Ινσουλίνωμα

Το ινσουλίνωμα είναι ο συνηθέστερος νευροενδοκρινής όγκος του παγκρέατος. Προέρχεται από τα β-κύτταρα. Είναι σπάνιος όγκος (1-3/1.000.000), σε ηλικία συνήθως 40-50 έτη. Μικρός όγκος < 2εκ, με ίση κατανομή σε όλα τα μέρη του παγκρέατος. Σε ποσοστό 3% είναι έκτοπα, συνήθως στο 12δάκτυλο. Πολλαπλές εντοπίσεις είναι σπάνιες και κυρίως συνδέονται με πολλαπλη ενδοκρινή νεοπλασία - ΜΕΝ 1 (5-10%). Το 90% των όγκων είναι καλοήθη. Ένα 10% εμφανίζει τοπική διήθηση, διήθηση λεμφαδένων ή μετάσταση στο ήπαρ. Η 5ετής επιβίωση είναι για τα καλοήθη 97% και για τα κακοήθη 30%
Οι κλινικές εκδηλώσεις οφείλονται στην υπογλυκαιμία που προκύπτει από υπερινσουλιναιμία, όταν το σάκχαρο είναι <55 mg/dl σε μη διαβητικούς ασθενείς και όχι >70mg/dl σε διαβητικούς. Οι ασθενείς παρουσιάζονται με συμπτώματα νευρογλυκοπενίας (σύγχυση, αποπροσανατολισμό, πονοκέφαλο, διαταραχή συμπεριφοράς, οπτική διαταραχή, σπασμούς, κώμα) και συμπτώματα από το αυτόνομο νευρικό σύστημα (εφίδρωση, τρόμος, αίσθημα παλμών, αδυναμία, πείνα). Εκλυτικοί παράγοντες για την εκδήλωση υπογλυκαιμίας είναι η άσκηση και η νηστεία. Βασική για τη διάγνωση η τριάδα του Whipple: συμπτώματα γλυκοπενίας, χαμηλή συγκέντρωση γλυκόζης πλάσματος, άμεση ανακούφιση με τη χορήγηση γλυκόζης. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με δοκιμασία νηστείας 72h όπου μετράμε γλυκόζη πλάσματος, ινσουλίνη, προ-ινσουλίνη και C-πεπτίδιο. Μετά την βιοχημική επιβεβαίωση χρειάζεται απεικόνιση
Η θεραπεία εκλογής είναι η χειρουργική αφαίρεση, με αποτελεσματικότητα >95%. Στην προεγχειρητική περίοδο, σε ασθενείς που αντενδύκνειται η επέμβαση ή σε ανεγχείρητα ινσουλινώματα είναι βασικός ο έλεγχος των υπογλυκαιμιών. Είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα σε ασθενείς με κακοήθη ινσουλινώματα, καθώς η αύξηση του όγκου σημαίνει μεγαλύτερη δυσκολία στην αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας