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας.
Βεβαίως απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για τον προσδιορισμό του τρόπου με τον οποίο η ινσουλίνη μία φορά την εβδομάδα μπορεί να ενσωματωθεί στους αλγόριθμους θεραπείας. Παρόλο που η απλότητα μιας θεραπείας μία φορά την εβδομάδα είναι ένα πλεονέκτημα, η αδυναμία μεταβολής της δόσης μπορεί να δυσκολέψει τους ασθενείς που προσπαθούν να ενσωματώσουν την άσκηση στα σχήματα φροντίδας τους. Η φαρμακοκινητική του icodec ερευνάται σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 1.
Παρά τις ανησυχίες, αυτή η δοκιμή αντιπροσωπεύει μια πρόοδο που μπορεί τελικά να προσθέσει έναν άλλο παράγοντα στο οπλοστάσιο μας για τη θεραπεία της υπεργλυκαιμίας. Περαιτέρω μελέτες για τον προσδιορισμό των πληθυσμών των ασθενών που πιθανότατα θα ωφεληθούν θα βοηθήσουν στην εξατομίκευση θεραπειών για διαβήτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου