Σεφέρης

Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του
Πρωτέα
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μεσ' το κλουβί του
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο κι απάτη,
ή ακόμα ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μεσ' στους πολέμους
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλέινουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε , κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μεσ' στ' αγαθά τους, 
άλλοι ρητορεύουν
Άλλα τα ξόρκια τ' αγαθά στις ρητορείες
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είν' άλλο πράγμα;
Μην είν' αυτό που μεταδίδει την ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν
                                                               " Τελευταίος Σταθμός " Απόσπασμα