Everolimus
Εγκρίθηκε το 2011 για τη θεραπεία των καλά ή μέτρια διαφοροποιημένων μη λειτουργικών νευροενδοκρινών όγκων του παγκρέατος ή μεταστατικών όγκων του παγκρέατος. Ανήκει στην ομάδα των αναστολέων mTOR. Eίναι φάρμακα που αποκλείουν την ενδοκυτταρική mTOR-πρωτεϊνική κινάση, απαραίτητη για την κυτταρική επιβίωση, ανάπτυξη και αγγειογέννεση. Τα φάρμακα χρησιμοποιούνται σαν ανοσοκατασταλτικοί παράγοντες σε ασθενείς μετά μεταμόσχευση, στην επεμβατική καρδιολογία (στεφανιαία stents) και στην ογκολογία ως αντικαρκινικοί παράγοντες
Σε κλινικές μελέτες το everolimus φαίνεται αποτελεσματικό σε νευροενδοκρινείς όγκους του παγκρέατος. Μετά 3 μήνες αγωγής, στο 77% των ασθενών σταθεροποιήθηκε η νόσος και στο 64% των ασθενών συρρικνώθηκε ο όγκος μέχρι και 65%. Στο 13% των ασθενών εμφανίστηκε υπεργλυκαιμία, και αυτό ήταν η αρχή για να χρησιμοποιηθεί το φάρμακο σε ινσουλινώματα
Η αποτελεσματικότητα του στην πρόληψη υπογλυκαιμίας σε ασθενείς με ινσουλίνωμα επιβεβαιώθηκε σε πολλές μελέτες. Μπορεί να μειώνει την έκκριση ινσουλίνης, να αυξάνει την αντίσταση στην ινσουλίνη και την ηπατική νεογλυκογέννεση
Σε ασθενείς με ινσουλίνωμα χορηγείται σε δόση 10 mg/ημέρα. Αποτέλεσμα επιτυγχάνεται σε 2 εβδομάδες. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες στοματίτιδα και έλκη στο στόμα, εξάνθημα, διάρροια, κόπωση, λοιμώξεις (κυρίως ανώτερου αναπνευστικού), ήπια ουδετεροπενία και αναιμία. Σε περίπτωση σοβαρών παρενεργειών συστήνεται μισή δόση
Άλλα φάρμακα
Τα γλυκοκορτικοειδή, και χρησιμοποιείται η πρεδνιζόνη. Με ανεπιθύμητες ενέργειες (υπέρταση, οστεοπόρωση, οίδημα, ευαισθησία στις λοιμώξεις)
Οι β-blockers καλά ανεκτά φάρμακα, μειώνουν την ευαισθησία στην ινσουλίνη. Χρησιμοποιείται η προπρανολόλη , μέχρι 240 mg/ημέρα, χωρίς όμως επαρκές υπεργλυκαιμικό αποτέλεσμα
Η φαινυντοίνη, αντιεπιληπτικό, μειώνει την έκκριση ινσουλίνης, αναστέλοντας τις διαύλους νατρίου και την είσοδο ασβεστίου στο κύτταρο. Έχει δοκιμαστεί σε δόσεις 300-800 mg/ημέρα, αλλά λόγω μικρής αποτελεσματικότητας και νευρολογικών διαταραχών δεν έχει βρει εφαρμογή στην κλινική πράξη
Οι αναστολείς διαύλων ασβεστίου, και κυρίως η βεραπαμίλη 80 mg/ημέρα, δοκιμάστηκε με αμφισβητήσιμα αποτελέσματα
Τα ανωτέρω φάρμακα χρησιμοποιούνται μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις αναποτελεσματικότητας των φαρμάκων πρώτης γραμμής ή όταν υπάρχουν συνοδά νοσήματα που απαιτούν την χρήση τους
Χειρουργική αντιμετώπιση
Κυρίως στα κακοήθη ινσουλινώματα όπου τα φάρμακα μόνα τους δεν είναι επαρκή
Η κυτταρομειωτική επέμβαση σε προχωρημένα ινσουλινώματα συμβάλλει στον έλεγχο του γλυκαιμικού ελέγχου και επομένως συνιστάται παρηγορητικά (με ορισμένους περιορισμούς: σημείο, επέκταση στον περιβάλλοντα ιστό, η μεσεντέρια αρτηρία δεν μπορεί να αφαιρεθεί) και για μείωση της υπερέκκρισης χρειάζεται να αφαιρεθεί τουλάχιστον το 90% του όγκου. Σε σοβαρή υπογλυκαιμία απαιτείται και μικρότερη επέμβαση (60-70% των ηπατικών μεταστάσεων)
Aν ο όγκος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χειρουργικά υπάρχουν η αρτηριακή εμβολή (ΤΑΕ), ο αρτηριακός χημειοεμβολισμός (TACE) και η επιλεκτική εσωτερική ακτινοβολία (SIRT) με ποσοστά απόκρισης στα δύο πρώτα 35-80% και για το SIRT 70-100%, επιβίωση χωρίς εξέλιξη 10-30 μήνες
και συνολική επιβίωση 20-36 μήνες
Η θεραπεία με ραδιονουκλεοτίδια εφαρμόζεται σε ανάλογα σωματοστατίνης (σε συνδυασμό με ύτριο (90Y) και λουτήτιο (177Lu) που εσωτερικοποιούνται σε νευροενδοκρινή κύτταρα. Είναι μέθοδος εξαιρετική, κυρίως σε ανθεκτικές υπογλυκαιμίες. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα. Έχει σοβαρές παρενέργειες
Η χημειοθεραπεία: στρεπτοζοτοκίνη, 5-φθοριουρακίλη και ή δοξορουμπικίνη με ανταπόκριση σε 6-70% των ασθενών. Είναι περιορισμένες οι έρευνες καθώς και η αξιολόγηση των επιπτώσεων των φαρμάκων
Εγκρίθηκε το 2011 για τη θεραπεία των καλά ή μέτρια διαφοροποιημένων μη λειτουργικών νευροενδοκρινών όγκων του παγκρέατος ή μεταστατικών όγκων του παγκρέατος. Ανήκει στην ομάδα των αναστολέων mTOR. Eίναι φάρμακα που αποκλείουν την ενδοκυτταρική mTOR-πρωτεϊνική κινάση, απαραίτητη για την κυτταρική επιβίωση, ανάπτυξη και αγγειογέννεση. Τα φάρμακα χρησιμοποιούνται σαν ανοσοκατασταλτικοί παράγοντες σε ασθενείς μετά μεταμόσχευση, στην επεμβατική καρδιολογία (στεφανιαία stents) και στην ογκολογία ως αντικαρκινικοί παράγοντες
Σε κλινικές μελέτες το everolimus φαίνεται αποτελεσματικό σε νευροενδοκρινείς όγκους του παγκρέατος. Μετά 3 μήνες αγωγής, στο 77% των ασθενών σταθεροποιήθηκε η νόσος και στο 64% των ασθενών συρρικνώθηκε ο όγκος μέχρι και 65%. Στο 13% των ασθενών εμφανίστηκε υπεργλυκαιμία, και αυτό ήταν η αρχή για να χρησιμοποιηθεί το φάρμακο σε ινσουλινώματα
Η αποτελεσματικότητα του στην πρόληψη υπογλυκαιμίας σε ασθενείς με ινσουλίνωμα επιβεβαιώθηκε σε πολλές μελέτες. Μπορεί να μειώνει την έκκριση ινσουλίνης, να αυξάνει την αντίσταση στην ινσουλίνη και την ηπατική νεογλυκογέννεση
Σε ασθενείς με ινσουλίνωμα χορηγείται σε δόση 10 mg/ημέρα. Αποτέλεσμα επιτυγχάνεται σε 2 εβδομάδες. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες στοματίτιδα και έλκη στο στόμα, εξάνθημα, διάρροια, κόπωση, λοιμώξεις (κυρίως ανώτερου αναπνευστικού), ήπια ουδετεροπενία και αναιμία. Σε περίπτωση σοβαρών παρενεργειών συστήνεται μισή δόση
Άλλα φάρμακα
Τα γλυκοκορτικοειδή, και χρησιμοποιείται η πρεδνιζόνη. Με ανεπιθύμητες ενέργειες (υπέρταση, οστεοπόρωση, οίδημα, ευαισθησία στις λοιμώξεις)
Οι β-blockers καλά ανεκτά φάρμακα, μειώνουν την ευαισθησία στην ινσουλίνη. Χρησιμοποιείται η προπρανολόλη , μέχρι 240 mg/ημέρα, χωρίς όμως επαρκές υπεργλυκαιμικό αποτέλεσμα
Η φαινυντοίνη, αντιεπιληπτικό, μειώνει την έκκριση ινσουλίνης, αναστέλοντας τις διαύλους νατρίου και την είσοδο ασβεστίου στο κύτταρο. Έχει δοκιμαστεί σε δόσεις 300-800 mg/ημέρα, αλλά λόγω μικρής αποτελεσματικότητας και νευρολογικών διαταραχών δεν έχει βρει εφαρμογή στην κλινική πράξη
Οι αναστολείς διαύλων ασβεστίου, και κυρίως η βεραπαμίλη 80 mg/ημέρα, δοκιμάστηκε με αμφισβητήσιμα αποτελέσματα
Τα ανωτέρω φάρμακα χρησιμοποιούνται μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις αναποτελεσματικότητας των φαρμάκων πρώτης γραμμής ή όταν υπάρχουν συνοδά νοσήματα που απαιτούν την χρήση τους
Χειρουργική αντιμετώπιση
Κυρίως στα κακοήθη ινσουλινώματα όπου τα φάρμακα μόνα τους δεν είναι επαρκή
Η κυτταρομειωτική επέμβαση σε προχωρημένα ινσουλινώματα συμβάλλει στον έλεγχο του γλυκαιμικού ελέγχου και επομένως συνιστάται παρηγορητικά (με ορισμένους περιορισμούς: σημείο, επέκταση στον περιβάλλοντα ιστό, η μεσεντέρια αρτηρία δεν μπορεί να αφαιρεθεί) και για μείωση της υπερέκκρισης χρειάζεται να αφαιρεθεί τουλάχιστον το 90% του όγκου. Σε σοβαρή υπογλυκαιμία απαιτείται και μικρότερη επέμβαση (60-70% των ηπατικών μεταστάσεων)
Aν ο όγκος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χειρουργικά υπάρχουν η αρτηριακή εμβολή (ΤΑΕ), ο αρτηριακός χημειοεμβολισμός (TACE) και η επιλεκτική εσωτερική ακτινοβολία (SIRT) με ποσοστά απόκρισης στα δύο πρώτα 35-80% και για το SIRT 70-100%, επιβίωση χωρίς εξέλιξη 10-30 μήνες
και συνολική επιβίωση 20-36 μήνες
Η θεραπεία με ραδιονουκλεοτίδια εφαρμόζεται σε ανάλογα σωματοστατίνης (σε συνδυασμό με ύτριο (90Y) και λουτήτιο (177Lu) που εσωτερικοποιούνται σε νευροενδοκρινή κύτταρα. Είναι μέθοδος εξαιρετική, κυρίως σε ανθεκτικές υπογλυκαιμίες. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα. Έχει σοβαρές παρενέργειες
Η χημειοθεραπεία: στρεπτοζοτοκίνη, 5-φθοριουρακίλη και ή δοξορουμπικίνη με ανταπόκριση σε 6-70% των ασθενών. Είναι περιορισμένες οι έρευνες καθώς και η αξιολόγηση των επιπτώσεων των φαρμάκων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου