Το βιβλίο της ανησυχίας

Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σ' όλο τον κόσμο είτε μόνο σ' εμάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα το καινούργιο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Αν γράφω αυτά που αισθάνομαι είναι για να καταλαγιάσω τον πυρετό των αισθήσεων μου. Αυτά που εξομολογούμαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία. Σχεδιάζω τοπία με αυτά που νιώθω. Δίνω άδεια στις αισθήσεις μου. Καταλαβαίνω απόλυτα τις γυναίκες που κεντούν κι αυτές που πλέκουν βελονάκι γιατί η ζωή υπάρχει. Η ηλικιωμένη θεία μου έριχνε πασιέντζες στην ατελείωτη νύχτα. Αυτή η εξομολόγηση των αισθήσεων μου είναι η δική μου πασιέντζα. Δεν την ερμηνεύω σαν κι αυτούς που ρίχνουν τα χαρτιά για να γνωρίσουν το μέλλον, ούτε την αναλύω γιατί στις πασιέντζες τα χαρτιά από μόνα τους δεν έχουν καμμία αξία. Ξετυλίγομαι σαν ένα πολύχρωμο κουβάρι ή παίζω μόνος μου πλέκοντας σχήματα με το σχοινί, όπως αυτά που φτιάχνουν τα παιδιά με τα δάχτυλα τεντωμένα κι ύστερα τα περνούν από το ένα στο άλλο. Προσέχω όμως να μη μου ξεφύγει από τον αντίχειρα ο κόμπος που του αντιστοιχεί, Μετά γυρίζω τα χέρια μου κι ένα νέο σχήμα εμφανίζεται
Και ξαναρχίζω απ' την αρχή
Ζωή είναι να πλέκεις με το βελονάκι τις προθέσεις των άλλων. Μερικές φορές, κι ενώ το πλεχτό προχωρεί, η σκέψη μας μένει ελεύθερη, κι όλοι οι πρίγκηπες των παραμυθιών μπορούν να περπατούν στος μαγεμένους κήπους τους ανάμεσα σε δυο περάσματα του φιλντισένιου βελονιού με τη γαμψή μύτη. Κροσέ των πραγμάτων...διαλείματα...τίποτα
                                                                                              Φερνάντο Πεσσόα