Ποτέ άλλοτε το παλιό συμβατικό αξίωμα - η Φύση δεν σφάλλει - δεν θα είχε αμφισβητηθεί τόσο κατηγορηματικά. Ποτέ άλλοτε δε θα είχε ακυρωθεί τόσο αλλόκοτα κι αναπάντεχα η παρουσία ενός όμορφου σώματος από το πρόσωπο και το κεφάλι που το στεφάνωναν. Η επιδερμίδα της κυρίας ήταν σχεδόν μελαμψή. Το σκούρο χνούδι στο πανωχείλι της ήταν σχεδόν μουστάκι! Είχε ένα πλατύ , αυστηρό, αντρικό στόμα και σαγόνι, προτεταμένα, διαπεραστικά, αποφασιστικά καστανά μάτια, πυκνά μαύρα σαν κάρβουνο μαλλιά, που φύτρωναν ασυνήθιστα χαμηλά στο μέτωπο της. Η έκφραση της - λαμπερή, ειλικρινής και έξυπνη - έμοιαζε, πριν ακόμα μιλήσει να είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τις γυναικείες ιδιότητες της ευγένειας και της προσαρμοστικότητας, χωρίς τις οποίες η ομορφιά ακόμα και της ωραιότερης γυναίκας είναι ατελής. Η θέα ενός τέτοιου προσώπου πάνω σε ώμους που κάθε γλύπτης θα λαχταρούσε να αναπαραστήσει - θα γοητευόταν από τις κομψές κινήσεις μέσω των οποίων τα συμμετρικά άκρα πρόδιδαν την ομορφιά τους, και μετά θα αισθανόταν αποτροπιασμό από την αρρενωπή φόρμα και όψη των χαρακτηριστικών του προσώπου στο οποίο κατέληγε αυτό το τέλεια σχηματισμένο σώμα - προκαλούσε μια αλλόκοτη αίσθηση, παρόμοια με την ανίσχυρη δυσφορία που νιώθουμε όλοι στον ύπνο μας όταν δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις ανωμαλίες και τις αντιφάσεις ενός ονείρου
Willkie Collins
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου