Δισεκατομμύρια ιδέες με μπερδεύουν,
αλήθειες που παίζουν μαζί μου κρυφτό,
μπροστά σε αόρατα μάτια που ελέγχουν
ποιές τελικά απ' όλες θα βρω
Στεκόμουν έξω από εκείνο το γκρεμισμένο μπαρ και άκουγα τους πιτσιρικάδες να φωνάζουν 'δως μου λίγη ακόμα αγάπη'. Κλεινόμουν ώρες ατελείωτες μέσα στους τέσσερεις τοίχους του αφιλόξενου και παγωμένου δωματίου μου και διάβαζα για κείνη τη φωτιά, για κείνες τις ατέλειωτες γιορτές στους δρόμους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γίνω μια σκιά και να βρεθώ παρών, εκεί μπροστά στο σκηνικό. Σ' ένα υπόγειο μιάς μισογκρεμισμένης πολυκατοικίας. Να αγναντεύω μπροστά το σπασμένο τζάμ, να χαμογελάω και ν'ακούω ιστορίες για κείνο το τρένο που δεν έχει τέλος
Για τα αθώα σχέδια περί αλλαγής του κόσμου προς το καλύτερο
Για την αγάπη και την ελπίδα που χρειάζεται ο κόσμος, και πολύ περισσότερο η ψυχή μας
Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας
αλήθειες που παίζουν μαζί μου κρυφτό,
μπροστά σε αόρατα μάτια που ελέγχουν
ποιές τελικά απ' όλες θα βρω
Στεκόμουν έξω από εκείνο το γκρεμισμένο μπαρ και άκουγα τους πιτσιρικάδες να φωνάζουν 'δως μου λίγη ακόμα αγάπη'. Κλεινόμουν ώρες ατελείωτες μέσα στους τέσσερεις τοίχους του αφιλόξενου και παγωμένου δωματίου μου και διάβαζα για κείνη τη φωτιά, για κείνες τις ατέλειωτες γιορτές στους δρόμους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γίνω μια σκιά και να βρεθώ παρών, εκεί μπροστά στο σκηνικό. Σ' ένα υπόγειο μιάς μισογκρεμισμένης πολυκατοικίας. Να αγναντεύω μπροστά το σπασμένο τζάμ, να χαμογελάω και ν'ακούω ιστορίες για κείνο το τρένο που δεν έχει τέλος
Για τα αθώα σχέδια περί αλλαγής του κόσμου προς το καλύτερο
Για την αγάπη και την ελπίδα που χρειάζεται ο κόσμος, και πολύ περισσότερο η ψυχή μας
Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου