Διαζοξίδη
Παράγωγο βενζοδιαζεπινών, θεραπεία πρώτης γραμμής, στον έλεγχο της γλυκόζης. Χρησιμοποιείται προεγχειρητικά. Αναστέλλει την έκκριση της ινσουλίνης, ανοίγοντας τόυς ΑΤP-εξαρτώμενους διαύλους καλίου στα παγκρεατικά β-κύτταρα. Επιπλέον στο ήπαρ, αυξάνει την παραγωγή γλυκόζης και μειώνει την πρόσληψη
Η θεραπευτική ημερήσια δόση είναι 3-8 mg/kg σε δύο η τρεις δόσεις. Η τυπική αγωγή είναι 100-200 mg/ημέρα με μέγιστη δόση 600-800 mg ανάλογα με τα επίπεδα γλυκόζης. Ένα σχετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται σε μερικές ημέρες. Αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα σε 2-3 εβδομάδες το φάρμακο διακόπτεται. Φαίνεται ότι μειώνει την συχνότητα και την σοβαρότητα των υπογλυκαιμιών σε ποσοστό 50-60%. Το 50% των ασθενών εμφανίζει ανεπιθύμητες ενέργειες που είναι οίδημα (χρειάζεται θειαζιδικά διουρητικά), υπερτρίχωση, αύξηση βάρους, ναυτία, έμετος, διάρροια, κοιλιακό άλγος, κεφαλαλγία και κνησμό, αλλά δεν αποτελούν ένδειξη διακοπής της αγωγής.
Αντενδύκνειται στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, εκτός αν οι υπογλυκαιμίες είναι απειλητικές για τη ζωή. Δεν περνάει στο νεογνό με τον θηλασμό
Ανάλογα σωματοστατίνης
Οκτρεοτίδη-Λανρεοτίδη. Θεραπεία 2ης γραμμής. Όταν το ινσουλίνωμα είναι μη χειρουργήσιμο, ή όταν αποτύχει η διαζοξίδη. Είναι θεραπεία 1ης γραμμής σε κακοήθη ινσουλινώματα. Η σωματοστατίνη είναι πεπτιδική ορμόνη που αναστέλλει την έκκριση ορμονών (ινσουλίνη, γλυκαγόνη, σεκρετίνη, VIP) στον πεπτικό σωλήνα. Τα ανάλογα σωματοστατίνης είναι ισχυρότερα και με μεγαλύτερο χρόνο ημίσειας ζωής. Ενεργοποιούν τους υποδοχείς σωματοστατίνης (SST) και κυρίως τους SST2, επομένως είναι αποτελεσματικά σε ινσουλινώματα που εκφράζουν τους συγκεκριμένους υποδοχείς. Όι ασθενείς επιλέγονται μετά από Octreoscan (απεικονίζει ινσουλινώματα που εκφράζουν SST2 η SST5 υποδοχείς. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες από την θεραπεία είναι ναυτία, κοιλιακό άλγος, διάρροια, μετεωρισμός, στεατόρροια. Συνήθως υποχωρούν σε 10-14 ημέρες θεραπείας. Μακροχρόνια θεραπεία σημαίνει αυξημένη πιθανότητα χολολίθων (20-50% των ασθενών)
H έναρξη γίνεται με βραχείας δράσης ανάλογο 100-600 μg υποδορίως / ημέρα για 15 ημέρες, και συνεχίζεται για άλλες 2 εβδομάδες, ταυτόχρονα με την πρώτη δόση αναλόγου μακράς δράσης (αρχική δόση 100-200 μg και αύξηση μέχρι να επιτύχουμε την επιθυμητή απόκριση). Η θεραπεία συνεχίζεται με την λανρεοτίδη/15 ημέρες/30 mg im, ή οκτρεοτίδη/μήνα/20-30 mg im. Ελέγχουν τις υπογλυκαιμίες στο 35-50% των ασθενών. Μετά από μερικές εβδομάδες ή μήνες η έκκριση της ινσουλίνης αυξάνει και η υπογλυκαιμία επιδεινώνεται. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα διατηρείται με αύξηση της δόσης αλλά τελικά και τα δύο ανάλογα χάνουν την αποτελεσματικότητα τους σε όλους τους ασθενείς. Τα κύτταρα του όγκου χάνουν την ευαισθησία τους στα φάρμακα
Η πασιρεοτίδη έχει αποδειχθεί πιο αποτελεσματική (30-40% καλύτερη σε σχέση με την οκτρεοτίδη), με υψηλή συγγένεια με τους SSTR1, SSTR2, SSTR3 υποδοχείς, αλλά κυρίως τους SSTR5 που κυρίως εκφράζουν τα κακοήθη ινσουλινώμτα
Παράγωγο βενζοδιαζεπινών, θεραπεία πρώτης γραμμής, στον έλεγχο της γλυκόζης. Χρησιμοποιείται προεγχειρητικά. Αναστέλλει την έκκριση της ινσουλίνης, ανοίγοντας τόυς ΑΤP-εξαρτώμενους διαύλους καλίου στα παγκρεατικά β-κύτταρα. Επιπλέον στο ήπαρ, αυξάνει την παραγωγή γλυκόζης και μειώνει την πρόσληψη
Η θεραπευτική ημερήσια δόση είναι 3-8 mg/kg σε δύο η τρεις δόσεις. Η τυπική αγωγή είναι 100-200 mg/ημέρα με μέγιστη δόση 600-800 mg ανάλογα με τα επίπεδα γλυκόζης. Ένα σχετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται σε μερικές ημέρες. Αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα σε 2-3 εβδομάδες το φάρμακο διακόπτεται. Φαίνεται ότι μειώνει την συχνότητα και την σοβαρότητα των υπογλυκαιμιών σε ποσοστό 50-60%. Το 50% των ασθενών εμφανίζει ανεπιθύμητες ενέργειες που είναι οίδημα (χρειάζεται θειαζιδικά διουρητικά), υπερτρίχωση, αύξηση βάρους, ναυτία, έμετος, διάρροια, κοιλιακό άλγος, κεφαλαλγία και κνησμό, αλλά δεν αποτελούν ένδειξη διακοπής της αγωγής.
Αντενδύκνειται στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, εκτός αν οι υπογλυκαιμίες είναι απειλητικές για τη ζωή. Δεν περνάει στο νεογνό με τον θηλασμό
Ανάλογα σωματοστατίνης
Οκτρεοτίδη-Λανρεοτίδη. Θεραπεία 2ης γραμμής. Όταν το ινσουλίνωμα είναι μη χειρουργήσιμο, ή όταν αποτύχει η διαζοξίδη. Είναι θεραπεία 1ης γραμμής σε κακοήθη ινσουλινώματα. Η σωματοστατίνη είναι πεπτιδική ορμόνη που αναστέλλει την έκκριση ορμονών (ινσουλίνη, γλυκαγόνη, σεκρετίνη, VIP) στον πεπτικό σωλήνα. Τα ανάλογα σωματοστατίνης είναι ισχυρότερα και με μεγαλύτερο χρόνο ημίσειας ζωής. Ενεργοποιούν τους υποδοχείς σωματοστατίνης (SST) και κυρίως τους SST2, επομένως είναι αποτελεσματικά σε ινσουλινώματα που εκφράζουν τους συγκεκριμένους υποδοχείς. Όι ασθενείς επιλέγονται μετά από Octreoscan (απεικονίζει ινσουλινώματα που εκφράζουν SST2 η SST5 υποδοχείς. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες από την θεραπεία είναι ναυτία, κοιλιακό άλγος, διάρροια, μετεωρισμός, στεατόρροια. Συνήθως υποχωρούν σε 10-14 ημέρες θεραπείας. Μακροχρόνια θεραπεία σημαίνει αυξημένη πιθανότητα χολολίθων (20-50% των ασθενών)
H έναρξη γίνεται με βραχείας δράσης ανάλογο 100-600 μg υποδορίως / ημέρα για 15 ημέρες, και συνεχίζεται για άλλες 2 εβδομάδες, ταυτόχρονα με την πρώτη δόση αναλόγου μακράς δράσης (αρχική δόση 100-200 μg και αύξηση μέχρι να επιτύχουμε την επιθυμητή απόκριση). Η θεραπεία συνεχίζεται με την λανρεοτίδη/15 ημέρες/30 mg im, ή οκτρεοτίδη/μήνα/20-30 mg im. Ελέγχουν τις υπογλυκαιμίες στο 35-50% των ασθενών. Μετά από μερικές εβδομάδες ή μήνες η έκκριση της ινσουλίνης αυξάνει και η υπογλυκαιμία επιδεινώνεται. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα διατηρείται με αύξηση της δόσης αλλά τελικά και τα δύο ανάλογα χάνουν την αποτελεσματικότητα τους σε όλους τους ασθενείς. Τα κύτταρα του όγκου χάνουν την ευαισθησία τους στα φάρμακα
Η πασιρεοτίδη έχει αποδειχθεί πιο αποτελεσματική (30-40% καλύτερη σε σχέση με την οκτρεοτίδη), με υψηλή συγγένεια με τους SSTR1, SSTR2, SSTR3 υποδοχείς, αλλά κυρίως τους SSTR5 που κυρίως εκφράζουν τα κακοήθη ινσουλινώμτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου